ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ

Πριν από 11 χρόνια ο Δημήτρης Φύσσας είχε γράψει το βιβλίο του  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου» και για το οποίο  έγραψα τότε με ενθουσιασμό  το ποστ μου Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Στο ποστ μου υπάρχουν τα λινκ όπου μπορεί κανείς να διαβάσει δωρεάν το βιβλίο αυτό.
Στην  ελεύθερη κυκλοφορία του στο ιντερνέτ τον οδήγησε το γεγονός ότι κανένας εκδότης δεν αναλάμβανε την έκδοση του ογκώδους βιβλίου του με τις κοντά 1000 σελίδες του.
Όπως έχει γράψει ο ίδιος:
Το 2012, έχοντας τελειώσει σχεδόν την έρευνα και γνωρίζοντας πόσο ακριβή θα ήταν η έκδοση αυτού του βιβλίου, απευθύνθηκα σε έναν εκδότη με ενδιαφέρον για το σινεμά, σχετικούς δημόσιους / ημιδημόσιους φορείς και ορισμένα ιδιωτικά ιδρύματα: ζητούσα απλά να βγάλουν το βιβλίο χωρίς κανένα κέρδος για μένα. Απάντησαν μόνο τα ιδιωτικά ιδρύματα, λέγοντάς μου είτε πως υποστηρίζουν μόνο νομικά πρόσωπα, είτε ότι η έρευνα αυτή ήταν έξω από τα ενδιαφέροντά τους. Οι δημόσιοι/ημιδημόσιοι φορείς και ο εκδότης δεν απάντησαν διόλου.
Το Δεκέμβριο 2016 δημοσίευσε επίσης ένα συμπλήρωμα στο βιβλίο του που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Όπως έχει γράψει ο ίδιος:
Τα σινεμά της Αθήνας είναι το σημαντικότερο βιβλίο που έχω γράψει. Σημαντικότερο από άποψη τρόπου γραφής (εξαντλητική έρευνα πεδίου και πολύ λιγότερο δουλειά αρχείου), περιεχομένου, πλήθους αναγνωστών, επίδρασης στις συνειδήσεις.
Η έρευνα και το γράψιμό του μου πήραν σχεδόν δέκα χρόνια, χωρίς να πάρω μία από πουθενά, ούτε από ιδιωτικό (θα ’θελα, αλλά είναι ελαφρώς δύσκολο, αφού ούτε ζήτησα, ούτε με ξέρει κανείς), ούτε από δημόσιο (θ’ αρνιόμουνα έτσι κι αλλιώς διαρρήδην) πρόσωπο, ούτε φυσικό, ούτε νομικό. «Εργάζομαι μόνος μου, χωρίς βοηθούς.
Η έρευνα του απλώνεται λοιπόν σε τρεις αιώνες, αλλά δεν είναι μια απλή καταγραφή αιθουσών και ταινιών − που και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά δύσκολο σαν έργο. Αποτυπώνεται με γλαφυρό τρόπο μια περιήγηση στο χωροχρόνο, με ηθογραφικές λεπτομέρειες, συμβάντα, ατάκες, χωροταξικά στοιχεία, ρεκλάμες από προβολές και πληθώρα ταινιών. Το έργο αυτό είναι το σημείο που, όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, «τέμνεται η λόξα μου για την πόλη με τη λόξα για τον κινηματογράφο».
Και συνεχίζει:
«Έχω τρεις ελπίδες:
• πρώτη, ότι μ’ αυτό θα κερδίσω, στο μέλλον, μια κάποια θέση στη χορεία των σημαντικών αθηναιογράφων
• δεύτερη, ότι οι άνθρωποι θα το θυμούνται όταν η λογοτεχνία μου και τ’ άλλα μου βιβλία θα ’χουν ξεχαστεί (δεν έχω καμιά αυταπάτη)
• τρίτη, ότι θα είναι πηγή, σημείο αναφοράς και σχολή προς μίμηση για νεότερους/ες αθηναιοδίφες.
Τώρα ο λόγος σε σας, αγαπητοί/ές αναγνώστες/ώστριες.»
Αθήνα, 29 του Νοέμβρη 2019
Μέχρι τώρα το διαδικτυακό βιβλίο του Φύσσα υπήρχε μόνο σε ένα αντίτυπο.
Το είχε φτιάξει με φωτοτυπίες του διαδικτυακού κειμένου, δεμένες σε βιβλίο ο αείμνηστος εραστής των θερινών σινεμά Λουκιανός Κηλαϊδόνης και με ένα πρόγραμμα από τον κινηματογράφο Μέντια Λουζ κολλημένο στο εξώφυλλο το είχε χαρίσει στον συγγραφέα!
Επιτέλους με την  συμβολή του Λέανδρου Σλάβη, τη στήριξη του Σωτήρη Λαμπρόπουλου από την σχολή κινηματογράφου Σταυράκου και την απλόχερη βοήθεια της Οικογένειας του Δημήτρη, κυκλοφόρησε σε δύο τόμους το  βιβλίο από τις εκδόσεις Λογότυπο.
Τελειώνοντας θέλω να προσθέσω ότι από αυτό το βιβλίο  άντλησα στοιχεία για να γράψω τα παρακάτω πρόσφατα ποστ μου:
Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
 Β΄ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
 Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.
 Δ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΊΑΣ β΄μέρος.
 Ε΄ΛΑΪΚΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ
