ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ!

 Προχθές ο φίλτατος Νίκος Σαραντάκος έγραψε ένα απολαυστικό κείμενο με τίτλο   Την Ψίμυθο ποτέ δεν θα τη βρούμε
Σε αυτό γράφει για την πρόσφατη ιστορία που έχει κάνει ντόρο στο ιντερνετ με την ανύπαρκτη Ψίμυθο, που αναδύθηκε στις θάλασσες μας  στις 24 Αυγούστου στο Τουίτερ ή στο Χ καλύτερα.
Γράφει λοιπόν ο Σαραντάκος: Και κάπως έτσι η φάρσα για την Ψίμυθο απασχόλησε την πολιτική σκηνή. Ένα γνωστό  τρολ,  που όχι τυχαία έχει το ψευδώνυμο Νικόλαος Πενηντάκος (στην αρχή παρωδούσε εμένα), έγραψε ότι παραιτήθηκε ο αγροτικός γιατρός της Ψιμύθου κι έτσι το νησί έμεινε χωρίς γιατρό. Ο (οΘντκ)^⁎ αρμόδιος υπουργός,  ο Άδωνης Γεωργιάδης, αρχικά το πίστεψε,  έκανε τη δέουσα έρευνα  και μετά έγραψε εκτενή ανάρτηση για τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ που διαδίδουν φέικ για να τον πλήξουν.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ^⁎ (Κατά το Slang.gr) Αρκτικόλεξο για το ο Θεός να τον/την/το κάνει που χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο στον γραπτό διαδικτυακό λόγο, όταν μια αποδιδόμενη (επισήμως συνήθως) ιδιότητα θεωρείται ότι δεν ισχύει, αλλά χρειάζεται να επιστρατευτεί ο Θεούλης και να κάνει ένα θαύμα για να ισχύσει.

Μετά το κείμενο επακολούθησαν 226 σχόλια, μέχρι την ώρα που έγραψα το παρόν. Μετά το πρώτο μου σχόλιο στο 11,  επακολούθησε μια ανταλλαγή σχολίων με άλλους 3 πούρους αγωνιστές της αριστεράς που ενοχλήθηκαν σφόδρα από την αιτιολόγηση της επεξήγησης από τον Γεωργιάδη περί ανυπαρξίας της Ψίμυθου.
Δημοσιεύω λοιπόν εδώ προς τέρψη σας, όλα αυτή την ανταλλαγή σχολίων η οποία ταυτόχρονα αναδεικνύει τόσο το ύφος όσο και το ήθος ορισμένων που αποφεύγω να τους χαρακτηρίσω.
Με κόκκινους αριθμούς και γράμματα είναι τα σχόλια όπως δημοσιεύθηκαν και με έντονα γράμματα δικές μου υπογραμμίσεις.

Ξεκινώ με το σχόλιο για το οποίο εισέπραξα τους παρακάτω ευφυείς  και πρωτοτύπους χαρακτηρισμούς: Πιο Κούλης πεθαίνεις…, η πρεμούρα σου να δικαιολογείς και την τελευταία μαλακία του κάθε κυβερνητικού παράγοντα , πιστοποιητικό κουλοφροσύνης, ακροκεντρώος, κουλόφρων, νοιάζεται μόνο για την πίτα που τρώει,(ανήκω στις) γεροκαραδεξιάρες του κερατά στο σχολιολόγιο, Παλιογεροκαραδεξιάρα εννοούσα. Συν ψωνάρα. 
 
11
atheofobos said
28 Αυγούστου, 2024 στις 10:53
Απολαυστική όλη η αυτή η ιστορία με την Ψίμυθο και ευρηματικό το ψευδώνυμο Νικόλαος Πενηντάκος που δεν το είχα συναντήσει μέχρι σήμερα !
Εύλογη και αναγκαία πάντως βρίσκω την ανάρτηση του Γεωργιάδη γιατί είναι αφάνταστος ο αριθμός αυτών που πιστεύουν ως αλήθεια ότι διαβάζουν στο ιντερνέτ, μαζί με το χαμηλό επίπεδο γνώσεων πολλών, που μπορεί να το διαπιστώσει κανείς παρακολουθώντας την εκπομπή του εκατομμυριούχου.
Δεν ξεχνάω δε ότι η μακροβιότερη ψευδής ιστορία, που έγινε απόλυτα πιστευτή πριν μερικά χρόνια, ήταν η ανακάλυψη των Οξυρρύγχων Παπύρων!
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ Σχετικά με τους Οξύρρυγχους Πάπυρους  στο  Η φάρσα του Κωστάκη Τσάτσου και ο κ. Γ. Μαρίνος
 
26
Λάμπας said
28 Αυγούστου, 2024 στις 11:36
Εύλογη και αναγκαία πάντως βρίσκω την ανάρτηση του Γεωργιάδη γιατί είναι αφάνταστος ο αριθμός αυτών που πιστεύουν ως αλήθεια ότι διαβάζουν στο ιντερνέτ, μαζί με το χαμηλό επίπεδο γνώσεων πολλών, που μπορεί να το διαπιστώσει κανείς παρακολουθώντας την εκπομπή του εκατομμυριούχου.
Πολύ σωστά! Και, φυσικά, ανάλογες ανακοινώσεις θα πρέπει να κάνουν: α) η ένωση πλοιοκτητών, για να ξεκαθαρίσει πως δεν υπάρχουν δρομολόγια για τη Ψίμυθο β) η ένωση ξενοδόχων, ώστε να καταστεί σαφές πως δεν υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια στη Ψίμυθο γ) η ΚΝΕ, για να διασαφηνίσει πως δε διοργανώνει φεστιβάλ στο νησί δ) η Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο Αθηνών, για να πληροφορηθούν οι πάντες ότι δεν υπάρχουν αναφορές στην Ψίμυθο σε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα.
Πιό Κούλης πεθαίνεις..
 
122
atheofobos said
28 Αυγούστου, 2024 στις 18:49
26
Και, φυσικά, ανάλογες ανακοινώσεις θα πρέπει να κάνουν: α) η ένωση πλοιοκτητών, για να ξεκαθαρίσει πως δεν υπάρχουν δρομολόγια για τη Ψίμυθο β) η ένωση ξενοδόχων, κτλ
Έχεις απόλυτα δίκιο ότι οι αναφερόμενοι αναλυτικά στο σχόλιο σου θα μπορούσαν να έχουν εκδώσει ανακοίνωση διαψεύδοντας ότι υπάρχει Ψιμυθος, με μόνο μόνο μικρή και ουσιαστική λεπτομέρεια. Η εκλογή τους στο μέλλον στην θέση που βρίσκονται, όπως του Γεωργιάδη, δεν εξαρτάται από τα πλήθη των αφελών που ήδη έχουν πιστέψει ότι η Ψίμυθος υπάρχει και ευθύνεται μάλιστα ο ίδιος για την έλλειψη γιατρού σε αυτήν ! Ξέρει δε πολύ καλά, από πολλά που έχει πει και ο ίδιος στο παρελθόν, ότι μια ωραία σερβιρισμένη μπαρούφα μπορεί να γίνει πιστευτή από εκατομμύρια αφελών.  
Απλά θυμίζω πόσοι ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι τα μνημόνια μπορούν να καταργηθούν με ένα μόνο νόμο και ένα άρθρο!
 
124
Λάμπας said
28 Αυγούστου, 2024 στις 18:58
122. Η εκλογή τους στο μέλλον στην θέση που βρίσκονται, όπως του Γεωργιάδη, δεν εξαρτάται από τα πλήθη των αφελών που ήδη έχουν πιστέψει ότι η Ψίμυθος υπάρχει και ευθύνεται μάλιστα ο ίδιος για την έλλειψη γιατρού σε αυτήν !
Έτσι ακριβώς! Η δημόσια υγεία βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση και έρχεται μια Ψίμυθος και σε χαντακώνει στις εκλογές. Πιο Κούλης πεθαίνεις…
 
140
atheofobos said
28 Αυγούστου, 2024 στις 20:40
124
 Με έχει καταπλήξει το μοναδικής ευφυίας και πρωτοτυπίας καταληκτικό των σχολίων σου -Πιο Κούλης πεθαίνεις!  Και επειδή δεν έχω σκοπό να πεθάνω, κουφάλα νεκροθάφτη που λέει και ο Βασίλης , θα σου πρότεινα ως κατάληξη στα σχόλια σου κάποια άλλη πρωτότυπη  ατάκα  από όσες εξαιρετικής καλαισθησίας έχει πει μέχρι τώρα ο Πολάκης!
 
144
Λάμπας said
28 Αυγούστου, 2024 στις 21:06
140. Εμένα, πάλι, με έχει καταπλήξει η πρεμούρα σου να δικαιολογείς και την τελευταία μαλακία του κάθε κυβερνητικού παράγοντα. Κι άλλοι στο ιστολόγιο αγαπάνε τον Κούλη, αλλά δεν κάνουν έτσι. Διαθέτουν το στοιχειώδες αίσθημα αυτοπροστασίας και φροντίζουν να μην εκτίθενται κατά τέτοιον τρόπο. Επειδή, όμως, βλέπω πως έχεις μεγάλη αγωνία για την επίδραση που θα έχει όλη αυτή η ιστορία με την Ψίμυθο στις εκλογικές επιδόσεις των φίλων σου, οφείλω να σε καθησυχάσω: το πλήθος των αφελών, όπως το αποκάλεσες, έδωσε 41% στον Κούλη, ενώ το ΕΣΥ βρισκόταν ήδη σε κατάσταση διάλυσης. Λες να κολλήσουν στην Ψίμυθο; Μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος.
 
159
atheofobos said
28 Αυγούστου, 2024 στις 21:43
Πράγματι με εντυπωσιάζει η μοναδική αντιληπτική σου ικανότητα που θεωρεί ότι αν γράψει κανείς κάτι αυτονόητο, όπως το να επεξηγεί γιατί ένας πολιτικός διαψεύδει ένα fake news, σημαίνει πως είναι και οπαδός του!
Θα είχε μάλιστα ενδιαφέρον να μας αναφέρεις και μερικά παραδείγματα στα οποία να δικαιολογώ και την «τελευταία μαλακία κάθε κυβερνητικού παράγοντα».
 
165
Λάμπας said
28 Αυγούστου, 2024 στις 22:05
159. «Πράγματι με εντυπωσιάζει η μοναδική αντιληπτική σου ικανότητα που θεωρεί ότι αν γράψει κανείς κάτι αυτονόητο, όπως το να επεξηγεί γιατί ένας πολιτικός διαψεύδει ένα fake news, σημαίνει πως είναι και οπαδός του!»
Δηλαδή δεν είσαι;
 
172
atheofobos said
28 Αυγούστου, 2024 στις 23:53
165
Το τι είμαι θυμίζει την αλήστου μνήμης εποχή των δηλώσεων εθνικοφροσύνης.
Εσύ όμως που είσαι ιδιαίτερα νοήμων, έχεις καταλάβει τι είμαι, παρά το ότι δεν κατάφερες να βρεις έστω και ένα παράδειγμα στο οποίο, όπως έγραψες, να «δικαιολογώ και την τελευταία μαλακία κάθε κυβερνητικού παράγοντα».
 
