Η ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ ΖΩΗ ΤΟΥ JERRY LEE LEWIS

 Ακόμα και στον θάνατο του ήταν απρόβλεπτος. 

Δεν πρόλαβαν να  διαψεύσουν, την προηγούμενη μέρα, την αναγγελία του θανάτου του και την επομένη, 28 Οκτωβρίου, πέθανε σε ηλικία 87 ετών.
 Ο Jerry Lee Lewis βρίσκεται πια, μαζί με όλους τους άλλους μεγάλους, που στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφεραν, με το πηγαίο ταλέντο τους, επανάσταση στην μουσική, το ροκ εντ ρόλ.
 Είναι γεγονός ότι το ροκ εντ ρολ στην ουσία ήταν η εξέλιξη της μουσικής των μαύρων του Νότου της Αμερικής και γι΄αυτό οι σημαντικότεροι από τους πρωτοπόρους του ήταν μαύροι.
 Ήταν όμως η μουσική που κατάφερε να μιλήσει και στην καρδιά της λευκής νεολαίας, επιτυγχάνοντας έτσι να καταφέρει, παρά τον φοβερό πόλεμο που αντιμετώπιζε από τούς συντηρητικούς WASP (White Anglo-Saxon Protestant) να σπάσει την κατεστημένη κατάσταση που διαχώριζε την μουσική, σε μουσική των λευκών και την race music  των μαύρων.  
Ο Elvis, o Bill Haley και ο Jerry Lee Lewis έχοντας αφομοιώσει τους ρυθμούς της  μαύρης μουσικής, των γκόσπελ και της country, κατάφεραν να ανοίξουν τον δρόμο στην ροκ, στην οποία πλέον η μουσική και όχι το χρώμα του καλλιτέχνη είχε σημασία.
Ο Lewis γεννημένος σε μια φτωχή κωμόπολη της Λουϊζιάνα, από μικρός έπαιζε πιάνο που του το είχαν αγοράσει  οι γονείς του βάζοντας υποθήκη την φάρμα τους!
Άρχισε από το 1949, σε ηλικία 14 ετών να δίνει  δημόσιες παραστάσεις, παίζοντας πιάνο και από το 1956 άρχισε να ηχογραφεί στην θρυλική Sun Records  του Μέμφις τραγούδια όπως το  «Great Balls of Fire», το «Whole Lotta Shakin’ Goin’ On», «Breathless», «High School Confidential» που ανήκουν πλέον στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Η καταπληκτική παρουσία του επί σκηνής, απογείωσαν την καριέρα του και όταν ο Elvis πήγε στον στρατό ήταν ο σημαντικότερος λευκός μουσικός της ροκ που θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει.
22 ετών ο Jerry Lee Lewis βρισκόταν στην κορυφή της καριέρας του και τον πλήρωναν με 10.000 δολάρια για κάθε εμφάνιση του, όταν ταξίδεψε στην Αγγλία μαζί με την γυναίκα του Myra,  για μια σειρά εμφανίσεων του εκεί.

Όταν είδε την Myra, ένας δημοσιογράφος ρώτησε πόσων ετών είναι και όταν μαθεύτηκε πως είναι μόνο 13 ετών, ξέσπασε εκεί ένα μεγάλο σκάνδαλο που τον ανάγκασε, μετά μόνο από 3 συναυλίες, να ακυρώσει την 37μερη περιοδεία του. Στην Λουϊζιάνα οι γάμοι σε αυτή την ηλικία ήταν κοινωνικά αποδεκτοί, αλλά βέβαια δεν ήταν στην υπόλοιπη Αμερική, οπότε όταν επέστρεψε η καριέρα του είχε καταστραφεί ,καθώς πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί σταμάτησαν να παίζουν τα τραγούδια του, ενώ ηθικολόγοι έλεγαν ότι το σκάνδαλο ήταν απόδειξη του εγγενούς κακού του ροκ εν ρολ.
Θυμήθηκα πάντως πως η γιαγιά της γυναίκας μου είχε παντρευτεί τον παππού της σε ηλικία 14 ετών!
Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ με δυσκολία εύρισκε μικρά κλάμπ να παίξει για 250 δολάρια την βραδιά.
Το ωραίο είναι ότι η Myra που ήταν κόρη του ξαδέλφου του, μέλους της μπάντας του,  ήταν η 3η σύζυγος του και την είχε παντρευτεί πριν να βγει το διαζύγιο του από την δεύτερη! Έτσι, όταν βγήκε το διαζύγιο την ξαναπαντρεύτηκε και έμεινε παντρεμένος μαζί της μέχρι το 1970.
Την πρώτη του γυναίκα την είχε παντρευτεί σε ηλικία 16 ετών και ο γάμος αυτός κράτησε 20 μήνες. Και ο δεύτερος γάμος του ήταν προβληματικός γιατί έγινε 23 μέρες πριν να οριστικοποιηθεί το διαζύγιο του από τον πρώτο.
Είχε παντρευτεί τελικά 7 φορές.
Η 4^η σύζυγος πνίγηκε σε πισίνα φίλου τους πριν να βγει το διαζύγιο τους.
Ο 5^ος γάμος του κράτησε μόνο 77 μέρες και η σύζυγος πέθανε από υπερβολική δόση μεθαδόνης.
Ο 6^ος γάμος κράτησε 21 χρόνια και την 7^η σύζυγο την παντρεύτηκε το 2012. Συνολικά από όλες τις συζύγους του απέκτησε 6 παιδιά.
Την ταραχώδη ζωή του, εκτός  από τους  γάμους του, καθώς σχεδόν πάντα είχε προβλήματα με τον νόμο, έκανε χρήση ναρκωτικών και ήταν αλκοολικός. σημάδεψαν δύο σημαντικά γεγονότα.
Το πρώτο έγινε στα 41α γενέθλια του, όταν εκτόξευσε ένα γεμάτο Μάγκνουμ σε μια μπουκάλα Κόκα-Κόλα και αυτό εκπυρσοκρότησε και χτύπησε στο στήθος τον μπασίστα του, οποίος ευτυχώς επέζησε.
Την ίδια χρονιά επίσης , συνελήφθη επειδή απείλησε την ασφάλεια του Presley με ένα όπλο, τρακάροντας μεθυσμένος στην πύλη της  Graceland του σπιτιού του Elvis.
Μετά την καταστροφή της καριέρας του ως ροκ καλλιτέχνης, στράφηκε στην κάντρυ μουσική και με την πάροδο των ετών κατάφερε να έχει και σε αυτήν επιτυχίες.
Με την πάροδο των ετών, προς τα τέλη της 10ετιας του 80, υπήρξε, ιδίως στην Ευρώπη, ένα έντονο ενδιαφέρον του κοινού για τους πρωτοπόρους της ροκ μουσικής με αποτέλεσμα να γίνονται πολλές συναυλίες από αυτούς σε διάφορες χώρες.
Μία καταπληκτική συναυλία με την συμμετοχή των James Brown, Bo Diddley, Ray Charles, Little Richard, Jerry Lee Lewis, Fats Domino, , B.B. King έγινε στην Ρώμη το 1988.
Στο βίντεο είναι το απολαυστικό της φινάλε, με όλους αυτούς επί σκηνής ενώ όλη η συναυλία υπάρχει εδώ.