ΣΤ΄ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΚΕΡΔΙΖΕΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Ο Παύλος Τσίμας εξετάζει στο άρθρο του Αριστερά του Κέντρου, το γεγονός ότι μέχρι το τέλος της 10ετιας του 90   οι σοσιαλιστές κυβερνούσαν στις 10 από τις 15 χώρες που μετείχαν τότε στην Ένωση ενώ τριάντα χρόνια αργότερα, οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες μετέχουν στις κυβερνήσεις μόλις τεσσάρων από τις 27 χώρες της Ένωσης,
Και θέτει το ερώτημα: Μήπως η Αριστερά συνολικά έχει χάσει τη δυνατότητα να επικοινωνεί με ευρύτερα ακροατήρια και την ικανότητα, ιδίως, να απευθύνεται στις κοινωνικές ομάδες που συνέχονται από τον φόβο της πτώσης; Μήπως την υποκατέστησαν στον ρόλο αυτό οι λαϊκιστές της αντιδραστικής Δεξιάς; Μήπως το τοπίο της κοινωνικής επισφάλειας είναι πια ένα ελεύθερο κυνηγετικό πάρκο για τους ριζοσπάστες της εθνικιστικής Δεξιάς; 
Το γεγονός όμως είναι ότι στις  ευρωεκλογές στην χώρα μας, η κυβερνητική παράταξη έχασε σχεδόν ένα εκατομμύριο ψήφους, από τον περασμένο Ιούνιο, αλλά και η καθ’ ημάς Κεντροαριστερά – ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά και Δημοκράτες –, αθροιζόμενη έστω και παρά τη θέλησή της, έχασε κι αυτή κοντά 200.000 ψήφους.
Τελικά συμπεραίνει ότι:
Πρώτον, μια σειρά από νεότερες έρευνες βεβαιώνουν ότι ο μύθος πως η Αριστερά / Κεντροαριστερά χάνει ψήφους προς την Άκρα Δεξιά είναι αυτό ακριβώς – μύθος. Δεν επιβεβαιώνεται από κανένα πραγματικό δεδομένο. Το γεγονός ότι η εκλογική κάμψη της σοσιαλδημοκρατίας συμβαίνει ταυτόχρονα με την άνοδο της Ακροδεξιάς δεν σημαίνει ότι οι δύο τάσεις συνδέονται ή εξηγούν η μία την άλλη. Η Κεντροαριστερά χάνει ψήφους προς άλλα αριστερά σχήματα ή δυνάμεις του Κέντρου.  Και δεύτερον, η εκλογική κάμψη της Κεντροαριστεράς δεν συνδέεται ούτε εξηγείται από την απώλεια της ελκτικής δύναμης των ιδεών της. Αντίθετα. Οι κάλπες την απογοητεύουν σε μια περίοδο που οι κεντρικές της ιδέες μάλλον κερδίζουν έδαφος. Στην πρόσφατη, μεγάλη έρευνα «Τι πιστεύουν οι Έλληνες», για παράδειγμα, η Σοσιαλδημοκρατία είναι ο ιδεολογικός χαρακτηρισμός που εκφράζει τους σχετικά περισσότερους Έλληνες (20,5%), με τον Φιλελευθερισμό δεύτερο (19,3%) και τον Σοσιαλισμό τρίτο (13,8%). Συνολικά (και κάπως αφοριστικά) η Κεντροαριστερά ίσως να μην υποφέρει εκλογικά τόσο επειδή η Ακροδεξιά τής κλέβει ψήφους, όσο γιατί επέτρεψε στα κόμματα της Κεντροδεξιάς να εμφανίζονται ως αυθεντικότεροι – ή έστω αποτελεσματικότεροι – εκφραστές κάποιων ιδεών της.
Όποια κι αν είναι η εξήγηση της πτώσης, έχουν δοκιμαστεί στην πράξη τρία αντίδοτά της. Το ένα, που δοκιμάστηκε στην Ελλάδα με τον πρώιμο ΣΥΡΙΖΑ, στην Ισπανία με τους Podemos και στη Γαλλία με τους «ανυπότακτους», είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της Αριστεράς σε ένα πιο ριζοσπαστικό στίγμα. Το πείραμα ολοφάνερα έκλεισε τον κύκλο του.
Το δεύτερο είναι η υιοθέτηση ενός μέρους της ριζοσπαστικής δεξιάς ατζέντας, και ειδικά των αντιμεταναστευτικών θέσεων. Υιοθετήθηκε από τους δανούς σοσιαλδημοκράτες και σε μια πιο «μπρουτάλ» εκδοχή από το κόμμα Βάγκενκνεχτ στη Γερμανία. Τα εκλογικά κέρδη είναι οριακά, αλλά η συνταγή δεν πάει μακριά. Το τρίτο αντίδοτο είναι η συνταγή που ακολούθησαν στις τελευταίες ευρωεκλογές οι γάλλοι και οι ολλανδοί σοσιαλιστές – τα δύο διασημότερα άλλα θύματα του περίφημου «pasokification». Ενας συνδυασμός ηγετικής ανανέωσης και επιστροφής στις εργοστασιακές ρυθμίσεις της σοσιαλδημοκρατίας. Οι γάλλοι Σοσιαλιστές από το 1,75% των προεδρικών εκλογών του 2022 σκαρφάλωσαν στο 14% με το ψηφοδέλτιο Γκλικσμάν. Και οι ολλανδοί Εργατικοί, επιστρατεύοντας ένα βαρύ ευρωπαϊκό όνομα, τον Φρανς Τίμερμανς, επέστρεψαν από το 5,7% του 2017 σε ένα 21,6%, που τους έδωσε την πρώτη θέση και τη νίκη επί της Ακροδεξιάς.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 