175
Λάμπας said
29 Αυγούστου, 2024 στις 00:16
172. «Το τι είμαι θυμίζει την αλήστου μνήμης εποχή των δηλώσεων εθνικοφροσύνης.»
Με άλλα λόγια, ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι οπαδός του Κούλη και του Άδωνη. Και ζητάς και παραδείγματα…
 
180
Λάμπας said
29 Αυγούστου, 2024 στις 00:31
172. Για να μη νομίζεις, όμως, πως υπεκφεύγω, θα σου θυμίσω ένα χαρακτηριστικό. Όταν σχολίασα την επικοινωνιακή γελοιότητα του αξύριστου πρωθυπουργού, με αποκάλεσες ειρωνικά «μπαρμπέρη». Επειδή μόνο ένας ηλίθιος, που πιστεύει πως υπάρχει η Ψίμυθος, μπορεί να πιστεύει ότι αυτό δεν είναι ένα άθλιο επικοινωνιακό τρικ που απευθύνεται σε καθυστερημένους, και επειδή δε σε έχω για ηλίθιο, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: πιο Κούλης πεθαίνεις. Άμα δε σου φτάνει αυτό, έχω κι άλλα.
 
186
atheofobos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 01:51
175, 180
Όποιος δεν συμφωνεί με τα γραφόμενα σου είναι αυταπόδεικτα οπαδός του Κούλη και του Άδωνη (ξέχασες τον Πλεύρη και τον Βορίδη).  Και ντρέπεται να  το παραδεχτεί, γιατί ήδη ο μέγας κατήγορος του  έχει γράψει κατηγορηματικά ότι  έχει δικαιολογήσει ακόμη και την  «τελευταία μαλακία κάθε κυβερνητικού παράγοντα».
Βέβαια μιας και δεν μπόρεσες να βρεις έστω και ένα τέτοιο σχόλιο δικαιολόγησης κυβερνητικών μαλακιών, θυμήθηκες ότι σε είχα πει μπαρμπέρη.
Είναι προσβλητικό να πεις κάποιον μπαρμπέρη όταν ασχολείται με τρίχες;
 
Εδώ παρεμβαίνει και έτερος καππαδόκης
188
spyridos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 02:37
180
Ιδίως με τον αδονι έχει πολύ μεγάλο έρωτα.
Από το 2013 ως σήμερα όταν αναφέρεται ο α.γ. στο ιστολόγιο για οποιοδήποτε λόγο (κοτσάνα, μαθήματα αρχαίων σε σκύλους, απολύσεις γιατρών, κλείσιμο νοσοκομείων) πετάγεται ο αθεόφοβος να τον υπερασπιστεί.
Ξεκίνα εδώ και συνέχισε ως σήμερα.
https://sarantakos.wordpress.com/2013/08/21/democedes-2/
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ (Το λινκ παραπέμπει σε αυτά που γράφω στο σχόλιο 208)

199
Λάμπας said
29 Αυγούστου, 2024 στις 08:36
186. Έχεις απόλυτο δίκιο, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τρίχες. Υπάρχουν και σοβαρά θέματα, όπως π.χ. να μη χάσει ο αγαπημένος σου Άδωνης κάναν ψήφο από την ιστορία με την Ψίμυθο. Μην ντρέπεσαι, πάντως, για το πιστοποιητικό κουλοφροσύνης σου. Το έχεις κερδίσει με το σπαθί σου.
 
208
atheofobos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 10:16
Υπερασπιζόμενος ο Άδωνις την ανορθόγραφη γραφή με ι του ονόματος Δημοκήδης είπε την μπαρούφα: Επιλέξαμε την πιο εύκολη στο μάτι του σημερινού έλληνα”.
Οπότε έγραψα και εγώ στα σχόλια ότι:
Συμφωνώ με τον υπουργό!
Από χρόνια εμένα μου κάθεται πιο εύκολα στο μάτι να γράφουμε υψηλή κυριότητα αντί για κείνο το αποψιλωμένο ψιλή !
Οι νοήμονες μπορούν να καταλάβουν την ειρωνεία που έχει αυτό σχόλιο και κατά πόσο αυτό αποδεικνύει «μεγάλο έρωτα με τον Άδωνι».
Υπάρχουν όμως και μερικοί όπως ο spyridos, που προσπαθώντας να συμπαρασταθεί στον Λάμπα, που ακόμα ψάχνει να βρει  σχόλιο που να δικαιολογώ και την «τελευταία μαλακία κάθε κυβερνητικού παράγοντα», έψαξε, το βρήκε και θριαμβευτικά διαπίστωσε στο σχόλιο 188 ότι με τον Άδωνι έχω πολύ μεγάλο έρωτα και από το 2013 πετάγομαι πάντα να τον υπερασπιστώ!
Ο ατυχής δε Λάμπας, μην μπορώντας να υποστηρίξει όσα ανυπόστατα έχει γράψει για μένα, αποφάσισε στο 199 να εκδίδει, ως μοντέρνα Ασφάλεια φρονημάτων, πιστοποιητικά κουλοφροσύνης σε όσους δεν συμφωνούν με όσα περισπούδαστα γράφει.
Απλά μου θύμισε τον Γεώργιο Παπανδρέου που σε μία κοινοβουλευτική συζήτηση, ακούγοντας μίαν ύβρη προς το πρόσωπό του, ρώτησε «Ποίος το λέει αυτό;» για να πει, μόλις ο υβριστής απάντησε «εγώ»: «Τότε δεν έχει καμία σημασία!»
 
209
michaeltz said
29 Αυγούστου, 2024 στις 10:25
208. atheofobos
Μια χαρά σε ακούω! Εμένα με αποκάλεσε γελοίο! Κύριος!
 
210
spyridos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 10:51
Ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται.
Τις απόψεις του γνωστού ακροκεντρώου για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος τις ξέρουμε.
Χαίρεται που μας κάθισε η ακροδεξιά συμμορία στο σβέρκο και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Τώρα ντρέπεται που τον λέμε κουλόφρονα;
σχόλιο 59
«Μπορεί να σε ενοχλεί το ότι το Πρόταγκον βγάζει λεφτά πουλώντας διαφημίσεις, αλλά από πίτα που δεν τρώς τι σε μέλλει κι αν καεί;
Ας καεί!»
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ(το παραπάνω σχόλιο βρίσκεται στο κείμενο για τα ψευδώνυμα στο Πρόταγκον και βάζει στο τέλος το σχετικό κλινκ)
Όχι τίποτα άλλο, συχνά πυκνά προσπαθεί να διαφημίσει την (ανύπαρκτη) κοινωνικότητα του.
Οι ψεύτικοι αρθρογράφοι του Πρόταγκον
 
211
Λάμπας said
29 Αυγούστου, 2024 στις 11:07
210. Ως γνήσιος κουλόφρονας, νοιάζεται μόνο για την πίτα που τρώει. Τις άλλες μπορούν να τις τρώνε οι ομοϊδεάτες του (απλώς, δεν θέλει να το γράψει έτσι, γιατί, είπαμε, ντρέπεται).
 
214
michaeltz said
29 Αυγούστου, 2024 στις 11:44
210. spyridos
Σχόλιο 59;;;
 
Και εδώ εισέρχεται και ο τρίτος καππαδόκης.
215
Pedis said
29 Αυγούστου, 2024 στις 11:51
Ότι ο ορίτζιναλ Atheofobos είναι μία από τις γεροκαραδεξιάρες του κερατά στο σχολιολόγιο, αν και ο μοναδικός που το παίζει να μην το παραδέχεται, δεν είναι νέο. Σε αυτό το νήμα όμως μυρίζομαι πλαστοπροσωπία: εφτά σχόλια και κανένα αυτολίνκ στο μπλογκ του. Πολύ ύποπτο αυτό. 
 
216
atheofobos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 11:54
210,211
Όταν δεν μπορείς να αντικρούσεις στα όσα σου καταμαρτυρούν με στοιχεία, τι κάνεις; Αποφαίνεσαι με αυταρέσκεια ότι όποιος δεν συμφωνεί με τα λεγόμενα σου είναι ακροκεντρώος (πάλι καλά που δεν είναι ακροδεξιός) και νοιάζεται μόνο για την πίτα που τρώει! (πάλι καλά που δεν την τρώει μαζί με τον Άδωνι!) άσε που «συχνά πυκνά προσπαθεί να διαφημίσει την (ανύπαρκτη) κοινωνικότητα του»( μην ζητάτε εξήγηση τι σημαίνει αυτό, οι μεγάλοι συγγραφείς γράφουν μερικές φορές χωρίς να σκέφτονται, με αυτόματη γραφή).
Και με πλήρη ομοφωνία τα δύο μεγάλα πνεύματα, που κατέχουν την μοναδική  αλήθεια, καταλήγουν ότι είναι κουλόφρων, όρο που δημιούργησε η έγκριτος εφημερίς ΜΑΚΕΛΙΟ!
 
214
Μην το ψάχνεις! Πετάμε μια μπαρούφα για να εντυπωσιάσουμε, μιας και πολλοί λίγοι θα ανοίξουν το λινκ για να διαπιστώσουν ότι τα σχόλια που έχω κάνει αφορούν τα ψευδώνυμα σε άρθρα!
 
218
spyridos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 12:18
216
Κοινωνικότητα είναι να σε νοιάζει ΠΑΝΤΑ τη γίνεται με τη δημόσια πίτα.
 
220
atheofobos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 13:41
215
Επιτέλους πήγε η καρδιά μου στην θέση της! Έλεγα πως άντεξες να μην απαντήσεις τόσο καιρό σε σχόλια μου, μιας και έχεις αποφανθεί, με την ιδιαίτερη ευθυκρισία που σε διακρίνει, ότι είμαι από τις καραδεξιάρες του κερατά του σχολιολόγιου!
Ζητώ συγνώμη που παρά την μοναδική και εγνωσμένη ευθυκρισία σου, όπως και του spyridos και του πεφωτισμένου Λάμπα, να εξακολουθώ να επιμένω και να ζητάω με παραδείγματα πόθεν συνάγεται ότι ανήκω στις καραδεξιάρες του σχολιολόγιου.
Συμφωνώ πάντως για το γερο, που δεν είναι  δυστυχώς επιλογή μου και καθώς δεν είμαι οπαδός της woke culture δεν το θεωρώ προσβλητικό, παρά το ότι στο παρόν ιστολόγιο η πλειονότητα ανήκει στην σφύζουσα νεότητα.
Και επειδή είδα ότι έχεις πάθει στερητικό σύνδρομο επειδή δεν είδες κανένα αυτολίνκ μέχρι τώρα, πάραυτα θα εκπληρώσω την επιθυμία σου και θα σου αφιερώσω, όπως και στους άλλους δύο, ένα ποστ μου για την αξία της κουταμάρας που έγραψα πριν 16 χρόνια.
ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΣΠΟΥΔΑΣΤΟΣ ΒΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΤΑΜΑΡΑΣ
 
218
Κοινωνικότητα είναι να σε νοιάζει ΠΑΝΤΑ τη γίνεται με τη δημόσια πίτα.
Νομίζω ότι οι ασχολούμενοι με τις Κοινωνικές Επιστήμες πρέπει να επεκτείνουν τον επικρατούντα ορισμό για την κοινωνικότητα, με αυτόν τον εμπνευσμένο που μας έδωσε ο spyridos!
 