Όπως όλοι οι πρωτοπόροι ρόκερ στις συναυλίες τους δεν έπαιζαν μόνο τις δικές τους επιτυχίες αλλά και άλλων, όπως εδώ που παίζει την Lucille, την μεγάλη επιτυχία του Little Richard.

Το ενδιαφέρον για τον Jerry Lee Lewis στην Αμερική αναζωογονήθηκε μετά την προβολή της ταινίας   Great Balls of Fire!, με την ζωή του, με τον καταπληκτικό  Dennis Quaid σαν  Lewis, και την Winona Ryder σαν Myra.
Στα δύο πρόσφατα άλμπουμ του τραγουδάει με αναλλοίωτη φωνή μαζί με άλλους σημαντικούς σήμερα καλλιτέχνες όπως ο  Bruce Springsteen, ο Mick Jagger ο Kris Kristofferson ο BB King, o Jimmy Page, o Neil Young, o Keith Richards, o Rod Stewart, o Eric Clampton, o Solomon Burke, o Willy Nelson και άλλους.
Εδώ από το πρώτο CD με την συμμετοχή του Little Richard τραγουδούν την επιτυχία των Beatles I Saw Her Standing There.

Στην χώρα μας είχε εμφανιστεί δύο φορές. Την πρώτη, στο Καλλιμάρμαρο την 1^η Οκτωβρίου 1988 στην συναυλία για το AIDS, μαζί με τους Bonnie Tyler,  Joan Jett,  Run D.M.C, Black Uhuru κ.α.
Η δεύτερη εμφάνιση του ήταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στις 14 Δεκεμβρίου 1990
Ο Lewis ήταν ένας εμπρηστικός σόουμαν που έπαιζε συχνά πιάνο με τις γροθιές, τους αγκώνες, τα πόδια ακόμη και με τα οπίσθια του, μερικές φορές μάλιστα σκαρφαλώνοντας στην κορυφή του πιάνου κατά τη διάρκεια των συναυλιών.
Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της πιανιστικής του δεξιοτεχνίας υπάρχουν εδώ. 

«Πάντα ανησυχούσα για το αν θα πάω στον Παράδεισο ή στην Κόλαση. Το σκέφτομαι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και είναι πολύ σοβαρό. Πού πηγαίνεις μετά την τελευταία σου αναπνοή», αναρωτιόταν εύλογα το 2015. Προσωπικά πάντως δεν έχω αμφιβολία πως θα έχει πάει στον Παράδεισο της Μουσικής.

 

Ο ΕΛΥΤΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΕΠΟΥΣ.

Πριν από 12 χρόνια, τέτοιες μέρες, είχα γράψει το ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΑ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ στο οποίο  έγραφα σχετικά με την συμμετοχή του πατέρα μου ως ανθυπολοχαγού στον πόλεμο στην Αλβανία.
Ο τίτλος ήταν εμπνευσμένος από το γνωστό εκτεταμένο ποιήμα του Οδυσσέα Ελύτη   ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ που το έγραψε για τιμήσει τους συμπολεμιστές του εκεί.
Ο Οδυσσέας Ελύτης στις 28 Οκτωβρίου 1940  επιστρατεύτηκε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στην Υπηρεσία του Στρατηγείου του Α’ Σώματος Στρατού. Τον Νοέμβριο το Στρατηγείο μετακινείται στην Καλαμπάκα και στο Μέτσοβο. Στις 11 Δεκεμβρίου ο ποιητής μετατίθεται στη ζώνη πυρός. Την επομένη των Χριστουγέννων προωθείται στη γραμμή Καλλαράτες – Μπολένα.
Στις 26 Φεβρουαρίου 1941 μεταφέρεται με βαρύ κοιλιακό τύφο στο νοσοκομείο Ιωαννίνων κι έπειτα από περιπετειώδη πορεία καταλήγει στην Αθήνα.
Σημειώνει στην Αυτοπροσωπογραφία του:  «Λίγοι ξέρουνε ότι το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωναν οι ανθυπολοχαγοί. Και συμβολικά αυτό θέλησα να δείξω ηρωοποιώντας έναν ανθυπολοχαγό, με το Άσμα που έγραψα».

Από μια συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στο φοιτητικό περιοδικό “Πανσπουδαστική” με τίτλο “Έζησα το θαύμα της Αλβανίας” το 1965, διαβάζουμε:
Προσωπικά εσείς, σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα; τον ρωτούν.
Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.
Στο μέτωπο, αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε, όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια κα με ζώο σε βατόδρομο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι, ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο -μη σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου- και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές πρώτες μέρες της γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος, σ’ έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία.
Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως-όπως σ’ ένα φορείο, που το χώσανε σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο.
Η φάλαγγα από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πυροβολήθηκε οχτώ φορές από τα “στούκας”. Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατον να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ’ ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλλα, εθελοντής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε κα μ’ έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες (…) Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την Επιστήμη, θα έπρεπε με την πρώτη παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω (…) αν “έζησα το θαύμα” σώθηκα και από ένα θαύμα.

Κάθε φορά που ακούω τον Κατράκη να διαβάζει την πορεία προς το Μέτωπο από το Αξιον Εστί, μου έρχονται στην μνήμη οι παρόμοιες αφηγήσεις του πατέρα μου από το μέτωπο της Αλβανίας.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ

-Έλα γρήγορα, γιατί πάτησα το καζανάκι και δεν σταματά να τρέχει το νερό! Η κραυγή αυτή, απόγνωσης ήρθε από το μπάνιο στο οποίο η σύζυγος μόλις είχε εκπληρώσει  με επιτυχία την μοναδική απόλαυση που δεν μας δημιουργεί ποτέ τύψεις!
Αυτή είναι μια από τις συνήθεις εκκλήσεις που μου εκπέμπει αρκετά συχνά για άμεση παροχή βοήθειας, του τύπου- Έλα γιατί δεν  ανοίγει το παράθυρο, έλα να βγάλεις το ταψί από τον φούρνο, γιατί με πονάει η μέση μου, έλα γιατί δεν μπορώ να σηκώσω το … γιατί είναι βαρύ, άνοιξε την πόρτα γιατί εγώ δεν είμαι ντυμένη, φέρε μου τα γυαλιά μου γιατί μόλις ξάπλωσα, τρέξε γρήγορα στο σουπερμάρκετ και πάρε ψιλοκομμένα ντοματάκια  γιατί μου τελείωσαν και δεν έχω να βάλω στο φαγητό και ένα άλλο μεγάλο πλήθος από εντολές σε μένα.
Είμαι σίγουρος πως αν πεθάνω πρώτος τα περισσότερα από αυτά θα αναγκαστεί να τα κάνει μόνη της και επιτυχώς, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις περισσότερες χήρες που υπάρχουν, μιας και οι γυναίκες ως το ισχυρό φύλο είναι κορακοζώητες.
Βέβαια ακόμα θυμάμαι με χαιρεκακία τι είχε πει η θεία μου στην μάνα μου λίγο καιρό μετά που είχε μείνει χήρα: να δεις τι έχεις να τραβήξεις έτσι και πεθάνει πριν από σένα ο άνδρας σου!
Το έλεγε βέβαια γιατί η μοναχοκόρη της έλειπε στο εξωτερικό και δεν είχε σε ποιόν να δίνει εντολές για δουλειές που πρώτα έκανε ο μακαρίτης ο θείος μου.
Βέβαια  η σύζυγος εκτός των λογικών αιτημάτων έχει διακριθεί και στην διατύπωση εντολών που στον στενό κύκλο της παρέας μας έχουν γίνει, όπως θα λέγαμε στο χωριό μας, viral!

Βρισκόμαστε στο φουσκωτό μου και πηγαίνουμε προς την Μακρόνησο και βρισκόμαστε στα μισά . Καθώς έχει λίγο κυματάκι το φουσκωτό καθώς περνάει πάνω από τα κύματα τα ανεβοκατεβαίνει με ελαφρά κτυπήματα. Η αρχική εντολή είναι να κόψω ταχύτητα. Της εξηγώ ότι αν κόψω ταχύτητα το σκάφος δεν θα πλανάρει με αποτέλεσμα αν δεν πλανάρουμε τότε θα πηγαίνουμε με το κύμα να κουνάει πέρα δώθε οπότε θα ζαλιστεί αμέσως. Επειδή πράγματι όταν βρεθεί σε πλεούμενο που κουνάει ζαλίζεται αμέσως, προφανώς πανικοβλημένη από την αυτή  την ιδέα εκπέμπει την καταπληκτική εντολή που προκαλεί γενική θυμηδία στους συνεπιβάτες που έκτοτε, όταν την θυμούνται γελάνε ακατάπαυστα!
-Σταμάτα να κατέβω!
Βρισκόμαστε πάλι στο φουσκωτό και είμαστε μεσοπέλαγα. Καθώς βρίσκεται δίπλα μου πλήρως κουκουλωμένη φορώντας κασκέτο κάτω από την κουκούλα από την νιτσεράδα της, που είναι κλεισμένη μέχρι την μύτη της,  την ακούω να λέει: -Διψάω, δοσμου το νερό ! Της εξηγώ πως δεν έχουμε πάρει νερό μαζί μας αλλά σε λίγο θα φτάσουμε στον προορισμό μας και θα βρούμε εκεί.
Επειδή ως άτομο δεν μπορεί να κάνει εύκολα αναστολή των επιθυμιών της , εκπέμπει την δεύτερη μεγαλειώδη ατάκα που έχει μείνει έκτοτε στην μνήμη της στενής παρέας και προκαλεί τα ίδια γέλια όπως όταν πρωτακούστηκε:- Δηλαδή θα με υποβάλλεις στο μαρτύριο της δίψας;!
Οι εκπεμπόμενες όμως εντολές δεν είναι μόνο για την εκτέλεση διάφορων πραγμάτων. Χωρίς να υπάρχει λεκτική εντολή αυτή εκφράζεται ποικιλοτρόπως με διάφορους τρόπους. Πχ πρόκειται να πάμε κάπου καλεσμένοι. Πάω στο υπνοδωμάτιο να ντυθώ και βρίσκω στο κρεβάτι το κουστούμι, το πουκάμισο, την γραβάτα τις κάλτσες και τα παπούτσια που ΠΡΕΠΕΙ να φορέσω και ΠΡΕΠΕΙ να ταιριάζουν και με αυτά που θα φορέσει η ίδια! 

Καθώς δε έχει μανία με το ταίριασμα των χρωμάτων άρχισε μια φορά να μου τραβά τις πιτζάμες που είχα φορέσει εκπέμποντας σε έντονο ύφος την  εντολή:-Βγάλε τις! Ο λόγος ήταν ότι το χρώμα τους δεν ταίριαζε με τα σεντόνια που είχε στρώσει στο κρεβάτι!
Έχοντας φοβερή απέχθεια προς κάθε σύγχρονη ηλεκτρονική συσκευή, αρνήθηκε πεισματικά όταν χάλασε το αρχαιολογικό της τηλέφωνο να της πάρω ένα νέο  smartphone με αποτέλεσμα να βρω και να της πάρω ένα ίδιο με το παλιό της, από εκείνα που ανοίγουν όταν το ξεδιπλώσεις. 

Οι μόνες συσκευές με πληκτρολόγιο που έχει μάθει να χρησιμοποιεί άνετα είναι το ΑΤΜ και το πλυντήριο των ρούχων.
Των πιάτων δυστυχώς ο ιδεοψυχαναγκασμός μου με την σωστή τοποθέτηση των πραγμάτων κατέληξε να αποτελεί δική μου αρμοδιότητα όταν είδα με φρίκη πως τα είχε βάλει.
Η αγορά  smart TV με απάλλαξε τελικά από την εντολή απόγνωσης- Έλα γιατί δεν παίζει!  όταν είχαμε αποκωδικοποιητή στην παλιά μας τηλεόραση γιατί με τα δύο χειριστήρια πάταγε άλλα αντ΄άλλων τα κουμπιά.
Έλεγα τα παραπάνω στον αδελφό της και αυτός μου είπε: Μετά από τόσα χρόνια δεν την παίρνω πίσω!
Και εγώ βέβαια του απάντησα:
-Τα πάντα με την πάροδο του χρόνου αποκτούν αξία όπως οι αντίκες που δενόμαστε συναισθηματικά με αυτές!
Έτσι και να ήθελες δεν θα στην γύρναγα!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.  

ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΝΤΕΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Από χρόνια είναι γενικότερα αποδεκτό ότι η απονομή της Δικαιοσύνης στην χώρα είναι απογοητευτική. Με την διεισδυτική πένα του ο Γιάννης Μαρίνος επισημαίνει εδώ και χρόνια αυτό το πρόβλημα και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων. Σε πρόσφατο άρθρο του επισημαίνει με καταπληκτική σαφήνεια τους λόγους που οδηγούν στην ουσία στην μη απονομή δικαιοσύνης καθώς δεν τιμωρούνται οι παρανομούντες.  (οι υπογραμμίσεις στο κείμενο δικές μου)
 
Αλλεπάλληλα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η παρανομία όχι μόνο είναι ανεκτή, αλλά δικαιώνεται ακόμα και από τη δικαστική εξουσία, κατά τρόπο μάλιστα προκλητικό.
Η πρόσφατη αθώωση των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο  Siemens, οι οποίοι πρωτοδίκως είχαν καταδικαστεί σε πολυετείς ποινές κάθειρξης, είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης. Οι δικαστές μας, χρονοτριβώντας επί χρόνια και κάνοντας κατάχρηση των αναβολών της δίκης, ξεπέρασαν τα είκοσι χρόνια δικάζοντας. Επήλθε έτσι  παραγραφή των αδικημάτων, με αποτέλεσμα να αποδοθούν λευκοί και άμωμοι οι σκανδαλωδώς δωροδοκήσαντες και δωροδοκηθέντες  από τη Siemens.
Με παραγραφή επίσης κινδυνεύει να απαλλαχθεί και ο αποπειραθείς να δολοφονήσει τον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο, προφανώς και πάλι λόγω αλλεπαλλήλων αναβολών της δίκης. Και ασφαλώς και πλήθος άλλων δικών σέρνονται έτσι οδηγούμενες σε αντίστοιχη παραγραφή. Αλλά και όταν αποφασίσουν οι δικαστές μας να επιβάλουν κάποια ποινή, τη συνοδεύουν κατά κανόνα και από αναστολή στην εκτέλεσή της, οπότε οι καταδικασθέντες αποχωρούν από το εδώλιο του κατηγορουμένου ελεύθεροι και ουσιαστικά ατιμώρητοι, οπότε συνεχίζουν την παραβατική τους δράση, ιδίως αν επαγγέλλονται παράνομη δραστηριότητα.
Τα προαναφερθέντα συμβαίνουν όχι μόνο διότι κάποιοι δικαστές είναι φυγόπονοι και διαιωνίζουν τις υποθέσεις που χειρίζονται, αλλά κυρίως επειδή ο νόμος τούς παρέχει αυτή την ευχέρεια. Το δικαίωμα της αναβολής που τους παρέχεται ασυδότως και η αναστολή στην εκτέλεση των ποινών προβλέπονται από τη νομοθεσία. Αρα τη βαρύτερη ευθύνη για τα όσα απαράδεκτα και προκλητικά συμβαίνουν κατά την άσκηση της ποινικής δικαιοσύνης την έχουν εκείνοι που νομοθετούν. Η Βουλή και οι εκάστοτε κυβερνώντες νομοθετούν αυτή την ανοχή στο έγκλημα και οι δικαστές αποφασίζουν με βάση αυτή τη νομοθεσία.
Το ότι τη βαρύτερη ευθύνη για την εκτεταμένη παραβατικότητα φέρουν οι κυβερνήσεις αποδεικνύεται από τις επί χρόνια ανενόχλητες καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, κυρίως πανεπιστημιακών. Ακραία περίπτωση τα αποκαλυφθέντα στη φοιτητική εστία της Πολυτεχνειούπολης, όπου ομάδες συμμοριών είχαν καταλάβει τους χώρους της, εκτοπίζοντας τους δικαιούχους φοιτητές. Το ότι η σημερινή κυβέρνηση αποφάσισε επιτέλους να βάλει ένα τέλος στην κατάληψη δεν την απαλλάσσει από το γεγονός ότι επί τρία χρόνια, που είναι στην εξουσία, μολονότι εγνώριζε, δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει αυτή η ντροπή. Το γεγονός ότι και η προηγηθείσα κυβέρνηση επεδείκνυε την ίδια ανοχή δεν απαλλάσσει τη σημερινή. Η οποία άλλωστε φαίνεται πόσο διστακτική είναι στην επιβολή της νομιμότητας όπως αποδεικνύεται από την αδυναμία της να επιβάλει την από την ίδια δημιουργηθείσα πανεπιστημιακή αστυνομία.
Ευχάριστη πάντως έκπληξη προκάλεσε η επέμβαση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου, που ζήτησε να διερευνηθούν οι λόγοι της εικοσαετούς καθυστέρησης στην έκδοση απόφασης για το σκάνδαλο Siemens. Όμως και αυτό κατόπιν εορτής. Γι’ αυτό και προσυπογράφω την κατάληξη σχετικού άρθρου του εκλεκτού συναδέλφου Βασίλη Αγγελικόπουλου στην «Καθημερινή» της 2/10, ο οποίος δηλώνει ότι «αισθάνεται απόγνωση κάθε που σκέφτεται τι τραβάνε οι ατυχείς Ελληνες όταν τους τυχαίνει να μπλεχτούν μ’ αυτό το τυφλό και νυσταλέο εκτόπλασμα που λέγεται ελληνική δικαιοσύνη. Το οποίο συντηρούν και νταντεύουν με ιδιαίτερη στοργή και ιδιοτέλεια τα πολιτικά μας κόμματα».
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΜΠΟΥΡΓΚΑ ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Άλλη μια φορά η ιοβόλος πένα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη σχολιάζει με σαρκαστικό  τρόπο την επικαιρότητα που ζούμε, στο άρθρο του με τίτλο Μπούργκα στη στρούγκα. Στην αρχή σκέφτηκα να μεταφέρω εδώ μερικά αποσπάσματα, αλλά τελικά αποφάσισα πως είναι καλύτερα να μεταφέρω αυτούσιο το γλαφυρό αυτό κείμενο του. Απολαύστε το!
 
Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς σοβιετικό αέριο, χωρίς ραχητικές ιδέες, χωρίς μπούργκες-στρούγκες, χωρίς Γράμμο-Βίτσι. Χωρίς εξορκισμούς και ψυχοσάββατα
Fratelli d’ Italia, Φραπέ-λι ντι Γκρέτσια, δεν υπάρχουν νέα. Ακόμα ο Πούτιν πολεμάει με τα  Ες-Ες και ψάχνει τον Γκέρινγκ, πρωθυπουργό  της Ουκρανίας που κρύβεται στο Κίεβο. Και είναι απορίας άξιον το πώς οι Ρώσοι δεν βρήκαν μέχρι στιγμής στρατόπεδα Άουσβιτς και κρεματόρια στη Ζαπορίζια – έτσι συμβαίνει: ο καθείς πολεμάει με το σκιάχτρο που επινοεί ώστε να βρει έναν σκοπό στη ζωή του. Μια καταξίωση.
Άλλοι επιβάλλουν ακόμα στις γυναίκες να ντύνονται πιγκουίνοι και με χιτζάμπ – ή με εκείνες τις αποκρουστικές γυναικείες καμπαρντίνες που βλέπουμε και στην Ξάνθη. Κι αυτό διότι είναι θέλημα του Αλλάχ, το οποίο ξέρουν μόνο αυτοί διότι έχουνε το προσωπικό e-mail του προφήτη και γνωρίζουν τα ενδυματολογικά του γούστα. (Τι άποψη να ‘χει άραγε ο ιρανός ηγέτης για το GNTM;).
Άλλοι πάνε (ακόμα) στο φεστιβάλ της ΚΝΕ κι άλλοι κάνουνε εξορκισμούς στην πλατεία Αριστοτέλους. Υπάρχουνε, δηλαδή, πολλές πρωτοπορίες στον κόσμο, δεν ξέρει κανείς τι να διαλέξει. Το να ζεις ακόμα στον εμφύλιο και να κάνεις κατασκήνωση στον Γράμμο – Βίτσι είναι κι αυτό μια πρωτοπορία – όπως και το να χορεύεις γιάνκα. Γι’ αυτό και ο ποιητής (Μιχάλης Κατσαρός) έγραψε πως το μέλλον έχει ξηρασία. Εμ, τι θα είχε με τόσες πρωτοπορίες στον κόσμο; Τους καταρράκτες της Νάουσας; Εξάλλου ο Κατσαρός έγραψε το «πάρτε μαζί σας νερό» το 1953, διότι δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το εμφιαλωμένο «Θεώνη» και η πηγή του Γκούρα.
Άλλοι πάνε στα κομματικά φεστιβάλ, άλλοι στην κηδεία της Ελισάβετ, άλλοι στις αντι-διαδηλώσεις κατά των γυναικών στο Ιράν, κι άλλοι στις μαζώξεις υπέρ του Πούτιν. Γεμίσαμε πρωτοπορίες. Και θυμάμαι ακόμα εκείνους τους προοδευτικούς διανοούμενους στο Παρίσι που στήριζαν τον Χομεϊνί, εναντίον του δυτικότροπου Σάχη. Δεν τους άρεσε ο Σάχης διότι είχε τη Σαβάκ, ενώ τώρα με τη θεοκρατία που ισοδυναμεί με χίλιες Σαβάκ, είναι μια χαρά. Μπούργκα και μούγκα. Μπούργκα στη στρούγκα. Και ισλαμοαριστερά – όπως λέμε «μπαουλοντίβανο».
(Μετά ρωτάς πώς φτάσαμε από τον Πεπονή στη Meloni).
Και κατά συνέπεια, αναρωτιέσαι: πώς μπορεί, πια, να ζήσει ένας κανονικός άνθρωπος ανάμεσα σε τόση παπαροσύνη; Πώς να αντέξει τόση παραφροσύνη, άρνηση, μαζοχισμό και ψέμα; Και μάλιστα εν έτει 2022  – ημερομηνία συζητήσιμη, βέβαια, εφόσον είναι τόσοι πολλοί που επιμένουν να ζούνε στη δεκαετία του 1940, στον εμφύλιο, ή σε περασμένους αιώνες, στην εποχή της Τριπολιτσάς, ή του Αμπ-Ιντ-Σαούντ που ανακάλυψε το προφιτερόλ των προφητών. Εδώ βγαίνουν διάφορα ακάρεα και ο Ακάρ και λένε σ’ εμάς, μια προαιώνια θαλασσινή χώρα, να μάθουμε κολύμπι – ποιοι; Αυτοί που ήρθανε απ’ τα βάθη της Ασίας και τα ποδάρια τους βρωμάνε, ακόμα, στέπα. Το έθνος τους δεν έχει προσφέρει ούτε το ελάχιστο στον πολιτισμό και συνεπώς, όταν τολμάνε να πιάσουν στο στόμα τους τον Ελληνισμό που έχει δώσει τα πάντα, θα πρέπει προηγουμένως να έχουν κάνει γαργάρα με ξυλόπροκες.
Έτσι συμβαίνει: έθνη κατσαπλιάδων μας απειλούν, αν και την ύπαρξή τους τη σβήνει ακόμα και μια μόνο θαμμένη ιωνική κολόνα, ή ένας στίχος του Καβάφη. Κι όμως ο κάθε παράφρων έχει βγει στο προσκήνιο και γαβγίζει και ψεύδεται ασύστολα και κυρίως: με πλήρη ανανδρία. Δεν έχουνε τη γενναιότητα να πούνε ευθέως πως λιγουρεύονται τα νησιά, ή πως ονειρεύονται μια νέα Σοβιετία και μας παπαριάζουνε περί ναζί, περί στρατιωτικοποίησης και περί τρέχα γύρευε. Αλλά όταν είσαι τόσο δειλός και ψεύτης στα λόγια, πώς μπορείς να κερδίσεις πόλεμο στην πράξη;
Μας έχουνε πρήξει, μας τα έχουνε κάνει Ζέπελιν. Ψέμα στο ψέμα, κάθε μέρα. Και αναρωτιέσαι, πάλι: όταν έρθει η ώρα του Πούτιν, τι θα απογίνει, τι θα κάνει κι εκείνη η Ζαχάροβα, που μας έλεγε πως δεν θα γίνει εισβολή στην Ουκρανία και μας ρωτούσε χαριέντως πού να πάει διακοπές; (Η ώρα των διακοπών μάλλον πλησιάζει – αν υπάρξουν διακοπές). Ταλαιπωρούνε όλο τον πλανήτη με τις αδιανόητα αλαζονικές ψευδαισθήσεις τους και επιπλέον, μόλις ζοριστούνε, θυμούνται αμέσως τα πυρηνικά – λες και τα πυρηνικά είναι ασπιρίνη που την ψάχνουμε σε πρώτη ζήτηση. Και πού θα ρίξει τα πυρηνικά ο Πούτιν; Στην Ουκρανία όπου έχει ένα σωρό δικά του στρατεύματα; Και άμα τα ρίξει στην Ουκρανία, μετά τι να την κάνει που θα είναι ακατοίκητη για διακόσια χρόνια; Ή, θαρρεί πως φοβηθήκαμε, όπως και ο Ερντογάν που μπερδεύει την Τριπολιτσά με το Πετροβαραντίν⁎ και το λυχνάρι του Αλαντίν;
Ας λένε κι ας γαβγίζουν. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς σοβιετικό αέριο, χωρίς ραχητικές ιδέες, χωρίς μπούργκες-στρούγκες, χωρίς Γράμμο-Βίτσι. Χωρίς εξορκισμούς και ψυχοσάββατα. Χωρίς τα ποικίλα ζόμπι. Και το μέλλον δεν θα έχει καθόλου ξηρασία. Ο,τι και να κάνουν εκτός και εντός, το μέλλον θα είναι δημοκρατικό, ευρωπαϊκό και μια χαρά.
Και η Μελόνι; Θα πεις. Δεν ξέρω, ρώτα τον Αντόνιο Γκράμσι.
 