ΟΙ 4 ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ

Στο ενδιαφέρον άρθρο του ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος, βάσει των αποτελεσμάτων των πρόσφατων ευρωεκλογών, διέκρινε ότι οι ψηφοφόροι ανήκουν σε 4 διακριτές και μεγάλες πολιτικές φυλές.

1- Η πιο καινούργια είναι προφανώς οι κασσελακικοί. Πρόκειται για μια φυλή που κατανοεί την πολιτική μέσω των κοινωνικών δικτύων και του λάιφ στάιλ. Είναι άνθρωποι που επηρεάζονται περισσότερο από το Instagram και το TikTok και που τα αντιλαμβάνονται όλα με όρους «επικοινωνίας» και θεάματος. Προσθέτουν στη συνταγή και λίγη ανθρώπινη ενσυναίσθηση ή εναλλάξ αντισυστημισμό, μισή κουταλιά πατριδοκαπηλεία, οικογένεια με πολλά παιδιά (που ομορφαίνουν τα στόρις στο Ιnsta) και μια ουγκιά ορθοδοξία για να έχουμε μαζί και τον δεξιό ψάλτη, και έτοιμο το γλυκό με στέβια, διότι προσέχουν και τα κιλά τους για να μπορούν να τους μπαίνουν τα στενά ρούχα στιλ κοκορίκο.
Η ελαφρότητα και η κοινωνική ευαισθησία μάλλον, όμως, δεν μπορούν να κρύψουν και τη γοητεία που τους ασκούν η καλή και γκλαμουράτη ζωή των ταξιδιών και των εστιατορίων, των πάρτι και των ωραίων εμπειριών, γενικώς δηλαδή όλοι οι κοινοί τόποι του σύγχρονου νεοπλουτισμού: να είσαι πλούσιος, αλλά κυρίως να φαίνεσαι και να δείχνεις ότι το χαίρεσαι ακομπλεξάριστα. Άσχετα αν είσαι βαθιά αγράμματος και απαίδευτος, για το οποίο μπορείς να είσαι και περήφανος κιόλας. Μια ζωή την έχουμε και μια φορά μας γέννησε η μανούλα μας... Εντελώς αδιάφορο εξάλλου πώς έχεις κάνεις τα λεφτά, αν αυτά είναι καθαρά ή βρόμικα, αν έγιναν με ηθικό ή ανήθικο τρόπο. Τα λεφτά δεν έχουν χρώμα για τους ανθρώπους αυτούς, αρκεί που μπορούν να αγοράσουν τα πάντα. Ακόμη και μια δημόσια θέση που λέει ο λόγος.
Αυτός είναι έτσι κι αλλιώς και ο ορισμός της αντιπολιτικής: πώς να υποτάξεις το δημόσιο συμφέρον στο προσωπικό σου συμφέρον και στις ανάγκες της καριέρας σου. Σάμπως οι άλλοι είναι καλύτεροι ή ο κόσμος μας ηθικός; Μια ζούγκλα είναι όπου επιβιώνουν τα πιο άγρια ζώα, ακόμη κι αν γι' αυτό χρειάζεται να φορέσουν προβιά «καλού παιδιού», που όταν πρέπει θα δείξει τα κατάλευκα δόντια του.

Να προσθέσω ότι στην ουσία εδώ ανήκουν και οι 71.000 ψηφοφόροι του  Κύπριου 24χρονου influencer Φειδία Παναγιώτου. Όπως ο ίδιος δήλωσε δεν είχε ψηφίσει ποτέ ξανά. Το έκανε για να σταυρώσει τον εαυτό του.
Όπως έχει πει ο ίδιος ο Φειδίας, η επιτυχία των λογαριασμών που διαθέτει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του αποφέρει περίπου 50.000 ευρώ τον μήνα. Επιτυχία που εν πολλοίς οφείλεται σε διάφορες προκλήσεις που θέτει στον εαυτό του και τις οποίες βιντεοσκοπεί. Ένα από τα ενδεικτικότερα παραδείγματα είναι ότι επί δέκα ημέρες ήταν θαμμένος σε ένα φέρετρο μαζί με ένα φίδι. Αφότου η δοκιμασία του στέφθηκε από επιτυχία, σχολίασε «ήταν οι καλύτερες διακοπές που έκανα στη ζωή μου», καθώς κι ότι ήθελε να ξεπεράσει τη φοβία του για τα φίδια!

2- Η άλλη φυλή είναι η θρησκόληπτη, συνωμοσιολογική των ρωσόφιλων αντιευρωπαίων. Εδώ θα βρει κανείς τόσο ακροδεξιούς όσο και κομμουνιστές ή αντινατοϊκούς της πατριωτικής αριστεράς. Αυτοί είναι πολύ ανήσυχοι με την τροπή που έχει πάρει ο κόσμος μας, κυρίως ο δυτικός κόσμος που έχει εγκαταλείψει τις παραδοσιακές θεμελιώδεις αξίες του και έχει υποταχτεί στη «woke κουλτούρα» των γκέι και της νεοφιλελεύθερης νέας τάξης πράγματων. Αυτής με άλλα λόγια που «έφτιαξε» τους ιούς για να λύσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και της γήρανσης του πλανήτη, όπως και τα εμβόλια για να μας ελέγξουν το DNA και τον εγκέφαλο. Εξάλλου, η εκθήλυνση των αξιών που επιβάλλει η woke κουλτούρα οδηγεί στον θάνατο της παραδοσιακής οικογένειας αντικαθιστώντας τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας με τον «γονέα 1 και 2» και προβάλλοντας «αδερφίστικα» πρότυπα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας και τα οδηγούν να δυσφορούν με το φύλο τους.
Αυτό το κενό του παρακμάζοντος λευκού αρσενικού πατριάρχη που έδινε λύσεις σε όλα με τον αποφασιστικό του και αντρίκιο τρόπο, θα έρθει να καλύψει τώρα το Ισλάμ που απλώνει σαν πλοκάμια τα δίκτυα του σε ολόκληρη την Ευρώπη με αποτέλεσμα στο τέλος να μας εξισλαμίσει όλους – αυτό ισχυρίζεται το κινδυνολογικό τους. Μόνη λύση αφενός η Ρωσία του Πούτιν που στέκεται σαν φάρος των αξιών του χριστιανισμού, αντιστεκόμενος στην παγκόσμια συνωμοσία της «εβραιομασωνίας» που ελέγχει τα πάντα από το παρασκήνιο, αφετέρου τα νατιβιστικά κόμματα που θέλουν το φρούριο Ευρώπη να κλείσει ερμητικά στους «ξένους» για να μην αλωθεί από τα μέσα ή τα έξω.