222
Pedis said
29 Αυγούστου, 2024 στις 15:37
Παλιογεροκαραδεξιάρα εννοούσα. Συν ψωνάρα. 
 
223
atheofobos said
29 Αυγούστου, 2024 στις 16:16
222
Τελικά αισθάνομαι μεγάλη θλίψη που σε οδήγησα σε αυτό που στην ψυχιατρική είναι πλέον γνωστό ως σύνδρομο της ύβρεως και  οφείλεται σε συμπεριφορικές διαταραχές που προξενούνται από οξύ άγχος (επιβεβαίωσης και αναγνώρισης )και  που φθείρουν ανεπανόρθωτα την προσωπικότητα του ατόμου. Σε συνδυασμό με την ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας το άτομο εμφανίζει :
-υπερβολική εμπιστοσύνη στην κρίση του, περιφρόνηση των συμβουλών και της κριτικής των άλλων
-υπερβολική αυτοπεποίθηση, που φθάνει στα όρια της παντοδυναμίας σε αυτά που μπορεί να πετύχει
-απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα σε συνδυασμό με σταδιακή απομόνωσή του.
Ζητώ λοιπόν συγνώμη που άθελα μου, κατέληξες εκεί!
Δεν θα το επαναλάβω!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ WOKE CULTURE

Τον Μάϊο ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σε εκδήλωση για την ημέρα της Ευρώπης στο Ζάππειο, είχε αναφερθεί στην woke culture  λέγοντας: 

Σήμερα υπάρχει και η λεγόμενη αποδόμηση. Το woke culture. Κι όχι μόνο στην Ευρώπη. Στη Δύση γενικότερα... Δηλαδή το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας. Όπου τα ιερά πρόσωπα της Μάνας και του Πατέρα υποβιβάζονται σε απρόσωπους αριθμούς: Γονέας 1 και Γονέας 2. Αυτό δεν είναι Ευρώπη... Φτάσαμε σήμερα, την ώρα που τα προβλήματα γιγαντώνονται να πιθηκίζουμε ανοησίες για το πόσα είναι τα «φύλα»... Είναι λάθος για τη Δύση αυτός ο καταχρηστικός δικαιωματισμός που οδηγεί σε μια διχαστική και ακατανόητη νέα γλώσσα, πολιτικής ορθότητας...»

Στα πλαίσια της woke culture με άρθρο της στη Lifo η συγγραφέας Ρένα Λούνα αναφερόταν στα σεξιστικά και πατριαρχικά μηνύματα που εμπεριέχει «Η Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση που πρωτοκυκλοφόρησε το 1936. Η συγγραφέας αναλύει το βιβλίο του Καραγάτση και τις επόμενες μέρες ξεσπάει ένας απίστευτος σάλος με τους χρήστες των social media να χωρίζονται σε… «καραγατσικούς» και μη!
Τελικά ο  Κώστας Γιαννακίδης με το άρθρο Woke me up before you go go προσπαθεί να μας δώσει μια αντικειμενική εξήγηση του όρου αυτού στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. (Ο τίτλος του άρθρου είναι παραφθορά του «Wake me up before you go, go» των Wham)

Από τη μία είναι οι μαχητές του woke, με τη ζέση νεολαίων του Μάο στην Πολιτιστική Επανάσταση. Και από την άλλη όσοι φρίττουν βλέποντας αρχές και στερεότυπα να καταρρέουν σαν κομμάτια από ντόμινο. Και στη μέση μία αρθρογράφος που εξέφρασε τη δυσφορία της για τη θέση του Καραγάτση απέναντι στις γυναίκες. Ναι, υπάρχουν πολλοί που τρομάζουν με όλα αυτά. Βλέπουν να σχηματίζεται ένας κόσμος «χωρίς φύλα», με τις παραδοσιακές αξίες να τσαλακώνονται σαν άχρηστο χαρτί και την κληροδοτημένη, από το παρελθόν, αυθεντία να υφίσταται τη βλασφημία της αμφισβήτησης.
Ομως μισό λεπτό. Αν περιγράφαμε τον κόσμο μας σε έναν άνθρωπο του 1900, θα παίρναμε προς απάντηση μία αντίστοιχη αντίδραση. Φανταστείτε τον να μαθαίνει για άνδρες ή γυναίκες που παντρεύονται μεταξύ τους, αποποινικοποημένη μοιχεία, ζευγάρια σε ελεύθερη συμβίωση με παιδιά εκτός γάμου και πάει λέγοντας. Τώρα κάποιος θα πει ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Την εξέλιξη των ηθών με την αμφισβήτηση κομματιού της πνευματικής κληρονομιάς. Εντάξει, λοιπόν, θα δοκιμάσω κάτι πιο παράτολμο. Οταν ο χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται ως ιδέα, ως κίνημα, στη δύση του αρχαίου κόσμου, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι ορθολογιστές, τρόμαξαν. Στις αγορές συζητούσαν για την καινούργια ιδέα που, αν είναι δυνατόν, ξορκίζει την ευδαιμονία των ηδονών, τιμωρεί το σώμα με στερήσεις, καλεί τους ανθρώπους να αφιερώσουν τη ζωή τους σε αυτά που τους περιμένουν μετά θάνατο, υπόσχεται ανάσταση νεκρών και απαιτεί υπακοή σε έναν απρόσωπο τιμωρητικό Θεό που βασάνισε ως και τον Υιό Του. Ναι, στην αρχή ο χριστιανισμός αντιμετωπίστηκε ως κάτι εντελώς παράλογο, αντίθετο προς την ανθρώπινη φύση και την κρατούσα ηθική. Οι πρώτοι χριστιανοί που τάισαν λιοντάρια εθεωρούντο περίπου περιθωριακά φρικιά. Ξέρουμε βέβαια πού κατέληξε αυτή η ιστορία. Μας το θυμίζει η καμπάνα τα πρωινά της Κυριακής.
Τώρα θα πείτε ότι και πάλι συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Ο χριστιανισμός είναι θρησκεία και απαντά στον μεγάλο υπαρξιακό φόβο του ανθρώπου, στον θάνατο. Η πολιτική ορθότητα απαντά σε ένα ερώτημα για τη ζωή. Ωστόσο αν αφαιρέσουμε το περιεχόμενο και εστιάσουμε στη δυναμική των κινημάτων, θα βρούμε πολλά κοινά στοιχεία. Ακόμα και ο λιθοβολισμός που δέχονται οι υπέρμαχοι της woke κουλτούρας παραπέμπει στο Κολοσσαίο. Ομως και πάλι μιλάμε για μία μάχη ηθών και αξιών. Και στις μάχες γίνονται και αγριότητες. Οπως οι χριστιανοί κατέστρεψαν αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της αρχαιότητας για να χτίσουν ναούς, έτσι και οι της woke κουλτούρας γκρεμίζουν αυθεντίες και στερεότυπα για να οικοδομήσουν μία καινούργια κοινωνία. Και σταδιακά χτίζουν και το δικό τους Κολοσσαίο ταϊζοντας τα πεινασμένα και θυμωμένα λιοντάρια τους. Ουσιαστικά παίζεται το ίδιο σενάριο με παραλλαγές προσαρμοσμένες στην πάροδο των αιώνων. Οι χριστιανοί έκαιγαν ανθρώπους στην πυρά, οι woke κάνουν cancel. Οι χριστιανοί επέβαλαν την αυστηρή ηθική τους, οι woke αναθεωρούν και περιγράφουν έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα παλαιά ήθη. Χριστιανοί και woke, στέκονται αδιάλλακτοι μπροστά σε αυτό που θεωρούν βλάσφημο. Και τα δύο κινήματα, εν αντιθέσει με τον κομμουνισμό, δεν διέθεταν, στην πρώτη τους εξάπλωση, κεντρική καθοδήγηση. Η δυναμική τους αιμοδοτήθηκε από την ανανέωση των γενεών και την κοινωνική εξέλιξη.
Αυτό που ζούμε και παρατηρούμε τώρα είναι η γέννηση ενός νέου κινήματος με τις ωδίνες του τοκετού. Απλώς πλέον δεν χρειάζεται αιώνες για να εξαπλωθεί μία ιδέα και να αποκτήσει κοινωνικές ρίζες. Σε κάποιες περιπτώσεις αρκούν και λίγα χρόνια. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΜΙΑ ΓΑΜΗΛΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ ΑΞΕΧΑΣΤΗ!

Όπως είναι γνωστό  ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο σύντροφός του Τάιλερ Μακμπέθ παντρεύτηκαν στη Νέα Υόρκη στις 19 Οκτωβρίου του 2023, ενώ για το τέλος Αυγούστου οργανώνουν γαμήλια τελετή και επί ελληνικού εδάφους στην  Κρήτη, μετά και τη ψήφιση του νομοσχεδίου για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών.

Όπως προκύπτει από το προσκλητήριο που έχει δοθεί στη δημοσιότητα προ μηνών, Στέφανος Κασσελάκης και Τάιλερ Μακμπέθ καλούν τους δικούς τους ανθρώπους να παρευρεθούν στα Χανιά από τις 28 μέχρι τις 31 Αυγούστου. "Είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι που προσκαλούμε όλους εσάς σε ένα από τα πιο αγαπημένα μας μέρη για να γιορτάσουμε αυτή την ιδιαίτερη ημέρα!" αναγράφεται στο ηλεκτρονικό προσκλητήριο του ζευγαριού.
Σύμφωνα με πληροφορίες θα είναι 150 άτομα, συμπεριλαμβανομένων συγγενών και φίλων του ιδίου και του συζύγου του,  τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Οι καλεσμένοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την παραδοσιακή κρητική φιλοξενία σε ένα τετραήμερο με εκδηλώσεις σχεδιασμένες από τον ίδιο τον Κασσελάκη. Στο επίκεντρο των εκδηλώσεων βρίσκεται ένα γαμήλιο πάρτι που θα πραγματοποιηθεί στις 29 Αυγούστου στον Βοτανικό Κήπο Κρήτης, στα Χανιά, έναν από τους αγαπημένους προορισμούς του ζευγαριού.