⁎Τον πίνακα της αρχής, με τον τίτλο Σφαγή της Τριπολιτσάς, ανάρτησε ο Ερντογκάν  στο twitter, πιστεύοντας  ότι απεικονίζει τα όσα συνέβησαν εις βάρος των Τούρκων  τον Σεπτέμβρη 1821 στην Τριπολιτσά. 
Ο πίνακας όμως που έβαλε είναι ένα έργο του Georg Philipp Rugendas, ο οποίος απεβίωσε το 1742, και σε αυτή του τη δημιουργία είχε απεικονίσει τη μάχη του Πετροβαραντίν (το σημερινό Νόβι Σαντ της Σερβίας) όταν ο Οθωμανικός στρατός εκστράτευσε κατά της Αυστρίας.
Χαρακτηριστικά δε  στο αριστερό μέρος  του πίνακα διακρίνονται καθαρά Αυστρογερμανικά τμήματα Δραγώνων τα οποία προφανώς δεν διέθετε ο Κολοκοτρώνης!
Στην μάχη του Πετροβαραντίν κατατροπώθηκαν οι Τούρκοι και μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες περισσότεροι από 30.000, μεταξύ των οποίων και ο μεγάλος βεζίρης, κείτονταν νεκροί σε όλη την έκταση του πεδίου της μάχης.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΦΑΛΑΚΡΑΣ !

Στην εφηβεία μου, λόγω μια κορυφής που είχα στο κούτελο, το μαλλί έκανε μια μπούκλα εκεί και με δυσκολία και με την προσθήκη μόνο φιξατέρ, μπορούσα να γυρίσω το μαλλί μου προς τα πίσω όπως ο Έλβις Πρίσλεϋ!
Το φιξατέρ ήταν μια αλοιφή που κοκάλωνε το μαλλί τόσο, ώστε να φαίνονται οι γραμμές που άφηναν τα δόντια της τσατσάρας, αυτού του αρχαιολογικού εργαλείου για τους φαλακρούς !

Σύντομα δυστυχώς το μέτωπο μου άρχισε να επεκτείνεται με επιμονή προς τα πίσω προσπαθώντας να ενωθεί με μια άλλη, στρογγυλή γυμνή περιοχή στο κεφάλι μου εκεί ακριβώς που φορούν το μικρό κάλυμμα της κεφαλής τους οι καπουτσίνοι καλόγεροι.
Το κενό αυτό για αρκετό διάστημα δεν ήταν ορατό καθώς κοιτούσα τον καθρέπτη, παρά μόνο αν το έβλεπες με δεύτερο καθρέπτη πίσω από το κεφάλι σου ,πράγμα που επιμελώς απέφευγα να κάνω.    

Τελικά όμως το μεγάλο μέτωπο χάρις στην ακούραστη επιμονή του, κατάφερε να επεκταθεί τόσο πολύ, που ενώθηκε με το οπίσθιο κενό, προς μεγάλη μου απογοήτευση, και η μεγαλοπρεπής φαλάκρα που δημιουργήθηκε,  περιόρισε  την  τριχοφυΐα μόνο πίσω και στα πλάγια, και η οποία τελικά ενώ δεν μου προσέφερε αισθητικώς τίποτα, ήθελε κάθε τόσο και κούρεμα, και μάλιστα κατ΄απαράδεκτο τρόπο  στην ίδια  τιμή με τα άλλα κεφάλια που διαθέτουν τεράστιες αφάνες!
Ποτέ βέβαια δεν προσπάθησα ,σαν αρκετούς άλλους, να αυξήσω την τριχοφυΐα στο κρανίου τόπο της κεφαλής μου, με διάφορα μαντζούνια, ή να καταφύγω σε εμφυτεύσεις μαλλιών, παρά την απογοητευτική εικόνα που αντίκριζα στον καθρέφτη καθημερινά, καθώς σκεπτόμουνα το πόσο ωραίο θα ήταν το κεφάλι μου με ένα μαλλί σαν του Ζώρζ Κλούνεϋ!
Το μόνο πράγμα που με παρηγορούσε ήταν η παρατήρηση που είχα κάνει σε μία συνάθροιση παλαιών συμφοιτητών. Όσοι είχαν διατηρήσει τα μαλλάκια τους αυτά είχαν ασπρίσει, ενώ όσοι είχαν αντίστοιχη φαλάκρα με την δική μου το περιφερειακό υπόλειμμα της τριχοφυΐας τους είχε διατηρήσει το ωραίο μαύρο του χρώμα!  

Βέβαια επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος τύπος, έχω γράψει στο παρελθόν το ποστ μου  ΦΑΛΑΚΡΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ! στο οποίο αναπτύσσω με πειστικά επιχειρήματα το ότι η φαλάκρα αποτελεί βασικό στοιχείο της ανδρικής γοητείας.
Και ενώ με καθαρά εμπειρικό τρόπο τεκμηρίωνα το παραπάνω γεγονός, ήρθε τώρα η επιστημονική έρευνα να επιβεβαιώσει όσα είχα γράψει!
Αντιγράφω από την δημοσίευση, Έρευνα: Οι φαλακροί άνδρες διεγείρουν περισσότερο την εμπιστοσύνη των γυναικών!   

   Μια νέα μελέτη δείχνει ότι το φαλακρό κεφάλι στην εμφάνιση των ανδρών, ειδικά αυτών που έχουν ηλικία 35 – 45, θεωρείται ένα γοητευτικό χαρακτηριστικό.
«Το να επιλέγει κανείς να απαλλαγεί από τα μαλλιά του είναι αναμφισβήτητα μια μορφή μη λεκτικής συμπεριφοράς, μια μορφή έκφρασης που μεταδίδει πληροφορίες για τον εαυτό, διαφορετικά δύσκολα παρατηρήσιμο», δήλωσαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, σύμφωνα με τον βρετανικό Independent.
Μελετητές τόνισαν, ότι οι φαλακροί άνδρες μπορεί να είναι πιο δημοφιλείς και έμπιστοι φυσιογνωμικά στις γυναίκες από εκείνους με πλούσια μαλλιά. Επίσης, φαίνεται ότι οι άνδρες που στερούνται τα μαλλιά τους ψυχολογικά είναι πιο σταθεροί, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση γεγονός που, όπως θα δείτε παρακάτω, λειτουργεί θετικά στην επίτευξη μιας ελκυστικής  συνολικής εικόνας 
Τι έδειξε η μελέτη
Για τη μελέτη, η ομάδα έδωσε τρία σημαντικά τεστ σε φοιτητές, άνδρες και γυναίκες, ζητώντας τους να βαθμολογήσουν τις εικόνες των ανδρών σύμφωνα με την ελκυστικότητα, την αυτοπεποίθηση και την κυριαρχία.
Στην πρώτη μελέτη, οι άνδρες με ξυρισμένα κεφάλια βαθμολογήθηκαν ως πιο κυρίαρχοι από παρόμοιους άνδρες με γεμάτα μαλλιά.
Στη δεύτερη μελέτη, οι άνδρες των οποίων τα μαλλιά αφαιρέθηκαν ψηφιακά θεωρήθηκαν πιο κυρίαρχοι, ψηλότεροι και πιο δυνατοί από τον αυθεντικό εαυτό τους.
Αυτή η επίδραση οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην υψηλότερη αντιληπτή αυτοπεποίθηση και την αρρενωπότητά τους, σημείωσαν οι ερευνητές.
Η τρίτη μελέτη επέκτεινε αυτά τα αποτελέσματα με μη φωτογραφικά ερεθίσματα και καταδεικνύει πώς οι άνδρες που βιώνουν φυσική τριχόπτωση μπορεί να βελτιώσουν τη διαπροσωπική τους στάση με το ξύρισμα.
Έτσι, αντί να ξοδεύουν δισεκατομμύρια κάθε χρόνο προσπαθώντας να αναστρέψουν ή να θεραπεύσουν την τριχόπτωση τους, η αντίθετη συνταγή αυτής της έρευνας στους άνδρες που αντιμετωπίζουν φαλάκρα ανδρικού τύπου είναι να ξυρίζουν τα κεφάλια τους, τόνισαν οι ερευνητές.
Κάτι τέτοιο θα αυξήσει τη διαπροσωπική τους θέση σε μια σειρά από χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την κυριαρχία, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητάς τους για ηγεσία, είπαν.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.  