3-Η τρίτη φυλή είναι εκείνη των απολιτίκ που προτιμούν «τις παραλίες από τις κάλπες». Δεν χρειάζεται περισσότερο σχολιασμό αφού πρόκειται για τον θρίαμβο του κοινωνικού τζαμπατζή και του εγωπαθούς παρτάκια: αυτός τα θέλει όλα από το κράτος και τη δημοκρατία, χωρίς να επιθυμεί κανένα ξεβόλεμα και ουδεμία ευθύνη ή υποχρέωση. Όπως έχει ειπωθεί, ο οπορτουνισμός είναι η πολιτική μορφή του εγωισμού.

4-Απομένει η φυλή των πολιτών με συνείδηση της θέσης και της ευθύνης τους. Σε αυτούς θα συμπεριελάμβανα τους ψηφοφόρους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς και του κόμματος του Ανδρέα Λοβέρδου. Μπορεί να διαφωνούν πολιτικά μεταξύ τους, μπορεί ιδεολογικά να απέχουν αρκετά, μπορεί όντως το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά να στερούνται ρεαλιστικού προγράμματος διακυβέρνησης, αλλά τουλάχιστον μπορούν όλοι αυτοί μεταξύ τους να μοιράζονται μια κοινή πολιτισμική βάση. Για να το πούμε αλλιώς, αν οι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων έπρεπε μια μέρα να κάτσουν σε ένα κοινό τραπέζι, οι μόνοι που θα μπορούσαν να συζητήσουν μεταξύ τους ακόμη και διαφωνώντας θα ήταν αυτοί. Με όλους τους υπόλοιπους θα αισθάνονταν ότι τους χωρίζει η άβυσσος. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η στοιχειώδης κατανόηση και δυνατότητα εποικοινωνίας γύρω από τα βασικά και τα σημαντικά. Διότι τι μπορείς να συζητήσεις άραγε με κάποιον που θεωρεί ότι η γη είναι επίπεδη, ότι γοητευτικός είναι ο νάρκισος λεφτάς και ότι ο Πούτιν θα σώσει τον κόσμο...;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ !

Όταν εκλέχτηκε μητροπολίτης ο Μεσογαίας, είχα θεωρήσει ότι επιτέλους η Ελληνική εκκλησία αποφάσισε να εισέλθει σε μια νέα και πιο σύγχρονη εποχή, εκλέγοντας ως μέλος της ένα σύγχρονο επιστήμονα, που πριν γίνει κληρικός, επειδή είχε έρθει σε επαφή με ευφυείς ανθρώπους που η ενασχόληση τους με την πιο προηγμένη σύγχρονη τεχνολογία θα του είχαν εμφυσήσει μια μεγαλύτερη ευρύτητα πνεύματος από την συνήθως οπισθοδρομική, που διακατέχει δυστυχώς την πλειονότητα των κληρικών της Ελλάδας. Δυστυχώς όμως μέσα σε πολύ λίγο διάστημα απέδειξε ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από τους πιο αντιδραστικούς ιεράρχες της χώρας. 

Απογοήτευση ένοιωσε και ο Γιάννης Πανταζόπουλος και έγραψε στην LiFO: 

Ναι, πίστευα ότι αυτός ο ιεράρχης είναι πεφωτισμένος, μια φωνή διαφορετική και ένας ανοιχτόμυαλος μητροπολίτης. Τελικά, αποδείχθηκε σκέτη απογοήτευση. Από τα πιο ξακουστά αμερικανικά πανεπιστήμια και τις επιστημονικές τεκμηριώσεις, εξελίχθηκε σ’ έναν υπερσυντηρητικό ιεράρχη που ο λόγος του παραπέμπει πλέον σε παραθρησκευτικές οργανώσεις.        
Η δική μου απογοήτευση με οδήγησε να του αφιερώσω αρκετά ποστ μου αναλύοντας τα όσα απαράδεκτα λέει ή κάνει.  
Σε χρονολογική σειρά είναι τα εξής:

ΕΠ΄ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ,Η ΣΧΕΣΗΜΕΤΑΞΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ,ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ.
ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΕΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ.
Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ: ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ!
Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ
Ο ΚΡΑΥΓΑΛΕΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΊΕΣ ΤΗΣ!