Ενώ αυτά ήταν γνωστά από καιρό, πρόσφατα δημοσιεύτηκε το παραπάνω, που όταν το είδα είπα αυθόρμητα ότι είναι τρολιά!
Μετά όμως είδα ότι το επιβεβαιώνει ο ίδιος στο ΦΒ και βέβαια μην αντιλαμβανόμενος την γελοιότητα του πράγματος και την μοναδική θυμηδία που προκαλεί η πρόσκληση για δωρεές, σε δολάρια μάλιστα, για να κάνει ονειρικό μήνα του μέλιτος(!), θεωρεί υπεύθυνο τον Μητσοτάκη για όσα σχολιάζουν όσοι το διαβάζουν!
Πρόκειται για την ιστοσελίδα honeyfund.com, όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καταθέσουν ένα χρηματικό ποσό μέχρι 2.500 δαλάρια αλλά και να αφήσουν ένα σχόλιο ή μία ευχή για το ζεύγος.
Έχει πολύ ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς τα διάφορα σχόλια που προκάλεσε αυτή η πρόσκληση σε διάφορες μεριές.
Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη. Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μην σχολιάσει ο πανταχού παρών Αδωνις Γεωργιάδης ο οποίος αφού ευχήθηκε αρχικά βίον ανθόσπαρτον έγραψε: δεν του πέρασε καν από το μυαλό, όλο το καλοκαίρι να μάζευε με κάποιον παρόμοιο τρόπο χρήματα, για τους απλήρωτους εργαζομένους της Αυγής. Το να πάει ένα ωραίο ταξίδι του Μέλιτος με τον κ.Τάϊλερ είναι στον κώδικα των αξιών του περισσότερο σημαντικό, από το να έκαναν έστω λίγες διακοπές και αυτοί οι άνθρωποι των οποίων ανέλαβε την ευθύνη της ζωής τους, όταν έγινε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η συμπεριφορά τελικά είναι όλα όσα θα έπρεπε να ξέρει κάποιος για το τί είναι στα αλήθεια η Αριστερά…».
Αντίστοιχη είναι και η ανάρτηση της απολυμένης δημοσιογράφου του «105,5 στο Κόκκινο» Ναταλί Χατζηαντωνίου που μεταξύ άλλων γράφει:
Δυο εικονες. Οι συνάδελφοί μου στην Αυγη και στο Κοκκινο πληρώθηκαν μονον τον Ιούνιο και εκτοτε ούτε καν το επίδομα αδείας. Το φθινοπωρο θα φτασει ούτως ή αλλως αγριο για πολλους απο εμάς. Και ο κ.Κασσελακης δεδομενων όλων αυτων και ενόψει ολων αυτών, άνοιξε λίστα γάμου. Οι πρώτοι ειναι άνθρωποι που εβαλαν πλατη επι χρόνια στα δυσκολα. Που και στις προσφατες φωτιες εβαλαν απο την τσεπη τους για το ρεπορταζ. Και θελουν εδώ και μηνες καποια απαντηση. Κι έχουν κι αυτοί έρωτες. Κι έχουν κι αυτοί οικογένειες. Κι έχουν κι αυτοί δικαιώματα Σορυ λοιπόν αλλα αυτη δεν είναι αριστερή συμπεριφορά, ούτε Αριστερά εν γενει και δεν χρειαζόμαστε τον Αδωνη να μας το πει. Είναι στοιχειώδες. Και απορώ που δεν υπάρχει ένας βουλευτής να το επισημανει στον κ.Κασσελακη: Να ζήσετε και να ευτυχησετε και όλα τα καλα σας ευχομαστε, αλλά κι όσο έχετε απληρωτους και απελπισμενους εργαζομενους που εξαρτώνται απ τις αποφασεις σας, κρατειστε τις ιδιωτικές σας επιλογές αν μη τι άλλο ιδιωτικές. Αλλιώς η πολιτική σας επιχειρηματολογια πάει στο βρόντο. Και κατα διαόλου. Και δεν χρειάζεται ο Αδωνης να μας το πει. 

Στην ανάρτηση του Κασσελάκη στο ΦΒ διαπιστώνει κανείς ότι η διάβρωση του ΣΥΡΙΖΑ από την Πολακική ιδεολογία είναι σημαντική γεγονός που είναι προφανές από τα παρακάτω σχόλια:
-O Βαξεβάνης είχε γράψει πριν καιρό ότι το επίπεδο πολιτικής του Μητσοτάκη είναι σφαγείο και βγάζει κιμά και εσύ ζητούσες συγγνώμη για την αντίδραση του Πολάκη που ήταν και δικαιολογημένη ..ελπίζω να κατάλαβες τώρα με τι έχεις να κάνεις..έστω κι αργά διόρθωσε το λάθος και στείλε το λαμόγιο την Λινού εκεί που πρέπει..αυτά ..και να ζήσετε ευτυχισμένοι
-Δεν πρόκειται έτσι να κερδίσεις ποτέ το σύστημα Μητσοτάκη, δίνεις βούτυρο στο ψωμί τους προβάλλοντας την προσωπική ζωή σου,άσε τα προσωπικά σου για σένα και μόνο,η θέση σου είναι να κάνεις αντιπολίτευση και σοβαρές προτάσεις στα σημαντικά προβλήματα του Έλληνα,μην περιμένεις να πέσει ο Μητσοτάκης από μόνος του,τον Πολακη επειγόντως πίσω, έναν φοβάται το σύστημα της ΝΔ και εσύ τους έκανες το χατίρι
-Εσένα σε κυνηγάνε τα τρολλ ένα χρόνο, τον Πολακη τον κυνηγάνε 10 χρόνια, και αντί να τον στήριξης τον διέγραψες. Γι αυτό καμμια συμπάθεια για τον πόλεμο που σου κάνουν.
-Ο μόνος που φωνάζει όπως πρέπει είναι ο Παυλος Πολακης. Μόνο με ΤΈΤΟΙΟΥΣ μαχητές μπορείς να προχωρήσεις. Ούτε με άκαπνους ούτε με λαμόγια. Ούτε με καθώς πρέπει "ιδιοκτήτες" και σαλονάτους φαρδόκωλους.
Υπάρχουν βέβαια και πολλά σχόλια Συριζαίων που εύχονται κάθε ευτυχία στο ζεύγος ,αλλά και πολλά άλλα απαξιωτικά όπως:
-Μπράβο στέφανε καλά το σκέφτηκες, θα βγάλεις πολλά λεφτά τόσα βούρλα κυκλοφορούν, πάρτους και τα σώβρακα, σάματις θα σε ξαναδούνε!
- Αν δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο γελοίο είναι να κάνει έρανο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να πάει μήνα του μέλιτος, είσαι χαμένη υπόθεση και ήταν μεγάλο σου λάθος να ασχοληθείς με την πολιτική.

Εκεί όμως που γίνεται πανηγύρι είναι στο site του Μάνου Βουλαρίνου
Μερικά από τα σχόλια:
-Να μην πάω κανένα βάζο Μινγκ και ξεφτιλιστώ η βλαχάρα..?
-Παράκληση στους φίλους: όχι άλλες καφετιέρες, φλιτζάνια του καφέ μας λείπουν.
-Δωροκαρτα Μασούτη δέχεται ;
-Εγώ πάντως πεθαίνω να δω αντρακλες Σφακιανούς με παραδοσιακές φορεσιές να είναι παρανυφάκια. Υπαρκτός σουρεαλισμός
-Είμαι σε σκέψη να κόψω το Σεφερλή και να αρχίσω να παρακολουθώ το Stefanos!!!
-Να ζήσει η λεβεντομανα Κρήτη. Ορε Μανουσο πες στο Σηφαλιο να φερει το νυφικο περιμενει ο Στεφανος.
-Σου λέει άμα 5.000 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δώσουν από ένα 100ευρω, είναι μισό εκατομμύριο.
-Βέβαια, δεν ξέρει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, καλύτερες τύχες έχει από τους εφοπλιστές και τους καναλάρχες να του το δώσουν.
-είναι αλήθεια τελικά??? Το άκουγα στην εκπομπή σου κι έλεγα, δε μπορεί, κάπου πρέπει να υπάρχει ένα όριο στην ανθρώπινη βλακεία και ξεφτίλα.
-Εσείς δηλαδή δεν τσοντάρετε σε γαμήλια ταξίδια εφοπλιστών που έχουν άγνωστης προέλευσης εκατομμύρια στην άκρη και που δεν δηλώνουν πόθεν έσχες ή είσαστε τίποτα φασίσται νοικοκυραίοι;
-Αυτός είναι ικανός να ζητήσει δώρο και από τους απλήρωτους εργαζόμενους της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ
Όπως έγραψε ο Κασσελάκης η λίστα αυτή έγινε γιατί : Θέλαμε όποιο ποσό λάβουμε να είναι με πλήρη διαφάνεια -χωρίς «φακελάκια»- ώστε να δημοσιοποιηθεί και να φορολογηθεί.
 Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, μόνο που στην Κρήτη γάμος χωρίς κουμπούρια και «φακελάκια» δεν γίνεται!
Το γενικότερο κλίμα εκεί δεν είναι και ιδιαίτερα  φιλικό με την φορολόγηση και χαρακτηριστικά ο Πολάκης με υπερηφάνεια είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι ως Δήμαρχος κρατούσε διπλά βιβλία για γλυτώνει από την εφορία.
Διακαώς λοιπόν  περιμένω να διαβάσω ότι προσαρμόστηκε στον αμερικάνικο τρόπο γαμήλιων προσφορών, όπως και να διαβάσω τις ευχές που θα απευθύνει στο ζεύγος στα αγγλικά για να τις καταλαβαίνει και ο Τάιλερ. Ευτυχώς στο διαδίκτυο υπάρχουν πολλές και με ένα κοπιπάστε τις αντιγράφεις!

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Μερικές φορές διαβάζουμε ένα κείμενο και θέλουμε να προσθέσουμε και μια δική μας παρατήρηση ή άποψη σε αυτά που διαβάσαμε. 
Διαβάζοντας όμως το τόσο περιεκτικό άρθρο του Μάνου Βουλαρίνου  Η ρουτίνα της καταστροφής, με τον εξ ίσου περιεκτικό υπότιτλο «Οι κυβερνώντες ψάχνουν δικαιολογίες, οι αντιπολιτευόμενοι ψάχνουν ευθύνες, οι δημοσιογράφοι ανοίγουν το μπλοκάκι με τα κλισέ καταστροφής», δεν βρήκα ότι μπορώ να προσθέσω  κάτι  ουσιαστικότερο.

Για τον λόγο αυτό σας το παραθέτω ολόκληρο.