ΟΙ ΗΡΩΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

Νομίζω πως σαν συνέχεια  της προηγούμενης ανάρτησης μου ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΙΤΖΑΜΠ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ το άρθρο της Πέπης Ραγκούση Κομμένα κατάμαυρα μαλλιά αποτελεί ένα αναγκαίο και ουσιαστικό συμπλήρωμα του και για τον λόγο αυτό το αναδημοσιεύω ολόκληρο.

Η Περσία, θυμάμαι, ήταν τότε μια χώρα με δυτικούς κώδικες. Μια «κοσμπολίτισσα» εξ Ανατολών με μοντέρνες γυναίκες που φορούσαν μίνι και μπικίνι, διασκέδαζαν, οδηγούσαν, χόρευαν, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις Παριζιάνες ή τις Λονδρέζες.
Όταν πριν από δύο ημέρες έγραφα για τον θάνατο ή μάλλον τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί στην Τεχεράνη, οι διαδηλώσεις στο Ιράν δεν είχαν, ακόμη, πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις. Ή, τέλος πάντων, οι εικόνες τους δεν έφταναν στον υπόλοιπο κόσμο. Όταν όμως αυτά τα «ποτάμια της οργής» σπάζουν τα φράγματα των καθεστώτων που τα δημιουργούν, δεν εμποδίζονται ούτε γυρίζουν πίσω.

 Κι έτσι γέμισαν οι οθόνες από πανέμορφα γυναικεία πρόσωπα, αυτά τα «ρόδα του Ισπαχάν» με τα πυρωμένα μάτια, τα καλογραμμένα χείλη και τα στιλπνά, πλούσια μαλλιά. «Από τις ωραιότερες γυναίκες στον κόσμο» θυμάμαι να λένε, όταν ήμουν μικρή, οι ναυτικοί και κοσμογυρισμένοι θείοι μου. Μιλάμε τώρα για τις αρχές της δεκαετίας του 1970 όταν το Ιράν κυβερνούσε ο σάχης και η οικογένεια των Παχλαβί ήταν για τα media της εποχής κάτι σαν την πριγκιπική οικογένεια του Μονακό. Και η Φαράχ Ντιμπά, η «Τζάκι της Ανατολής» ενώ ήταν ακόμη ισχυρός ο μύθος της Σοράγιας που «αποπέμφθηκε» επειδή δεν κατάφερε να φέρει στον κόσμο τον πολυπόθητο Διάδοχο. 

Η Περσία, θυμάμαι, ήταν τότε μια χώρα με δυτικούς κώδικες. Μια «κοσμπολίτισσα» εξ Ανατολών με μοντέρνες γυναίκες που φορούσαν μίνι και μπικίνι, διασκέδαζαν, οδηγούσαν, χόρευαν, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις Παριζιάνες ή τις Λονδρέζες. Έως και επιδείξεις μόδας γίνονταν στην Τεχεράνη από κορυφαίους διεθνείς οίκους μόδας που τα σχετικά ρεπορτάζ «καταβρόχθιζα» στα περιοδικά της εποχής. Ύστερα ήρθε η «επανάσταση των μουλάδων» που έδιωξε τον σάχη, τον «δυνάστη του λαού». Και επέβαλε τη δική της θεοκρατική χούντα που ξέκοψε τη χώρα από τον δυτικό προσανατολισμό της. Υπήρξαν μάλιστα πολλοί διανοητές της Δύσης που είδαν με σχετική συμπάθεια το καινούργιο καθεστώς. Το 1979 ο «αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού» ήταν στο φόρτε του και η σχετική ρητορική έβρισκε εύφορο έδαφος ώστε να «καρποφορήσει» ως αντισυστημικός λόγος.
Σαράντα τρία χρόνια μετά, τα γενναία κορίτσια του Ιράν, με αφορμή τη δολοφονία της Μαχσά επειδή δεν φορούσε σωστά το χιτζάμπ της, βγήκαν στους δρόμους. Σαν φόρος τιμής στις μανάδες τους που το 1979 είχαν και πάλι βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν την τελευταία μέρα που κυκλοφορούσαν με ακάλυπτο κεφάλι πριν επιβληθούν τα ισλαμικά ήθη. Καίνε τις μαντίλες, κόβουν τα μαλλάκια τους, ζητάνε το ελάχιστο της αυτοδιάθεσής τους.
Μαζί τους και οι γενναίοι άνδρες της χώρας που δεν φοβούνται να υποστηρίξουν το «άλλο μισό του φεγγαριού». Μια αντίδραση στο δικό τους καθεστώς και μία απάντηση στην ισλαμολαγνεία της Δύσης. Σε εκείνες και εκείνους που θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να υποστηρίξουμε τις γυναίκες που επιλέγουν να φοράνε το χιτζάμπ. Και με αυτές και με τη Μαχσά, απλά, δεν γίνεται. Ούτε γίνεται να λες ότι τιμάς αυτά τα κορίτσια και όταν βρίσκεσαι εσύ στην Τεχεράνη, να φοράς καμαρωτά τη μαντίλα. Δεν είναι φολκόρ στοιχείο μιας τοπικής ενδυμασίας. Δεν είναι φέσι ούτε τσαρούχι. Είναι σύμβολο καταπίεσης.