Αυτή την φορά έχοντας μια τελείως καλογερίστικη αντίληψη για την ζωγραφική, καθώς μόνο την κλασσική εικόνα των αγιογραφιών μπορεί να αντιληφθεί,  χαρακτήρισε την εικονογράφηση ενός μικρού ναΐσκου από τον μεγάλο μας ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά  ως τερατογράφημα!
Ο ναΐσκος της Παναγιάς Καταφυγιώτισσας βρίσκεται στον όρμο Καταφυγή κοντά στο Σούνιο, αναγέρθηκε με λεφτά των οικιστών εκεί, σε χώρο που παραχωρήθηκε από την Τοπική αυτοδιοίκηση.
 Ο Δημήτρης Μυταράς, έχοντας σπίτι εκεί, προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να τον ζωγραφίσει μέσα, εξηγώντας στον Πρόεδρο του Συλλόγου των εκεί οικιστών, μιας και σε αυτούς ανήκει και ο ναΐσκος, ότι : «Μη φοβάσαι, δεν θα κάνω τίποτα βλάσφημο, αγιογράφος δεν είμαι» έχοντας επίσης εξηγήσει πως: «Όταν προσφέρθηκα να εικονογραφήσω το εκκλησάκι είπα ότι δεν θέλω χρήματα, όχι για να πάω στον Παράδεισο, αλλά για να μη μου επιβάλλουν οι άλλοι τις απόψεις τους»
Όπως έγραψε σχετικά ο ίδιος πριν να φύγει από την ζωή το 2017 σε ηλικία 83 ετών:  «Ζωγράφισα το εσωτερικό μιας μικρής εκκλησίας, κοντά στο σπίτι μου, στο Σούνιο. Βρίσκεται πάνω σε μια μικρή χερσόνησο, όπου η θάλασσα περιβάλλει τον χώρο. Πιστεύω ότι αν υπάρχει Θεός, βρίσκεται εκεί. Το έφτιαξα όπως το ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Έβαλα ένα μάτι που βλέπει ο Θεός (κυριαρχεί πάνω από την Ωραία Πύλη) και ζωγράφισα τον  Χριστό, την Παναγία και τεράστιους αγγέλους».
Η φύση είναι ζωντανή, γεμάτη σκίνα και άγρια λουλούδια. Οι άνεμοι είναι καθημερινά γύρω σου και αισθάνεσαι την παρουσία τους. Τα πουλιά γεμίζουν τον ουρανό. Όλα αυτά τα ζωγράφισα μέσα στο εκκλησάκι. Το εκκλησάκι αυτό είναι μια προσευχή που πάντα χρωστούσα. Όταν σταθείς εκεί θα αισθανθείς την επαφή του Θεού καθώς φυσούν οι άνεμοι». 
Ήδη το 2007 ο Μυταράς είχε δώσει μια συνέντευξη στα ΝΕΑ, όπου εξηγούσε γιατί επέλεξε αυτήν την ασυνήθιστη αγιογράφηση. «Αυτό το έργο είναι ένα ξεχείλισμα ψυχής. Δεν είναι βλάσφημο. Το σύμπαν, όπως είπε και ο Πασκάλ, είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός, αλλά και ο εσωτερικός μας κόσμος. Για μένα ο Χριστός είναι η δυνατή παρουσία ενός νέου γεμάτου φλόγα επαναστάτη, που μίλησε συγκλονιστικά και πλήρωσε πολύ ακριβά τον λόγο του. Δεν έχω πρόβλημα με την Εκκλησία. Με τους ανθρώπους έχω πρόβλημα, που έχουν ξεχάσει αυτό που είναι ο Χριστός. Το θαύμα είναι ο επαναστατικός λόγος Του, η αγάπη, και δυο τρία άλλα πράγματα που κήρυξε. Αντί γι’ αυτά, ψάχνουν να βρουν το θαύμα σε εικόνες που δακρύζουν για να πιστέψουν τον λόγο Του».
Στους τοίχους κυριαρχεί το κίτρινο χρώμα και σε αυτούς έχει ζωγραφίσει τους 4 ανέμους  ενώ στην γαλάζια οροφή πετούν πουλιά.

Μπροστά από την Ωραία Πύλη και στα δύο πλάγια της, έχουν τοποθετηθεί εικόνες με αγιογραφίες για τους προσκυνητές.
Σε αντίθεση με τις άλλες εκκλησίες μπαίνοντας κανείς μέσα,  καθώς τον περιβάλλει από παντού η ομορφιά από την ζωγραφική του Μυταρά αποκτάς ένα ζωογόνο αίσθημα ζωής, χαράς και αισιοδοξίας.
Φαίνεται ότι ο ναΐσκος είχε αρχίσει να γίνεται δημοφιλής και γινόντουσαν σε αυτόν γάμοι και βαφτίσεις των οικιστών και των γνωστών τους, με την καταβολή μόνο 450 ευρώ για τα έξοδα συντήρησης του, με αποδείξεις, από ιερείς της περιοχής μιας και αυτός ως ιδιωτικός δεν διέθετε δικό του.
Ο Μεσογαίας εδώ και ένα χρόνο έχει απαγορεύσει την λειτουργία του με αφορμή  την διαπίστωση ότι ιερούργησε σε αυτόν αποσχηματισμένος ιερέας λόγω διαζυγίου, που έχει προσχωρήσει στους παλαιοημερολογίτες, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα ως τερατουργήματα την εικονογράφηση του. Επίσης έθεσε και «ζήτημα εμπορευματοποίησης των μυστηρίων»  που τελούνταν στην εκκλησία, λόγω των 450 ευρώ για τα έξοδα του ναού, γιατί όπως όλοι γνωρίζουν στις άλλες εκκλησίες όλα είναι τζάμπα!
Διείδε προφανώς τον κίνδυνο ο ναός αυτός να γίνει της μόδας, λόγω της καλλιτεχνικής του αξίας και ομορφιάς, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι γάμοι και οι βαφτίσεις στους ναούς της επικρατείας του με αποτέλεσμα και την σαφή μείωση των εσόδων τους.
Όπως είπε ο γιός του ζωγράφου Αριστείδης Μυταράς: «αυτό που με ενόχλησε σίγουρα είναι ο χαρακτηρισμός. Το χαρακτήρισε τερατογράφημα, όπου τερατογράφημα παραπέμπει σε κάτι τερατόμορφο, δηλαδή κάτι που προκαλεί αποστροφή με την ασχήμια του ουσιαστικά και δεν είναι λέξη που αναφέρεται σε κάτι που φεύγει από την παράδοση, που είναι αυτό που έχουμε σίγουρα εδώ».
Ξεκαθάρισε, παράλληλα, πως ο πατέρας του δεν προσπάθησε να κάνει αγιογραφία κλασσικού τύπου, υπογραμμίζοντας ότι θα περίμενε από τον μητροπολίτη Μεσογαίας να μην ασχολείται με την αισθητική, αλλά με την εκκλησία.
 Επίσης ο  Μάνος Στεφανίδης, κριτικός τέχνης και ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ μίλησε στο  LIVE NEWS και υπογράμμισε: «Επειδή εκτιμώ τον Μητροπολίτη Νικόλαο νομίζω πως ‘’τερατουργήματα’’  είναι μία λέξη που απάδει σε οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση. Αυτό είναι ένα γεροντικό έργο του Δημήτρη Μυταρά, είναι η κατάθεση ψυχής του. Το εκκλησάκι είναι περισσότερο Μυταράς παρά οτιδήποτε το Ορθόδοξο. Αυτό δεν είναι κακό. Η τέχνη είναι η τελευταία μορφή ελευθερίας. Οι ωραιότερες εκκλησίες της Ελλάδας έχουν γίνει από ζωγράφους».
Ο καθηγητής ΕΜΠ Δημήτρης Σεβαστάκης έγραψε, μεταξύ άλλων: Ο σημαντικός έλληνας ζωγράφος ανέπτυξε ένα ελεύθερο εκκλησιαστικό αφήγημα βασιζόμενος σε αντηχήσεις βυζαντινών ιδιωμάτων, σε μορφικά «κτερίσματα» της Γενιάς του ’30 και φυσικά στον ενδιάθετο εξπρεσιονισμό του απολύτως αφομοιωμένου μοντερνισμού του. Απευθύνεται, όπως κάθε έργο μέσα στην ιστορία της εκκλησιαστικής ζωγραφικής, όχι στον οριστικά πεπεισμένο πιστό, αλλά στον αγωνιούντα, στον αναρωτώμενο. Αν μάλιστα κανείς ανατρέξει, για παράδειγμα, σε οποιαδήποτε έκδοση βυζαντινών χειρογράφων, θα δει μέσα από τις εικονογραφικές ελευθερίες τους τη συχνή γειτνίαση με τις σχεδιαστικές και χρωματικές επιλογές του Μυταρά στο συγκεκριμένο έργο.
Τέλος ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη για το έργο του Μυταρά, του Φίκου ενός του 37χρονου  μοντέρνου ζωγράφου-αγιογράφου, που «παντρεύει» τη βυζαντινή με τη σύγχρονη τέχνη και έχει δημιουργήσει τη «Σύγχρονη Βυζαντινή Ζωγραφική»,:
Η εικονογράφηση του Μυταρά δεν ακολουθεί την ελληνική παράδοση και δεν εκφράζει το σώμα της ελληνικής Εκκλησίας.
Από την άλλη, κάθε σύγχρονη εκκλησία στην Ελλάδα είναι εκτός παράδοσης, αφού η τακτική τού να εικονογραφείς έναν ναό αντιγράφοντας εικόνες 500 ή 700 χρόνων είναι κάτι εντελώς ξένο ως προς αυτήν και θα θεωρείτο απαράδεκτη από έναν ζωγράφο του Βυζαντίου.
Το ιδανικό θα ήταν κάπου στη μέση. Να έχουμε, δηλαδή, μια ζωντανή παράδοση στην οποία ο καλλιτέχνης εκφράζει (την κοινωνία του) και εκφράζεται – όπως γινόταν επί χιλιάδες χρόνια. Δυστυχώς, όμως, επειδή δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο, φαίνεται πως ξεμένουμε με δύο επιλογές: από τη μια ένα καλλιτεχνικό νεκροταφείο και από την άλλη ένα δυσλειτουργικό αλλά ζωντανό έργο.
Σε αυτό το δίλημμα, λοιπόν, εγώ διαλέγω τη ζωή· διαλέγω το παράδειγμα του Μυταρά.
Άραγε σύμφωνα με τις αισθητικές αντιλήψεις περί τέχνης του Μεσογαίας, που προφανώς βρίσκονται καθηλωμένες στην εποχή του Βυζαντίου, αυτό πχ το εσωτερικό του ναού της Αγίας Τριάδας στη Φατίμα της Πορτογαλίας, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Τομπάζη ανήκει στα τερατογραφήματα;