Δεν θυμάμαι καλοκαίρι που να μην συνοδεύεται από μια καταστροφική πυρκαγιά. Άλλες φορές μεγαλύτερη άλλες φορές μικρότερη, η καταστροφή μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού θέρους. Γι’ αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω τα γεμάτα έκπληξη επιφωνήματα και τη χρήση της λέξης «σοκ» στη δημοσιογραφική κάλυψη των πυρκαγιών. Με δεδομένο ότι το σοκ προϋποθέτει και έκπληξη τίποτα το σοκαριστικό δεν υπάρχει στην χτεσινή πυρκαγιά στην Αττική που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου καίγεται. Αν υπάρχει κάτι που να είναι στ’ αλήθεια σοκαριστικό είναι η απροθυμία να κάνουμε αυτά που περνούν από το χέρι μας για να περιορίσουμε τη συχνότητα με την οποία επαναλαμβάνεται η καταστροφή.
Πολίτες που αρνούνται να συμμορφωθούν με τους νόμους ενός κράτους το οποίο με τη σειρά του αρνείται όχι απλώς να επιβάλει τους νόμους του αλλά ακόμα και να οργανωθεί καταλλήλως, μας χαρίζουν κάθε χρόνο μια σχεδόν τελετουργική επανάληψη ενός δράματος που δεν φαίνεται να έχει τέλος. Κράτος και πολίτες παραδομένοι σε μια θανάσιμη μακαριότητα ταράζονται κάθε καλοκαίρι για λίγες ημέρες ή (το πολύ) εβδομάδες και μετά συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν λες και πρωταγωνιστούν σε κάποιο άρρωστο εθνικό ριμέικ της «Μέρας της Μαρμότας».
Διαγγέλματα, κραυγές οργής, εξαγγελίες, καταγγελίες μοιάζουν με λόγια εθίμου που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται χωρίς όμως, όπως συνήθως συμβαίνει με τα έθιμα, να ασκεί την οποιαδήποτε επιρροή στην καθημερινότητα. Η φωτιά καίει, οι πολίτες αναρωτιούνται «πού είναι το κράτος;», το κράτος είναι εκεί που θέλουν οι πολίτες να είναι τον υπόλοιπο χρόνο, οι κυβερνώντες ψάχνουν δικαιολογίες, οι αντιπολιτευόμενοι ψάχνουν ευθύνες, οι δημοσιογράφοι ανοίγουν το μπλοκάκι με τα κλισέ καταστροφής. Μετά η φωτιά σβήνει και τελικά το μόνο που αλλάζει είναι η απαίσια μαυρίλα η οποία σε τίποτα δεν εμποδίζει την επανάληψη της επόμενης χρονιάς, της μεθεπόμενης χρονιάς κ.ο.κ.
«Μα είναι δυνατόν να εξαφανίσουμε την πιθανότητα πυρκαγιάς, ρε Βουλαρίνε;» θα αναρωτηθεί κάποιος που ίσως να μην έχει καταλάβει τι έχει διαβάσει μέχρι τώρα και τον οποίο ευθύς αμέσως θα βοηθήσω. Φυσικά είναι αδύνατον να μηδενιστεί η πιθανότητα πυρκαγιάς. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να μειωθεί. Όλοι καταλαβαίνουμε (ασχέτως αν αδιαφορούμε) ότι η βεβαιότητα πολύ αυστηρής τιμωρίας μειώνει τον αριθμό των συμπολιτών που είναι έτοιμοι να κάνουν την οξυγονοκόλληση ή το μπάρμπεκιού τους την ώρα που το θερμόμετρο είναι στο τριανταφεύγα. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο καθαρισμός των οικοπέδων βάζει ένα εμπόδιο στην εξάπλωση μιας φωτιάς. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσο πιο οργανωμένο και αξιοκρατικό ως προς τη στελέχωσή του είναι ένα κράτος τόσο πιο αποτελεσματικό γίνεται. Αλλά αρκετοί από εμάς (αρκετοί ώστε η κάθε αλλαγή προς το καλύτερο είτε να αποκλείεται είτε να γίνεται με ρυθμούς χελώνας) εξακολουθούν να μη δίνουν δεκάρα, εκτός φυσικά από τις λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι που είμαστε οργισμένοι, συγκλονισμένοι, προβληματισμένοι, υπεύθυνοι και έτοιμοι για γενναίες αποφάσεις που «δεν θα επιτρέψουν άλλη μια καταστροφή σαν κι αυτή». Αλλά αυτές οι μέρες περνούν γρήγορα. Για όλους. Και για τους λειτουργούς του κράτους και για τους πολίτες του. Και μπράβο τους. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΜΠΛΟΓΚ ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ !

 

Από την έναρξη του το μπλογκ αυτό έχει αναφερθεί μερικές φορές στην εορτή του Δεκαπενταύγουστου.
Η πρώτη σχετική αναφορά έχει γίνει στο ποστ μου ΟΥΣΤ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ ! στο οποίο γράφω μεταξύ άλλων:
Με την ευκαιρία του δεκαπενταύγουστου τα κανάλια πάλι ξεσάλωσαν .
Να πάλι θαυματουργές εικόνες που κάνουν παράλυτους να περπατούν ,στραβούς να βλέπουν, καρκινοπαθείς να θεραπεύονται και όλο το γνωστό αυτές τις μέρες καρακατσουλιό που προβάλουν με ιδιαίτερο δήθεν σεβασμό προς τα θεία αλλά με κανένα σεβασμό προς την νοημοσύνη μας.
Μια κατάσταση μεσαίωνα, η οποία συντηρείται μέσω της τηλεόρασης και με την δύναμη που έχει αυτή, επεκτείνεται στην κοινωνία μας ιδίως στα στρώματα με χαμηλή παιδεία και έλλειψη κριτικής σκέψης.
Από την άλλη μεριά ένα ιερατείο ασύδοτο εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής να πιστέψει ότι είναι δυνατή η λύση των προβλημάτων του ,από κάτι υπερφυσικό και πανίσχυρο, το οποίο όμως πρέπει να το ικετεύσει για να τον βοηθήσει και όλα αυτά μπορούν να γίνουν όχι απλά με την ικεσία αλλά με αυτή που γίνεται στο μαντρί του ιερατείου και με την διαμεσολάβησή του.
 
Στην συνέχεια στο  ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ;  γράφω:
Τώρα θα μου πείτε καλά μας τα είπες ως εδώ αλλά τι σχέση έχει η Ομοιοπαθητική με την Παναγία της Τήνου;
Την απάντηση την δίνουν όλοι αυτοί που δεν πείθονται με τίποτα από όσα και να γράψεις και είναι έτοιμοι να μου ανταπαντήσουν πως αυτοί δεν ξέρουν τίποτα και πως αυτοί θεραπεύτηκαν με την ομοιοπαθητική.
Και θα έχουν δίκιο ότι θεραπεύτηκαν γιατί πράγματι θεραπεύτηκαν με καθαρό νεράκι !
Είναι γνωστό ότι πολλά νοσήματα περνούν μια οξεία φάση και μετά υποχωρούν από μόνα τους όπως είναι γνωστό και το φαινόμενο placebo, αλλά επίσης και η πίστη στην αποτελεσματικότητα μιας θεραπείας είναι αποτελεσματικό φάρμακο.
Είναι ακριβώς οι ίδιες περιπτώσεις που θεραπεύτηκαν επειδή πέρασαν από κάτω από την Παναγία της Τήνου.
Η διαφορά είναι ότι οι ομοιοπαθητικοί λένε ότι θεραπεύουν με το νεράκι τους ενώ οι παπάδες ότι έγινε θαύμα.
Άλλωστε και γι΄ αυτό το λόγο το ιερατείο πολεμάει την ομοιοπαθητική.
Τους αφαιρεί πελάτες!
 
Στο ΕΠ΄ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ,Η ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ,ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ  γράφω μεταξύ άλλων:
Δυστυχείς άνθρωποι θα ανεβαίνουν στα γόνατα προς την εκκλησία ,γι΄ αυτό άλλωστε και έχει μπει και μοκέτα στον δρόμο και στα σκαλιά της , άλλοι θα στριμώχνονται και θα τσακώνονται μεταξύ τους για να περάσουν κάτω από την εικόνα, ελπίζοντας ότι θα τους θεραπεύσει και μερικοί βεβαίως θα απαλλαγούν από μερικές από τις νευρώσεις τους, όπως ακριβώς και με την ομοιοπαθητική, μόνο που εδώ το ιερατείο θα μιλάει για «θαύμα».
Μόνο που τα «θαύματα» αφορούν κλασσικές περιπτώσεις νευρώσεων όπως πχ .υστερικές παραλύσεις οπότε βλέπουμε «παράλυτους» να περπατάνε μπροστά σε δακρυσμένους πιστούς αλλά βέβαια δεν έγινε ποτέ κανένα θαύμα να φυτρώσει ένα πόδι σε κάποιον που του έλειπε, ή κάποιος Λάζαρος ,ή έστω Φανούρης, να αναστηθεί.
Η ίδια εικόνα και οι ίδιες ελπίδες υφίσταται από την αρχαιότητα και μόνο οι θεοί αλλάζουν με τα χρόνια και τις τοποθεσίες.
Στο μουσείο της Ακρόπολης βλέπουμε τα ίδια αφιερώματα στους θεούς, για να κάνουν το θαύμα τους, όπως τα σημερινά.
 
Στο ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ! έχω μεταφέρει ολόκληρο ένα απολαυστικό κείμενο του Σταμάτη Φασουλή με αυτές τις καταπληκτικές σκηνές:
Μια κυρία καθώς πρέπει φαινόταν, αν και μπρουμουτιασμένη στα γόνατα, μπουσούλαγε να φτάσει στην Παναγία.
Είχε μπαντάρει τα γόνατα με κάτι βάτες, τυλιγμένες σε μεταξωτό μαντίλι, και δίπλα της μια φίλη για παρέα ως φαίνεται για να της δίνει κουράγιο.
-Έλα Τιτίκα, λίγο έμεινε ακόμα, κάνε υπομονή χρυσό μου.
Το χρυσό της έβγαζε κάτι μυκηθμούς που εναλλάσσονταν με εκ βαθέων μουγκρητό.
-Αγρρργκ, αγρρργκ.
Ως που ξαφνικά έκοψε την μέρα, σαν το μαχαίρι το πεπόνι, ένας ήχος στριγκός  εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
-Μπλουμπλουμπλιμπλόμ, μπλουμπλουμπιμπλόν.
Ένα κινητό! Η μουγκρίζουσα κυρία πανικοβλήθη σφόδρα.
-Το κινητό. το κινητό μου.
-Που τόβαλες χριστιανή μου, κυριολεκτούσε η συνοδός.
-Στο μπροστινό τσεπάκι.
Το φερμουάρ με σβαρόφσκι άνοιξε. Η συνοδός το βρίσκει επιτέλους.
-Εμπρός, α εσύ είσαι Νώντα, ναι εδώ την έχω δίπλα μου εκτελεί το τάμα.
-Δως το, δώσ΄το μου Τιτίκα.
Η Τιτίκα, φίλη με κατανόηση, της το δίνει αλλά πως να το κρατήσει  η γονυπετής κυρία, πως να περπατήσει στα τέσσερα χωρίς το ένα χέρι. Οπότε συνέβη ένα άλλο θαύμα της Χριστιανοσύνης που με αξίωσε ο Θεός, αλλά και η Παναγία δεν μπορώ να πω, να δώ με τα ίδια μου τα μάτια. Μια κυρία να μπουσουλάει και να μιλάει στον Νώντα της, ενώ της κρατούσε το ακουστικό περπατώντας αργά δίπλα της η στοργική της φίλη.
Δεν ήταν μόνο αυτό όμως που με βοήθησε να αισθανθώ θρησκευτικό ρίγος.
Με αποτελείωσε μια άλλη γυνή λαϊκής καταγωγής, αυτή την φορά. Σ΄ένα από αυτά τα αναρίθμητα μαγαζάκια που πουλάνε εικονίτσες, σταυρουδάκια και άλλα χριστιανικά αξεσουάρ η εν λόγω λαϊκή ύπαρξις, βλέποντας μια αυτοσχέδια ταμπέλα να γράφει ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ρώτησε πόσο κάνει.
- Πέντε ευρώ το μπουκαλάκι μαντάμ.
Και της έδειξε ένα πλαστικό κατασκεύασμα σαν λιλιπούτεια νταμιτζάνα, με ανάγλυφη πλέξη που κατέληγε στην μία μεριά σε σταυρό και στην άλλη σε Παναγίτσα, και μάλιστα βρεφοκρατούσα.
-Πέντε ευρώ το νταμιτζανάκι; αναρωτήθηκε η μαντάμ. Χύμα δεν έχετε;
Δεν άντεχα άλλη κατάνυξη. Έπεσα με τα ρούχα στην θάλασσα και...
Και χρόνια πολλά. 
 