Η αληθινή τόλμη και τα υποκατάστατά της.
Βλέπω λοιπόν τα ατρόμητα κορίτσια του Ιράν να βγάζουν τις μαντίλες τους και να κόβουν τα στιλπνά μαλλιά τους (στο Ισλάμ απαγορεύονται τα κοντά μαλλιά) μπροστά στους ένοπλους της «Αστυνομίας Ηθών και Σεμνότητας», αυτούς δηλαδή που σκότωσαν τη Μαχσά. Ακούω ότι οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους τριάντα.(Προσθήκη: χθες πάνω από 100)

Και σκέφτομαι διαμαρτυρίες γυναικών στην Ελλάδα και σε άλλες δυτικές πόλεις. Τάχα αλυσοδεμένες και με κόκκινη μπογιά, εν είδει αίματος, στο πρόσωπο, να φωνάζουν στους ανυποψίαστους περαστικούς «Ο βιαστής είσαι εσύ». Θυμάμαι συλλαλητήρια όπου καταγγέλλονταν βιασμοί για τους οποίους η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι ποτέ δεν έγιναν.

 Βλέπω τις «αδελφές της Μαχσά» να στέκονται ατρόμητες μπροστά στην αμείλικτη αστυνομία των μουλάδων και σκέφτομαι τον φοιτητή Τάσο που, στα καθ’ ημάς, έγινε viral επειδή κοίταξε επίμονα στα μάτια έναν αστυνομικό που ήξερε ότι δεν πρόκειται να του κάνει τίποτα. Τελικά, υπάρχει η πραγματική τόλμη, υπάρχουν και τα υποκατάστατά της.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΙΤΖΑΜΠ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ

Τα μουσουλμανικά καθεστώτα για να μπορέσουν να συμβαδίσουν με τις κοινωνίες της Δύσης μόνο με ένα τρόπο μπορούν να το πετύχουν αυτό.
Χρειάζεται δυστυχώς να είναι στην εξουσία ένας αυταρχικός ηγέτης, ο οποίος με δικτατορικό τρόπο να επιβάλλει τις αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές, που οι φανατικοί θρησκευόμενοι θεωρούν αντίθετες με τα διδάγματα του Κορανίου. Όπως  γράφω στο ποστ μου Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ  ο Αλγερινός συγγραφέας Μπουαλέμ Σανσάλ  επεξηγεί με σαφήνεια πως: «Το Ισλάμ είναι μια ολότητα, μια θρησκεία και ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση και μια κουλτούρα που αρνούνται τον νεωτερισμό»
Έτσι  ο αναμορφωτής της Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ, που είχε κατανοήσει την οπισθοδρομική επίδραση της θρησκείας στην χώρα του,  με την απόλυτη εξουσία που κατείχε, εκσυγχρόνισε το νομικό της σύστημα της στα πρότυπα του ελβετικού, κατήργησε την πολυγαμία υιοθετώντας τον πολιτικό γάμο, έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και λίγο αργότερα το δικαίωμα να εκλέγονται, αντικατέστησε δε την αραβική γραφή με το λατινικό αλφάβητο και βέβαια απαγόρευσε το 1924 τα θρησκευτικά σύμβολα της μαντίλας, του φερετζέ και του φεσιού.

Ακολουθώντας το παράδειγμα του ο Ρεζά Σαχ Παχλεβί, πρώην στρατιωτικός που έγινε το 1925 ο πρώτος σάχης του οίκου των Παχλεβί στο Ιράν, απαγόρευσε με διάταγμα το χιτζάμπ όπως και πολλές ανδρικές παραδοσιακές ενδυμασίες και η αστυνομία κυνηγούσε και ξυλοκοπούσε τις γυναίκες που το φόραγαν!

Το 1941 τον διαδέχτηκε ο γιός του Μοχαμάντ Ρεζά Παχλεβί οπότε και σταμάτησε η απαγόρευση του χιτζάμπ και του τσαντόρ, αλλά οι γυναίκες που τα φορούσαν δυσκολεύονταν να ανέλθουν κοινωνικά γιατί  αυτό αποτελούσε ένδειξη ότι ανήκαν σε κατώτερη κοινωνική τάξη.
Στην φωτογραφία Ιρανές φοιτήτριες το 1970.

Τελικά όμως το δικτατορικό και διεφθαρμένο καθεστώς του Σάχη οδήγησε, στην διάρκεια της επανάστασης στα τέλη της δεκαετίας του 70, πολλές εργαζόμενες γυναίκες της μεσαίας τάξης να το φορούν σαν σύμβολο εναντίωσης στο καθεστώς. Παρά το γεγονός ότι στην επανάσταση συμμετείχαν από αριστεριστές μέχρι σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές, οι τελευταίοι κατάφεραν να επικρατήσουν και αντί για δημοκρατία να εγκαθιδρύσουν ένα θεοκρατικό ισλαμικό καθεστώς.

Έτσι στις 7 Μαρτίου 1979 ο Χομεϊνί ανακοίνωσε πως το χιτζάμπ είναι υποχρεωτικό για όλες τις γυναίκες.
Την επόμενη μέρα 8 Μαρτίου, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, δεκάδες χιλιάδες γυναίκες με τα μαλλιά τους ελεύθερα και ντυμένες όπως όλες οι γυναίκες στην Δύση, διαδήλωσαν στην Τεχεράνη.
Δυστυχώς όμως το παιχνίδι είχε ήδη χαθεί ,με ταυτόχρονη περιστολή πολλών γυναικείων  δικαιωμάτων. 

Ακόμα χειρότερα όταν ανέλαβε την εξουσία ο υπερσυντηρητικός Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ το 2005 που ίδρυσε  και την Αστυνομία των Ηθών.
Το 2017 ξεκίνησε ένα διαδικτυακό κίνημα το My Stealthy Freedom στο οποίο οι Ιρανές καλούνταν να ποστάρουν φωτογραφίες τους χωρίς χιτζάμπ ή Ιρανοί και Ιρανές να φοράνε κάθε Τετάρτη λευκή χιτζάμπ και λευκά φουλάρια και βραχιόλια. 

Εκείνο τον χρόνο 35 «Κορίτσια της Επανάστασης» συνελήφθησαν στην Τεχεράνη επειδή τόλμησαν να βγάλουν το λευκό χιτζάμπ και να το υψώσουν σαν λευκό πανί διαμαρτυρίας. Κάποιες βασανίστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν στην αστυνομία. 

 Έτσι φτάσαμε τον Σεπτέμβριο φέτος στον φόνο της 22χρονης Αμινί που προκάλεσε τις μεγάλες διαδηλώσεις που συνταράσουν πάνω από δύο βδομάδες πλέον το Ιράν, στις οποίες έχουν φονευτεί τουλάχιστον 92 άνθρωποι, σύμφωνα με την μη κυβερνητική οργάνωση Iran Human Rights (IHR). 
Ας ελπίσουμε ότι το αίμα τόσων αθώων ψυχών, θα αποτελέσει το λίπασμα για να αποκτήσει ο λαός του Ιράν ένα ελεύθερο και δημοκρατικό καθεστώς, που θα θεωρεί την γυναίκα σαν ένα ανεξάρτητο και ισότιμο άτομο με τους άνδρες.                                                                     
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.