Για να μην ρωτήσω γι΄αυτόν τον ναό!

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ;

Έχουν μείνει λίγες μέρες μέχρι τις ευρωεκλογές, και η επικαιρότητα στην Ελλάδα ασχολείται με το διάτρητο Πόθεν Έσχες του Κασσελάκη, με τα διάφορα Τικ Τοκ των πολιτικών αρχηγών, την ζέστη και  τις πρωτιές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. 
Από την άλλη μεριά τα διάφορα κόμματα έχουν βάλει στα ψηφοδέλτια τους διάφορα απίθανα πρόσωπα, που το μόνο προσόν τους είναι ότι είναι γνωστά στον κόσμο από την  τηλεόραση και όχι βέβαια από τις γνώσεις τους για τα φλέγοντα θέματα και προβλήματα  της Ευρώπης, στην οποία όμως θεωρούμε αυτονόητο ότι ανήκουμε.
Δέκα χρόνια ευρωβουλευτής της ΝΔ ο Ζαγοράκης χωρίς μια φορά να ανοίξει το στόμα του στο ευρωκοινοβούλιο  έγινε δεκτός με ενθουσιασμό στο ΠΑΣΟΚ για να δρέψει και με αυτό αντίστοιχες δάφνες.
Αντίστοιχα ο Αλέξης Γεωργούλης που εκλέχτηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν έγινε προηγουμένως δεκτός, κατά δήλωση του από την ΝΔ, ελπίζει να αντιπροσωπεύσει τώρα κατά τον ίδιο λαμπρό τρόπο στο ευρωκοινοβούλιο τους Πράσινους.
Κανένας και από κανένα κόμμα δεν μιλάει στον κόσμο για τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη στο άμεσο μέλλον.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω αποτελεί ο Γιάννης Μαρίνος με όσα επισημαίνει στο άρθρο του  Μεγαλώνει το χάσμα ΕΕ – ΗΠΑ
 