Στο ποστ μου ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ; γράφω για βάσιμη υπόθεση ότι :
 όλα αυτά τα πλήθη Ορθοδόξων που συρρέουν και σέρνονται στα 4 μέχρι την εκκλησία, προσκυνούν πιθανώς μια καθολική εικόνα που σύμφωνα όμως με την Καθολική εκκλησία δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας και έχει κατασκευαστεί, όπως όλες οι εικόνες γι΄ αυτούς, για διακόσμηση και για να μαθαίνουν την θρησκευτική ιστορία οι αγράμματοι.
 
Τέλος στο ΌΤΑΝ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ ! υπάρχουν οι θλιβερές εικόνες ανθρώπων να σέρνονται στα τέσσερα που έβαλα στην αρχή.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

3 ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

 

Το καλοκαίρι καταντά να βλέπουμε περισσότερο θέατρο από τον χειμώνα και βέβαια κατά πλειονότητα παραστάσεις που είχαν προηγουμένως επιτυχή πορεία.
Έτσι η πρώτη παράσταση που είδα ήταν οι «ΤΕΛΕΙΟΙ ΞΕΝΟΙ», του Π. Τζενοβέζε, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πυρπασόπουλου & Πέτρου Λαγούτη που παιζόταν με επιτυχία δύο σεζόν στο ΑΘΗΝΑ. Έπαιζαν  οι Πέτρος Λαγούτης, Γιώργος Χρανιώτης,  Χρήστος Σαπουντζής, Κώστας Κάππας, Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ, Μένη Κωνσταντινίδου, Σοφία Μανωλάκου,  και στον ρόλο της μικρής κόρης η Αλίκη Κακολύρη. 
Γενικά αποφεύγω να βλέπω θεατρικές παραστάσεις που βασίζονται σε κινηματογραφικές ταινίες. Το έργο βασίζεται στην εξαιρετική ιταλική ταινία του 2016 PERFETTI SCONOSCIUTI, μια έξυπνη σάτιρα της σύγχρονης (μικρο)αστικής ηθικής με δυόμισι εκατομμύρια Ιταλούς θεατές και Ντονατέλο (τα ιταλικά Όσκαρ) καλύτερης ταινίας και σεναρίου, ταινία  η οποία και με είχε ενθουσιάσει όταν παίχτηκε.
 Βέβαια μεγαλύτερη επιτυχία είχε στην χώρα μας η αντιγραφή της ταινίας τον ίδιο χρόνο στην ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Αθερίδη στην οποία έπαιζαν μαζί του η Σμαράγδα Καρύδη, ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Μαρία Ναυπλιώτου και ο Άλκης Κούρκουλος.
Eπτά φίλοι  συναντιούνται για γεύμα στο σπίτι ενός εκ των ζευγαριών.  Αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Αφήνουν όλοι τα κινητά τους στη μέση του τραπεζιού και μοιράζονται μεταξύ τους το περιεχόμενο από κάθε μήνυμα, email ή τηλέφωνο που λαμβάνουν. Μυστικά έρχονται στην επιφάνεια που διαταράσσουν την ισορροπία στις σχέσεις. Γιατί όπως είπε και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, «Ο καθένας από εμάς έχει τρεις ζωές, μία δημόσια, μία προσωπική και μία μυστική.» 
Χάρις στην άκρως επιτυχή μεταφορά των διαλόγων από την Ελεονώρα Μελέτη, οι ηθοποιοί της παράστασης απέδωσαν με επιτυχία τους ρόλους τους και για όσους θα την δουν και έχουν κορίτσια στην εφηβεία, ας προσέχουν τι συμβουλεύει ο πατέρας την κόρη του όταν τον ρωτάει με αγωνία αν θα πρέπει να έχει την πρώτη της επαφή με ένα νεαρό.

Μια ακόμα παράσταση που παίχτηκε επίσης δύο σεζόν, είναι το έργο του Ρομπέρ Τομά "Διπλό παιχνίδι" που διασκεύασε το ταλαντούχο δίδυμο των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, με τίτλο "ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"
Ο Τομά καταφέρνει με επιτυχία να συνδυάσει στο έργο του  την αστυνομική κωμωδία με το θρίλερ, το μελόδραμα, τη φάρσα και την κοινωνική σάτιρα.
Στο έργο η Κάτια Δανδουλάκη μαζί με τους επίσης καλά μονταρισμένους στους ρόλους της  Κοραλία Καράντη, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Πάνο Σταθακόπουλο , Γιώργο Γεροντιδάκη καταφέρνει να μεταδώσει  στους θεατές άλλοτε  το γέλιο από τις κωμικές καταστάσεις και άλλοτε την αγωνία από τις δραματικές σκηνές μέχρι το απρόσμενο τέλος της ιστορίας.

Η τρίτη παράσταση που είδα, στο κατάμεστο Πολιτιστικό Πάρκο του Λαυρίου, ήταν ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΣΘΕΝΗΣ του Μολιέρου.
Είναι επίσης και η τρίτη συνεργασία του Αιμίλιου Χειλάκη με τον Μανώλη Δούνια σε έργο του Μολιέρου, μετά τον Δον Ζουάν το 2009 και τον Ταρτούφο το 2016. Δεν έχω δει αυτές τις παραστάσεις και έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω την τωρινή τους επέμβαση στο κλασικό αυτό έργο του Μολιέρου, που είναι και το κύκνειο άσμα του, καθώς το 1673 πέθανε στα παρασκήνια μετά την 4η παράσταση του έργου αυτού που πρωταγωνιστούσε.
Ο Χειλάκης με τον Δούνια διασκεύασαν το έργο του Μολιέρου σε μια γκροτέσκα και μπουφόνικη φαρσοκωμωδία χρησιμοποιώντας από τεχνικά μέσα που παράγουν αφρούς και ηλεκτρισμό για τις διάφορες ψευτοθεραπείες, βούρτσες σαν αυτές των πλυντηρίων των αυτοκινήτων για τους εισερχόμενους που επίσης ψεκάζονται για να απολυμανθούν,  μέχρι και ομιλία με στιχάκια σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη . Το έργο του Μολιέρου προσφερόταν για μια τέτοια σουρεάλ διασκευή, γιατί και στην αυθεντική του εκδοχή περιλάμβανε χορευτικά νούμερα και μουσικά ιντερλούδια.
Εκτός από τον ίδιο τον Χειλάκη, και την γυναίκα του Αθηνά Μαξίμου,  στην παράσταση παίζουν οι  Μυρτώ Αλικάκη, ο Θοδωρής Ρωμανίδης, ο Νίκος Γκέλια, ο Παναγιώτης Γαβρέλας, η Βίκυ Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Ζυγούρης και ο Δημήτρης Φιλιππίδης, όλοι τους επιτυχημένοι στους ρόλους τους.
Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος, έδειξε ότι το κοινό έμεινε ευχαριστημένο από το έργο που παρακολούθησε, στις σχεδόν δύο ώρες που κράτησε η παράσταση, χωρίς διάλειμμα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΕΝΑΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

Όπως γράφω το 2009 στο ποστ μου ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ στις 19-4-1967 σε συναυλία, της ΕΦΕΕ που την παρακολουθώ όρθιος σε ένα φίσκα από φοιτητές ΚΕΝΤΡΙΚΟ , η Φαραντούρη τραγουδά τα ακυκλοφόρητα μέχρι τότε Νέγρικα του Λοϊζου, τότε, και για πρώτη φορά, ακούω κατάπληκτος ένα άγνωστο μου μέχρι εκείνη την μέρα Σαββόπουλο, να τραγουδά μεταξύ των άλλων, την θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, τραγούδι ποταμό, έξω τελείως από τα μέχρι τότε συνήθη ακούσματα μας και αισθάνομαι ότι αυτός ο τραγουδοποιός θα με συνοδεύει για πάντα στην υπόλοιπη ζωή μου, όπως και έγινε .
Έτσι από τότε ανήκω και εγώ στους φανατικούς του και μπορώ να καταλάβω τι εννοεί όταν τραγουδάει για μας: :εμείς του 60 οι εκδρομείς… και την ίδια χρονιά γράφω και τα  .. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία.1 και το  ΕΜΕΙΣ, ΤΟΥ 60 ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ…
Μερικά άλλα ποστ μου που αναφέρονται στον Σαββόπουλο είναι τα εξής:
2014  ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΗ-ΠΩΣ Η ΑΠΑΡΕΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΝΑ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ !
2016  ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!
2023 ΤΟ ΠΥΡ ΟΜΑΔΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ! 
2023 ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017 στο ΑΠΘ  ο Σαββόπουλος αναγορεύτηκε  Επίτιμος Διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας μια από πολλά χρόνια οφειλόμενη τιμή για τον μεγάλο μας τραγουδοποιό από την γενέθλια πόλη του.
Δεν είχε τύχει να διαβάσω, μέχρι πρόσφατα, το κείμενο του Καθηγητή και Ακαδημαϊκού  κ. Θεόδωρου Δ. Παπαγγελή που εκφώνησε στην αναγόρευση του, αλλά όταν το διάβασα ενθουσιάστηκα για τα όσα είπε που δείχνουν άνθρωπο που γνωρίζει και αγαπά σε βάθος το έργο του μεγάλου μας δημιουργού.
Παραθέτω ατόφιο το κείμενο του Έπαινου και με κόκκινα γράμματα τόνισα μερικά σημεία της ομιλίας που μίλησαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου.
Δεν ξέρω αν ο Καθηγητής Παπαγγελής είχε διαβάσει το 2009 το ΕΜΕΙΣ, ΤΟΥ 60 ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ… και από σκέφτηκε και αυτός να ενσωματώσει στο κείμενο του φράσεις από τα έργα του Σαββόπουλου αλλά το έχει κάνει με επιτυχία και απλά τις επισημαίνω με πράσινα γράμματα στον Έπαινο.
 
