Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ

Για να είναι επιτυχημένο ένα βιντεοκλίπ πρέπει οι θεατές να θέλουν να το ξαναδούν. Αυτό επιτυγχάνεται με την γρήγορη και συνεχή  εναλλαγή των εικόνων έτσι ώστε ξαναβλέποντας το βλέπεις πράγματα που δεν είχε δει την προηγούμενη φορά. Πολλοί πιστεύουν πως αυτή είναι μια σύγχρονη τεχνική.

Όμως έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε μια αριστουργηματική ταινία εδώ και 89 χρόνια.

Μια βωβή ταινία που πριν την προβολή της ο σκηνοθέτης μας γνωστοποιεί ότι:

« είναι ένα πείραμα στην κινηματογραφική επικοινωνία των οπτικών φαινομένων, χωρίς υπότιτλους, χωρίς σενάριο, χωρίς ηθοποιούς κτλ.

Αυτό το νέο πειραματικό έργο του Kino-Eye κατευθύνεται προς τη δημιουργία μιας αυθεντικά διεθνούς απόλυτης γλώσσας του κινηματογράφου με βάση τον πλήρη διαχωρισμό του από τη γλώσσα του θεάτρου και της λογοτεχνίας ».

Παρ΄όλα αυτά η ταινία των 67¨ Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή είναι ένα πραγματικό ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!

Ο Νταβίντ Αμπέλεβιτς Κάουφμαν (1896-1954 γνωστός και ως Ντένις Κάουφμαν έγινε βασικά γνωστός  με το ψευδώνυμο Τζίγκα Βερτόφ.

Το ψευδώνυμο του προέρχεται από την ουκρανική λέξη ντζίγκα που σημαίνει αδράχτι, ή κατ΄ άλλους λυκόπουλο στα πολωνικά  και το ρωσικό ρήμα βερτέρ που σημαίνει περιστρέφομαι.

Στο ντοκιμαντέρ του, κουβαλώντας ο ίδιος την βαριά κάμερα του,  κινηματογραφεί, σε διάστημα 3 ετών, την καθημερινή ζωή στις μεγαλουπόλεις της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη δεκαετία του ’20 (Κιέβο, Χάρκοβο, Μόσχα και Οδησσό) και ακολουθεί τους πολίτες όχι μόνο στις καθημερινές τους δραστηριότητες, στη δουλειά, στις παρελάσεις, στα νοσοκομεία, στα αεροδρόμια, στις διαδηλώσεις, αλλά και στη διασκέδασή τους και στο πως αλληλεπιδρούν με τα μηχανήματα της σύγχρονης ζωής.

Συνεργάτης του στην ταινία ήταν ο νεώτερος αδελφός του Mikhail Kaufman που, όπως βλέπουμε στην φωτογραφία, διακινδύνευε πολλές φορές για να έχει μια καλή λήψη.

Ο Βερτόφ χρησιμοποιεί πρωτοποριακές κινηματογραφικές τεχνικές για την εποχή, όπως την βαθμιαία μετάβαση από την μία εικόνα στην άλλη, τη διπλή έκθεση ή διπλοτυπία, δηλαδή μία ή περισσότερες εικόνες πάνω σε μία άλλη,

την γρήγορη κίνηση, την αργή κίνηση, το πάγωμα της εικόνας, το απότομο άλμα  στην λήψη, τα παράθυρα στην οθόνη,

λήψεις με την κάμερα σε πλάγια θέση, πολύ κοντινές λήψεις, τράβελινγκ, δηλαδή λήψη με κινούμενη κάμερα επάνω σε όχημα με ρόδες, ολλανδικές γωνίες δηλαδή λοξή γωνία λήψης ή λοξό καδράρισμα κτλ

.Η ταινία συνάντησε μετά την προβολή έντονη κριτική για την έμφαση που είχε στην φόρμα και όχι στο περιεχόμενο και γρήγορα απορρίφθηκε μετά την αρχική της προβολή. Ανήκοντας με τον αδελφό του και την γυναίκα του στην ομάδα των kinoks είχαν έρθει σε αντίθεση με τους άλλους κινηματογραφιστές που γύριζαν ταινίες με υπόθεση, γιατί θεωρούσαν πως ο κινηματογράφος του μέλλοντος είναι μόνο αυτός που κινηματογραφεί τον αληθινό κόσμο.

Οι περισσότερες από τις ταινίες του Βερτόφ ήταν εξαιρετικά αμφιλεγόμενες και το κίνημα του kinok ήταν περιφρονημένο από πολλούς κινηματογραφιστές της εποχής. Ο Αιζενστάιν χλεβάζοντας την ταινία την χαρακτήρισε ως "άσκοπο χουλιγκανισμό κάμερας"

Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να αναγνωριστεί ευρύτερα η αξία της ταινίας.