Καθώς επίκεινται οι εκλογές για ανάδειξη του νέου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τα πρόσφατα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου απεικονίζουν το χάσμα που διαρκώς επεκτείνεται μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ, με τις δεύτερες να καλπάζουν, ενώ η Γηραιά Ήπειρος ακολουθεί ασθμαίνουσα.
Το 2008 το ΑΕΠ των ΗΠΑ ανερχόταν σε 14,77 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ της ΕΕ σε 16,29 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η κρίση του 2008, μολονότι συνέβη στις ΗΠΑ, έπληξε σοβαρότερα την ΕΕ, το ΑΕΠ της οποίας υποχώρησε το 2012 σε 14,65 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ των ΗΠΑ αυξήθηκε σε 16,25 τρισ.
Εκτοτε το μεταξύ τους χάσμα διαρκώς διευρύνεται. Ετσι το ΑΕΠ της ΕΕ μετά βίας ανήλθε σε 19,35 τρισ. δολάρια το 2024 ύστερα από πολυετή κάμψη, ενώ το αμερικανικό ανήλθε σε 27,97 τρισ. δολάρια με συνεχή τάση διεύρυνσης του χάσματος. Η αμερικανική οικονομία καλπάζει, ενώ η ευρωπαϊκή ακολουθεί ασθμαίνουσα.
Σύμφωνα πάντα με στοιχεία του ΔΝΤ, η οικονομία της ζώνης του ευρώ αναπτύχθηκε περίπου 6% τα τελευταία 15 χρόνια, ενώ η αμερικανική κατά 82%!
Η βαθιά ανησυχία που προκαλεί το διευρυνόμενο οικονομικό χάσμα μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμο, όχι μόνο λόγω της δυσκινησίας της ΕΕ (27 χώρες καλούνται να παίρνουν ομοφώνως αποφάσεις ενώ μπορεί να έχουν μεταξύ τους διαφορετικά ή αντίθετα συμφέροντα). Πρώτα απ’ όλα είναι συγκριτικά ανεπαρκείς οι επενδύσεις στην ΕΕ, στις οποίες οφείλεται και η μετά βίας αυξανόμενη ανταγωνιστικότητά της.
Το χάσμα επιδεινώνεται και από το οξύ δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης. Ο πληθυσμός της, όπως άλλωστε και της Ελλάδας, διαρκώς γίνεται γηραιότερος καθώς μειώνονται οι γεννήσεις, ενώ ολοένα και περισσότερο τρομάζει η μετανάστευση από τρίτες χώρες, καθώς έτσι τείνει να μεταλλαχθεί πολιτισμικά η ΕΕ υπό την πίεση του κυριαρχούντος στους μετανάστες μουσουλμανικού στοιχείου.
Επιπλέον αρνητικά επέδρασε και η πανδημία του κορωνοϊού, για να ακολουθήσει αμέσως μετά ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος έπληξε και αυτός όχι μόνο τη δεχθείσα τη ρωσική εισβολή χώρα, αλλά κυρίως την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οπως αποφεύγεται να αναφέρεται, οι οικονομικές κυρώσεις που αποφάσισε να επιβάλει στη Ρωσία τη στέρησαν από το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, καθώς έτσι η τιμή του αυξήθηκε κατά 18 φορές σε σύγκριση με τον μέσο όρο τιμών 2018-19. Επακόλουθη ήταν και η απότομη άνοδος του πληθωρισμού των τιμών παραγωγού και καταναλωτή από τον οποίο δοκιμάζονται τα νοικοκυριά αλλά και οι επιχειρήσεις.
Αντίθετα, απ’ όλη αυτή την ιστορία, στην οποία βαθμιαία προσαρμόστηκε η ρωσική οικονομία βρίσκοντας άλλες διεξόδους για τα πετρελαιοειδή της κυρίως στις χώρες της αχανούς Ασίας, κυρίως ωφελημένες ήταν οι ΗΠΑ. Ως παραγωγός πετρελαιοειδών από σχιστολιθικά πετρώματα, κατέκλυσαν την ενεργειακά διψασμένη Ευρωπαϊκή Ενωση με τα πετρελαϊκά προϊόντα τους, πουλώντας φυσικά στις τιμές που προέκυψαν από τον αποκλεισμό φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαιοειδών στην ευρωπαϊκή αγορά.
Πρόσφατα προστέθηκαν και οι επιθέσεις των Χούθι στα διερχόμενα από την Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ πλοία με αποτέλεσμα την προτίμηση του περίπλου της Αφρικής και με αντίστοιχη επιβάρυνση του κόστους της μεγαλύτερης διαδρομής.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ PISA

 Αρχικά πρέπει να πούμε δυο λόγια, γιατί πολλοί δεν γνωρίζουν τι είναι ο ΟΟΣΑ.Ο ΟΟΣΑ  που εδρεύει στο Παρίσι, είναι ένα φόρουμ στο πλαίσιο του οποίου εκπρόσωποι των κυβερνήσεων συζητούν και εξετάζουν τις πολιτικές και τα σχέδια για τη βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής ευημερίας των πολιτών του κόσμου.  Η Ελλάδα συμμετέχει στο Πρόγραμμα Διεθνούς Αξιολόγησης των μαθητών PISA (Programme for International Student Assessment /PISA) του ΟΟΣΑ.
 To πρόγραμμα αυτό έχει σκοπό την παρακολούθηση της αποτελεσματικότητας των εκπαιδευτικών συστημάτων των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό, με όρους επίδοσης μαθητών.  Στη βάση ενός από κοινού διαμορφωμένου και διεθνώς αποδεκτού πλαισίου εργασίας, οι συμμετέχουσες χώρες μπορούν να συγκρίνουν τις επιδόσεις των μαθητών τους με τις επιδόσεις των μαθητών άλλων χωρών ώστε όχι μόνο να κατανοούν αλλά και να ενισχύουν την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού τους συστήματος και να μαθαίνουν από τις πρακτικές άλλων χωρών.

Έτσι βάσει αυτού του προγράμματος έγιναν το 2022, πρώτο έτος της εφαρμογής της ελληνικής PISA εξετάσεις σε 330 γυμνάσια και ισάριθμα δημοτικά σχολεία. Στη διάρκειά της τα παιδιά των δύο τελευταίων τάξεων, ήτοι της 3ης γυμνασίου και της 6ης δημοτικού, εξετάστηκαν στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά, χωρίς αυτή η εξέταση να έχει καμία επίπτωση στην προαγωγική τους πορεία στην εκπαίδευση.
Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα για την χώρα μας είναι απογοητευτικά.
Τα ελληνόπουλα εμφανίζουν μεγάλες αδυναμίες στην κατανόηση κειμένου και πολύπλοκων προβλημάτων, μαθηματικών ή απλής λογικής.
Έτσι διαπιστώθηκε η τραυματική  μετάβαση των μαθητών και μαθητριών της χώρας από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, όπου οι επιδόσεις τους και ο βαθμός κατανόησης των μαθημάτων τους, από την μια βαθμίδα στην άλλη «πέφτει» κατακόρυφα.
Σ αυτή την μετάβαση, τα Μαθηματικά αποτελούν το «αδύναμο σημείο» των μαθητών και μαθητριών των σχολείων μας, με τη μεγαλύτερη μερίδα των εξετασθέντων από το Γυμνάσιο στις εξετάσεις αυτές μην απαντούν σωστά στις διαγνωστικές ερωτήσεις που τους δόθηκαν (45,5% μόνο του συνόλου των απαντήσεων είναι σωστές), ενώ το 57% στην ίδια βαθμίδα να απαντούν σωστά στα θέματα της Γλώσσας.
Τα Ελληνόπουλα βρίσκονται στην 44η θέση στα Μαθηματικά και στις Φυσικές επιστήμες και στην 41η θέση στην κατανόηση κειμένου .(Στοιχεία εδώ)