Έπαινος του Διονύση Σαββόπουλου από τον Καθηγητή-Ακαδημαϊκό κ. Θεόδωρο Δ. Παπαγγελή
 
 
Το Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ τιμά απόψε μια προσωπικότητα που θα μπορούσε, και από μιαν άποψη ίσως θα έπρεπε, να συγκαταλέγεται στους πιο προβεβλημένους αποφοίτους του. Αλλά ο Διονύσης Σαββόπουλος βρέθηκε κάποτε σε άλλα αμφιθέατρα μαζεύοντας πληροφορίες και υλικό που, καθώς γρήγορα το ένιωσε, πολύ δύσκολα θα φώτιζαν τις αιτίες που τον άφηναν μισό. Δεν ξέρω αν η Φιλολογία θα του χάριζε καλύτερη φώτιση, ξέρω όμως ότι ένα από τα τιμαλφή μέσα στις αποσκευές που είχε μαζί του πάνω στο θρυλικό Φορτηγό που τον απέθεσε στην Αθήνα το 1963 ήταν η ανάμνηση του φιλολογικού του ποιμένα στο Ε’ Γυμνάσιο Αρρένων. Εκεί όπου και ο ομιλών, λίγα χρόνια αργότερα θα καθόταν στα ίδια θρανία, πατώντας στα ίδια σανίδια που όμως τότε έτριζαν πιο δυνατά, πιο δυνατά κι απ’ το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας. Ήταν, λένε έγκυρες πηγές, καλός στα Αρχαία και έγραφε εξαιρετικές εκθέσεις, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι μέχρι σήμερα το Τμήμα Φιλολογίας δεν αναγόρευσε κανέναν επίτιμο διδάκτορα μόνο με αυτό το σκεπτικό. Τα θέσμιά μας επιφυλάσσουν την τιμητική τήβεννο σε λογίους, είτε ιδρυματικούς είτε ελευθέρας βοσκής, και σε λογοτέχνες. Αταξινόμητος από αυτήν την άποψη, ο σημερινός τιμώμενος επιβάλλει έναν λίγο πολύ αιρετικό έπαινο αλλά προσωπικά αισθάνομαι ότι αυτό ακριβώς μας δίνει μια έξοχη ευκαιρία να πούμε με παρρησία, τόσο στους εντός όσο και στους εκτός των πανεπιστημιακών τειχών, ότι η κυρά μάνα μας η Φιλολογία, χωρίς να αρνείται τα παραδοσιακά σχολαστικά χούγια της, κατανοεί σήμερα, και με την πρόθυμη συνηγορία του διευρυμένου εγχειρήματος που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν cultural studies, ότι τα νήματα που συμβάλλονται στο πολιτισμικό υφαντό είναι πολύ περισσότερα και πολύ πιο πολύχρωμα από αυτά που είχε συνηθίσει στον αυστηρά επαγγελματικό αργαλειό της. Κυρίες και κύριοι, ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι εδώ ως συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής, μια αδιαίρετη τριάδα που κωδικοποιείται συνήθως με τη λέξη «τραγουδοποιός». Είπα «αδιαίρετη», προσθέτω το «ομοούσια» και έχω τώρα στο νου μου το ερώτημα του William Butler Yeats: πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον χορευτή απ’ το χορό του; Και, βέβαια, πώς μπορούμε να απορφανίσουμε τον στίχο από τη μουσική του; Δεν μπορούμε και δεν πρέπει, αλλά, κύριε Σαββόπουλε, η μοίρα σάς έστειλε σε άντρο και φάρα φιλολόγων, και είναι αλήθεια ότι η αρχαιογνωστική τους πτέρυγα, εδώ και αιώνες, αμαρτάνει ασύδοτη μελετώντας στίχους της Σαπφώς, του Αλκαίου, του Στησίχορου και άλλων παλαιών μεγιστάνων, ερήμην της λύρας και της μουσικής τους και χωρίς τους κυκλωτικούς χορούς που ανέδιδαν την νεανική, παρθενική ευωδία της αρχαίας εκείνης κοινότητας. Θέλω να πω ότι έχετε να κάνετε με επαγγελματίες, πωρωμένους και καθ΄ έξιν αμαρτωλούς που έχουν απωλέσει προ πολλού την αίσθηση της αμαρτίας ―για να μην πω ότι εορτάζουν την αμαρτία τους. Αλλά, βέβαια, η φωνή και το μέλος του Διονύση Σαββόπουλου είναι ουσίες ταχείας αποδέσμευσης στο μέσα αυτί μας, ταχύτερης, ασφαλώς, για τους συνεκδρομείς του ’60, για όσους συμμετείχαμε άμεσα στην αρτοκλασία του Βρώμικου Ψωμιού το ’72, για όσους βρήκαμε πρώτοι πρώτοι θέση στα Τραπεζάκια έξω το ’83, για εκείνους που αποσβολωμένοι τον είδαν φρεσκοκουρεμένο το ’89. Και επειδή τον Σαββόπουλο έτσι πολύ τον αφουγκραστήκαμε που πλήρης είναι αυτού η ακοή μας, θαρρώ ότι μπορούμε εύκολα να συμπληρώσουμε στο μέσα αυτί μας εκείνον τον ηχητικό πανδέκτη με τον φλοίσβο του Νέου Κύματος, τον λαγγεμένο νταλκά του ρεμπέτικου, τον ορυμαγδό του θρακομακεδονίτικου ροκ, εκεί όπου ο Τσιτσάνης με τον Μπομπ Ντύλαν αγκαλιά, ο Φρανκ Ζάπα παρέα με τον Μπάτη, τα χατζηδάκια και τα θοδωράκια, ροκιές βαλκανικές κι άλλα πολλά. Συνεχίζοντας τη διαδρομή του, το Φορτηγό του 1966 τις προάλλες ακόμη έκανε τους ιεράρχες να βγουν από τα άμφιά τους όταν η Συννεφούλα του, χαριτωμένη και αδόκητη, εισπήδησε στο εγχειρίδιο των Θρησκευτικών της Α’Λυκείου. Το Περιβόλι του Τρελλού, φυτεμένο το ‘69, σφύζει ακόμα με τους νοσταλγικούς χυμούς του. Τον Μπάλλο του ‘71 μπορείς να τον ακούσεις ακόμη σαν ενιαύσιο μυστηριακό δρώμενο που κάνει τα βαλκανικά ρουμάνια να ανατριχιάζουν με τις χάλκινες ροκιές του. Η τρομερή λαλιά της Σωτηρίας Μπέλλου στο Ζεϊμπέκικο του ‘72 θα καταγράφει πάντα υψηλά ρίχτερ στον σεισμογράφο της ψυχής μας. Συνεχίστε την ακρόαση, μην πετάξετε τίποτε, και Ας κρατήσουν οι χοροί ... κι όποιος δεν το χόρεψε τουλάχιστον από μέσα του να του αφαιρεθεί πάραυτα η ελληνική ιθαγένεια. Προσπαθώντας να κάνω μιαν αξιοπρεπή μετάβαση από την αδιαίρετη και ομοούσια τριάδα που έλεγα, θα πιαστώ από την εκπεφρασμένη πεποίθηση του Διονύση Σαββόπουλου ότι η ποίηση φέρει ενσωματωμένη τη δική της μουσική και γι΄αυτό μόνο όταν επινεύσουν αγαθοί δαίμονες είναι ευτυχής η μελοποίησή της. Σύμφωνοι, αλλά γιατί να προμοδοτήσουμε αξιωματικά τον επαγγελματία ποιητικό λόγο και γιατί ο Παρνασσός απέναντι στη μπουάτ να μην είναι κάποτε ένα αμφίρροπο ντέρμπι; Είναι στην περίπτωση του Δ. Σαββόπουλου. Και ιδού:
 
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το κάμα που κλωσάει /στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια / τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα /ένα πέλαγος βράζοντας δίχως τέλος ..
.
Τρείς ριπές από αίσθηση πυρακτωμένης καλοκαιρινής ώρας, από το «Δοξαστικό» στο Άξιον εστί του Ελύτη. Και ξανακούστε:
 
 Καλοκαίρι
 με μισόκλειστες τις γρίλλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μες στα πεύκα και τ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό μικροί λαγόνες καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολειωμένα καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι.
 