Οι φετινές εξετάσεις έγιναν σε αντιπροσωπευτικό δείγμα τουλάχιστον 6.000 μαθητών σε ανώνυμη βάση, από τουλάχιστον 600 συμμετέχουσες σχολικές μονάδες. 
Προφανώς τα ελληνόπουλα δεν υστερούν σε ευφυία από τα παιδιά που ανήκουν σε χώρες που βρίσκονται στις πάνω από εμάς θέσεις.
Σαφώς το πρόβλημα προέρχεται   από τις απαρχαιωμένες μεθόδους που χρησιμοποιούμε στα σχολεία μας με την διδασκαλία από Έδρας, την μέθοδο της παπαγαλίας που ακολουθεί αναγκαστικά την τεράστια διδακτέα ύλη στα περισσότερα μαθήματα, την οποία και οι εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να την διδάξουν ολόκληρη. Έτσι, συνήθως «τρέχουν» τα κεφάλαια των βιβλίων μέσα στην τάξη και όποιος κατάλαβε ήταν απλά τυχερός.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) μετά από αυτά τα αποτελέσματα θα είχαν ευαισθητοποιηθεί και θα πρότειναν ριζικές λύσεις για την βελτίωση της εκπαίδευσης, με συνεπακόλουθα τα καλύτερα αποτελέσματα στην συγκριτική αυτή διεθνή αξιολόγηση.
Αντ΄αυτού οι δύο αυτές ομοσπονδίες εξήγγειλαν απεργία την ημέρα που θα γινόντουσαν οι εξετάσεις με την επιεικώς, ηλίθια αιτιολογία, ότι αυτές οι εξετάσεις «αποτελούν εργαλείο των αντιεκπαιδευτικών σχεδίων του ΟΟΣΑ για τη δημόσια εκπαίδευση» ! 
Ευτυχώς η Δικαιοσύνη έκρινε, όπως είναι αυτονόητο, την απεργία αυτή ως παράνομη και καταχρηστική.
Η ουσιαστική αιτιολογία για την απεργία αυτή είναι ο φόβος ότι η Πολιτεία θα εφαρμόσει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών πατώντας στον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ 4547/18 .

Και όπως γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ ισχυρίστηκαν ότι: αυτού του είδους οι εξετάσεις υπηρετούν ένα σχέδιο του ΟΟΣΑ για την εμπορευματοποίηση της παιδείας. Εδώ σηκώνει ένα χάχανο. Διότι οι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν την εμπορευματοποίηση της παιδείας στη χώρα που σε λίγο δεν θα βγάζεις ούτε το Δημοτικό χωρίς φροντιστήριο. Στη χώρα που ο γονιός ματώνει για να εφοδιάσει το παιδί του με γνώσεις και τυπικά, έστω, προσόντα.
Επισημαίνει δε και ο Γιώργος Παπαχρήστος : Αν είχε το δικαίωμα η Δικαιοσύνη είμαι βέβαιος ότι θα έκρινε την απεργία αντιεκπαιδευτική και αντιεπαγγελματική.
Διότι τι κρύβεται στην πραγματικότητα πίσω από την κήρυξή της; Ας μη γελιόμαστε και ας μην κρύβονται και οι συνδικαλιστές πίσω από το δάχτυλό τους. Είναι ο φόβος των καθηγητών και των δασκάλων ότι από τις εξετάσεις των παιδιών εμμέσως κάποιοι εξ αυτών θα αξιολογηθούν ως προς τη γνώση, την υποδομή, την εμπειρία και την επαγγελματική τους επάρκεια.
Είναι η δική τους αξιολόγηση στην οποία αρνούνται σταθερά και με πάθος να υποβληθούν όλα αυτά τα χρόνια.
Τρέμοντας λοιπόν στην ιδέα ότι από την αποκάλυψη με αδιαμφισβήτητο τρόπο της υστέρησης των παιδιών στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά στην ουσία θα αποκαλυφθεί, θα αποτυπωθεί ανάγλυφα, η δική τους ανεπάρκεια, κήρυξαν την απεργία.
Επειδή κάποιοι εξ αυτών έμειναν στάσιμοι στη βελτίωση της επαγγελματικής τους κατάρτισης. Επειδή το διάβασμα το οποίο απαιτούν από τα παιδιά που καθοδηγούν, τους μαθητές τους, είναι πλέον για τους ίδιους μια άγνωστη λέξη. Επειδή εν τέλει έπαψαν να ενημερώνονται, να αναζητούν, να επιμορφώνονται, να γίνονται καλύτεροι.
Όση αλήθεια υπάρχει στο ότι μεταξύ των 170.000 εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας υπάρχουν άνθρωποι παθιασμένοι με τη δουλειά τους, άλλη τόση υπάρχει στο ότι κανείς δεν ξέρει πόσοι άλλοι συνάδελφοί τους βρίσκονται ακριβώς απέναντι – ο διορισμός στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αποτέλεσε γι’ αυτούς το εισιτήριο για μια ζωή χωρίς κόπο. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που φοβούνται την αξιολόγηση, έστω και με τον έμμεσο τρόπο, της διαδικασίας της Τετάρτης, κι αυτό δεν κρύβεται πίσω από καμιά πύρινη ανακοίνωση.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.