Εδώ το κάμα κλωσάει μια πυκνή αλληλουχία σημάτων που απλώνονται σε όλο το αισθητηριακό φάσμα. Ανακαλέστε στο μέσα αυτί σας τη μελωδική επένδυση, που δεν είναι αφαιρετέα, αλλά ομολογήστε: Όχι, όχι, αυτό δεν είναι απλώς τραγούδι. Ο Σαββόπουλος, είπε κάποτε ο Μάνος Χατζηδάκις, κατέβηκε στην Αθήνα κουβαλώντας μια προσωπική μυθολογία, και οι μυθολογικοί χορηγοί του ήταν οι ποιητές της γενέθλιας Θεσσαλονίκης: «Ξεκινώ» λέει ο ίδιος «από τον Ασλάνογλου, τον Χριστιανόπουλο, τον Αναγνωστάκη, τον Πεντζίκη και στον δρόμο συναντώ τον Μπρασένς και τον Ντύλαν...». Αλλά ό,τι άλλο κι όποιους άλλους κι αν συναπάντησε στο δρόμο ―και συναπάντησε πολλούς, από τον Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη μέχρι τον Ζακ Πρεβέρ και τον Καρυωτάκη― η Σαλονίκη και η βιωματική συγκομιδή της παρέμεινε ως αρχετυπική εγγραφή στον σκληρό του δίσκο, κάποτε ίσως ως χαμηλοτάβανη φραγή που του ζητούσε κονφορμιστικούς συμβιβασμούς και ύστερα, με χρόνια με καιρούς, ως μαγνητικός βορράς της ώριμης νοσταλγίας του. Και δεν σας μιλώ για την κοινόχρηστη νοσταλγία της παλιννόστησης στα τοπία και τις αισθήσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας αλλά για μια νοσταλγία που σε μέγιστη διαστολή κράτησε το έργο, τον βίο και την πολιτεία του Διονύση Σαββόπουλου μέσα σε έναν αειφόρο κύκλο φυγόκεντρης βουλιμίας και κεντρομόλου αναστοχασμού. Θέλω να πω ότι η Θεσσαλονίκη, ως απόλυτα εσωτερικευμένο τοπίο πέρα από τον γεωγραφικό τόπο και τον βιωματικό χρόνο, πέρα από τη μεταφορική της επένδυση ως «χαμένου παραδείσου» και «χαμένης Ατλαντίδας», αυτή η Θεσσαλονίκη όχι πλέον της γεωγραφίας αλλά του μέσα κόσμου, είναι ίσως η απώτατη κρυμμένη αιτία που κάνει τον Σαββόπουλο, είτε ως τραγουδοποιό είτε ως πρόσωπο, να παλινδρομεί ακατάπαυστα ανάμεσα σε έναν στοχαστικό, κάποτε δύσθυμο, μονόλογο και σε μια ευαισθησιακή εξωστρέφεια που καλεί σε πάνδημη εορταστική συμμετοχή. Και ξέρει καλά ο ίδιος ότι είναι αυτή η κρυμμένη αιτία της μοναδικότητας που συγκροτούν η μουσική, η φωνή και οι στίχοι του: Ξέρω να κρατώ τα μέτρα και τους χρόνους / τους μικρούς μου κώδικες σχεδόν τους ξέρω όλους /κι όμως δεν θα είχα επιτυχία / δίχως την κρυμμένη τους αιτία. Και η ιδιάζουσα επιτυχία του είναι ότι κατάφερε να χαρτογραφήσει οδικά (και ωδικά) το βιωματικό, κοινωνικοπολιτικό, ιδεολογικό ή και το φαντασιακό σκηνικό μέσα στο οποίο πολλοί από μάς ξοδέψαμε τα καλύτερά μας χρόνια ως εκδρομείς της ελπίδας και της αυταπάτης, ως ονειροδρόμοι της δημοκρατικής εγρήγορσης και ως δωσίλογοι της αδράνειας, ως αβέβαιοι ακροβάτες ιππαστί στη μεθοριακή γραμμή Ανατολής και Δύσης, ως επίμονοι survivors μιας λίγο πολύ δυσερμήνευτης Ρωμιοσύνης, ως περιούσια κοινότητα προσώπων με ανάδελφα κέφια, τσαγανό και μεράκια ―και ναι, ως κωλοέλληνες. Η ιδιάζουσα επιτυχία του με την κρυμμένη αιτία της είναι αυτή η δική του εσωτερική παλίρροια, με τη στοχαστική άμπωτη και την πανηγυρική πλημμυρίδα, που συντονίστηκε με τον παλίνδρομο παλμό δύο τουλάχιστον γενεών. Τι ηχογράφησε στον αιώνα του ο τραγουδοποιητής; Τον μέγα παφλασμό των μέσων της δεκαετίας του ’60, το σάλπισμα του 1-1-4 και του 15% για την Παιδεία, μιαν Αριστερά που, χωρίς πραγματική προοπτική εξουσίας, μπορούσε να διεκδικεί ιδεολογική αίγλη με την οντολογία των έντιμων προσώπων της, ένα φυλακισμένο όνειρο στο τσιμεντένιο δάπεδο της οδού Μπουμπουλίνας τον χουντικό Σεπτέμβρη του 1967, το παρατεταμένο ανήσυχο ξεμούδιασμα της Μεταπολίτευσης, την προσάραξη της ψευδώνυμης Αλλαγής, το μακρύ ζεϊμπέκικο της κομματικής ναρκοληψίας, τον αποσκορακισμό των δήθεν μεγάλων αφηγήσεων σε μια Ελλάδα ιδεολογικής κόπωσης και αμηχανίας, τον ευφραντικό γρίφο μιας φυλής που ξέρει να περνάει από τα «σκληρά» του διχαστικού πείσματος στην πανελλαδική μεθαδόνη του «Εθνική Ελλάδος γειά σου». Λοξά ειρωνικός, καίρια σκωπτικός, αλλά και αυτοσαρκαζόμενος, ο Διονύσης Σαββόπουλος διεκδίκησε επίμονα το δικαίωμα να συλλογάται ελεύθερα, και συχνά να συλλογάται κόντρα στους παλαιούς εαυτούς του, τους οποίους, όταν τους βλέπει στο δρόμο πού και πού, δεν τους χαιρετάει. Του συνέβη να παύσουν να τον χαιρετούν εκείνοι που τον ήθελαν ακίνητο στο βάθρο, να φωτίζει με σταθερό νόημα την κατάμεστη από συντρόφους, οικοδόμους, φοιτητές πλατεία. Εκείνος, άλλοτε με εκείνην την αδιαίρετη τριάδα που λέγαμε, άλλοτε συνεντευξιαζόμενος, άλλοτε με υπολογισμένη θυμοσοφία, άλλοτε με αποφθεγματικές εκτονώσεις και κάποτε με ελεγχόμενες δόσεις αμεριμνησίας, αυθαδίασε απέναντι σε κατοχυρωμένες βεβαιότητες και αυταρέσκειες, δοκιμάζοντας να βρει συντεταγμένες και σημεία ισορροπίας στις αφύλακτες διαβάσεις όπου των Ελλήνων οι κοινότητες πορεύονται ανάμεσα στα ιππήλατα παραδοσιακών νοσταλγιών και στις υπερταχείες του δυτικού εκσυγχρονισμού. Και είναι σε κάτι στιγμές τέτοιας μελωδικής σχιζοφρένειας που ο Νιόνιος ακτινογραφεί ακαριαία το ανομολόγητο μέσα μας: φιλότεχνοι κι αλλήθωροι προς κάποια Δύση πάντα / που παραμόρφωσε γενιές παλιά κι απ’ το ’30 / την ώρα που το μέσα μας κοβόταν σαν διαμάντι / στου Καζαντζίδη το λυγμό και του Παπαδιαμάντη. Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι εκ γενετής νοσταλγικός, έχει το θάρρος των νοσταλγιών του και νοσταλγεί πολλά, από τον εμβρυακό του πλακούντα μέχρι τις επισήμως απενεργοποιημένες περισπωμένες, τις ψιλές και τις δασείες που κάνουν, λέει, την ελληνική γλώσσα να μοιάζει με παρτιτούρα. Η παρομοίωση είναι όμορφη, θα μπορούσαν να την κεφαλαιοποιήσουν οι πρόμαχοι του πολυτονισμού στην επόμενη δίκη των τόνων ―αλλά πάνω απ’ όλα η παρομοίωση αποτυπώνει μια από τις μοναδικότητες του αποψινού τιμωμένου που εργάστηκε διά βίου εν μουσική και λόγω. Εν μουσική και λόγω ο Σαββόπουλος έκλεισε όψεις, μορφές και σχήματα ελληνικής ζωής κάτω από πίεση πολλών ατμοσφαιρών. Γι’ αυτό και οι μεγάλες συνθέσεις του σε φέρνουν στο κέντρο μιας βιωματικής στερεοφωνίας, μοναχικό πλάνητα, για παράδειγμα, μαζί με τον επαρχιώτη του Τσάμικου που μέσα στο μαγιάτικο ψιλόβροχο της πλατείας Ομονοίας νιώθει τη μοναξιά και το ξερίζωμα ως το μεδούλι του την ώρα που αναθρώσκει γνώριμος ήχος κλαρίνου μέσα από τον απρόσωπο ορυμαγδό. Αλλά είπα προηγουμένως ότι ο Σαββόπουλος είναι έρμαιο μιας αντινομικής παλινδρόμησης ανάμεσα σε στοχαστική κατήφεια και σε μια φυγόκεντρη βουλιμία που κάποτε εκδηλώνεται με τη σφοδρότητα υπερρεαλιστικής εκτόνωσης. Από την ατομική μοναξιά, τη μοναξιά που κατέγραφε και το βλέμμα του Γιώργου Ιωάννου στην ίδια πλατεία, πολλαπλασιάζονται ομόκεντροι κύκλοι που αντισταθμίζουν τον ερημικό μικρόκοσμο της Ομόνοιας με την πανελλαδική, οικουμενική και διαχρονική κατανομή τόπων και προσώπων: Ζήτω η Ελλάδα /και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό / Ελασσόνα, Λειβαδιά, Μελβούρνη, / Μόναχο, Αλαμάνα και Γραβιά / Αμέρικα / Βελεστίνο / Άγιοι Σαράντα, Εσκί Σεχίρ / Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος/Γιάννης Τάκης /Πλατεία Ναυαρίνου / Διοικητηρίου και Εξαρχείων /Μπιζανίου κι Αναλήψεως /25ης Μαρτίου ... Τα παρόντα και τα παρελθόντα, ζώσα και αρχειακή Ιστορία, ένδημοι, απόδημοι και έκδημοι ενός πανεθνικού μοναχισμού, όλοι και όλα μέσα στην υψικάμινο ενός και μόνο τραγουδιού ελληνικής χαρμολύπης που ωστόσο πάει να μοιάσει περισσότερο με εορταστική σύναξη. Θέλει δε θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει, ο Σαββόπουλος κατορθώνει συχνά την αριστεία ή, αν προτιμάτε, τη ρετσινιά του εθνικού τραγουδοποιού ―του τραγουδοποιού που λίγα χρόνια νωρίτερα, σε στιγμές πιο αυστηρής κατήφειας, μελοποιούσε την Ελλάδα του ’60 ως παράγκα του χειμώνα (κοπάδια κοπάδια στα υπουργεία / αιτήσεις για τη Γερμανία) σε ένα τραγούδι που με κάποιο τρόπο θα το ακούω πάντα ως το μουσικό και ποιητικό ισοδύναμο του μυθοπλαστικού «ντοκιμαντέρ» του Θανάση Βαλτινού που τιτλοφορείται Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60. Ρωμέικος, χαλαρός, καφενειακός ρήτορας, εφημερεύων κοινωνιολόγος, Αριστοφάνης της Ψωροκώσταινας, κανονάρχης και τελετάρχης στο λαϊκό και όχι μόνο στο λαϊκό τσακίρ κέφι μας, ανόργανος και ανοργάνωτος διανοούμενος, άλλοτε παλαιικά ασπρόμαυρος, μακρυμάλλης με το αμπέχονο του αντικονφορμισμού, άλλοτε σαν ιερατική, πατριαρχική φιγούρα με του χρόνου το λεύκασμα, πλανόδιος (και πλανώδιος) στο «Βαλκανιζατέρ» του, ναυτίλος μιας παιδικής μνήμης που τον αρμενίζει μέχρι τη βυζαντινή Βασιλεύουσα, μέτοικος σε μια σύμμικτη Αθήνα που έκανε έκπληκτη στη μπάντα για να χορέψει ο έκκεντρος Σαλονικιός, επινοώντας ξανά και ξανά τον εαυτό του για να πειστεί και να πείσει ότι η μουσική και ο στίχος αρχίζουν από εκεί όπου την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος, ο Διονύσης Σαββόπουλος ως τραγουδοποιητής δυσφόρησε, μελαγχόλησε, διαμαρτυρήθηκε, νοστάλγησε, υπομνημάτισε και εόρτασε για λογαριασμό μας τις ωραίες αλλά και τις άβολες πραγματικότητες που συνέχουν των Ελλήνων τις κοινότητες. Και το έκανε μελωδώντας ταυτόχρονα τις αισθήσεις, τον νου μας, τις μνήμες μας με τον τρόπο που μόνο η σημαντική και γνήσια τέχνη γνωρίζει και μπορεί να το κάνει. Έμεινε ουσιαστικά αταξινόμητος και γι’αυτό ξίνισαν τα μούτρα τους όσοι συνέχιζαν να ανεμίζουν αμέριμνοι σημαίες από νάυλον, ενώ εκείνος, σε συνεχή διαπραγμάτευση με τα πέριξ και με τον εαυτό του, τελικά κατόρθωσε μιαν αγαπητική ανεξιθρησκεία λέγοντάς μας: «Δεν ξέρω ποιος είμαι αλλά σας γουστάρω και σας αγαπώ». Το Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελεἰου Πανεπιστημίου της γενέθλιας Θεσσαλονίκης τιμά απόψε τη μουσική, ποιητική και στοχαστική διαδρομή του Διονύση Σαββόπουλου πιστεύοντας, μεταξύ άλλων, ότι έτσι τιμά και την κρυμμένη αιτία της μοναδικότητάς του. Αν τον ρωτήσετε πού βρήκε δεκανίκι / πώς λογαριάζει να βρει την άκρη δηλαδή / θ’ αποκριθεί: «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη / και ξέρω απ’ έξω τη διαδρομή». Δεν ξέρω αν υποψιάστηκε ποτέ ότι η διαδρομή αυτή θα τον έφερνε απόψε εδώ. Αισθάνομαι όμως ότι η γενέθλια πόλη συγχαίρει και συναγάλλεται γιατί ξέρει ότι το Φορτηγό που τον πήρε κάποτε από εδώ δεν άλλαξε ποτέ τις σαλονικιές πινακίδες του.
 
Εδώ: Αντιφώνηση – Ομιλία Διονύση Σαββόπουλου    και το Video Αναγόρευσης

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.