Το 2012  οι κριτικοί κινηματογράφου στο περιοδικό  Sight & Sound κατέταξαν  τον Άνθρωπο με την Κινηματογραφική Μηχανή στην 8η θέση από τα καλύτερα φιλμ στον κόσμο  και το 2014 στο ίδιο περιοδικό πάνω από 200 κριτικοί και 100 σκηνοθέτες το κατέταξαν στο νούμερο 1 στα ντοκιμαντέρ.

Η ταινία όταν προβλήθηκε το 1929 ήταν βωβή, με ζωντανή μουσική στους κινηματογράφους.

Έκτοτε από το 1983 η προβολή της ταινίας συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο αριθμό από διαφορετικά μουσικά σάουντρακτς

Το σάουντρακτ που συνοδεύει την ταινία είναι του 2003 από την  The Cinematic Orchestra

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ή ΠΩΣ ΕΞΑΛΕΙΦΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Βάζοντας την κόρη μου όταν ήταν μικρή στο κρεβάτι για να κοιμηθεί, μας ζήταγε  συχνά:

-Θα μου διαβάσεις το παραμύθι με τα 3 γουγουνάκια;

-Μα στο βιβλίο είναι 3 κατσικάκια!

-Όχι εγώ θέλω να είναι γουγουνάκια !

Δεν επρόκειτο για κάποια ιδιορρυθμία του παιδιού. Απλά λειτουργούσε το κληρονομικό ελληνικό της γονίδιο, που ότι δεν μας αρέσει απλά του αλλάζουμε το όνομα και έτσι παύει να έχει κάποια σχέση με το παρελθόν ή την πραγματικότητα.

Έτσι πριν μερικά χρόνια, ενώ μέχρι τότε πίναμε όλοι τούρκικο καφέ, θεωρήθηκε ότι αυτό είναι αντεθνικό και καθιερώθηκε να πίνουμε ελληνικό. Δεν πάει να αναγνωρίζει η UNESCO από το 2013 ότι ο Τούρκικος καφές ανήκει στην άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της Τουρκίας, εμείς συνεχίζουμε με επιμονή να παραγγέλνουμε Ελληνικό και αν κάνεις το λάθος να ζητήσεις Τούρκικο, το γκαρσόνι σε στραβοκοιτάζει πιστεύοντας πως βλέπει μπροστά του ένα μισερό ανθέλληνα

Εδώ ένα Εθνάρχη έβγαλε αυτή η πατρίδα, μπορούσε ο Ελληνικός λαός να αποδεχθεί πως αυτός είχε γεννηθεί σε ένα χωριό που είχε το απαίσιο όνομα Κιούπκιοϊ, που στα τούρκικα σημαίνει χωριό των πιθαριών;

Έτσι μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1912 αρχικά το 1919 ονομάστηκε σε Φυλίς και μετά το 1927 σε Πρώτη.

Από το 1925 μέχρι το 1928 μετονομάστηκαν περίπου 2.500 οικισμοί σ’ όλη τη χώρα. Πχ στο Ν. Καβάλας οι μόνοι που διατήρησαν το έως τότε όνομά τους ήταν τα δώδεκα χωριά της Θάσου, στην επαρχία Καβάλας ο Ζυγός, στην επαρχία Νέστου η Κεραμωτή και στην επαρχία Παγγαίου επτά χωριά που είχαν ελληνικά ονόματα*.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση  επιτροπής του 1909 Τα βάρβαρα και κακόηχα ονόματα προσβάλλουν το γλωσσικό αίσθημα, επηρεάζουν αρνητικά το φρόνημα των κατοίκων και δημιουργούν ψευδείς εντυπώσεις για την εθνική καταγωγή τους και άλλης εκθεσης του 1919, τα ονόματα αυτά μολύνουσι και ασχημίζουσι την όψιν της ωραίας ημών πατρίδος.

Έτσι αντίστοιχα πολλοί, ιδίως οι νεώτερης ηλικίας, από τους διαμένοντας στην Πεύκη, στην Άνοιξη, στην Παλλήνη, στην Μεταμόρφωση αλλά και νοτιότερα στο Νέο Κόσμο, στην Δάφνη, στον Άγιο Δημήτριο ή στο Κορυδαλλό και το Ελληνικό είμαι σίγουρος ότι δεν γνωρίζουν πως η συνοικία τους απεμπόλησε το αρβανίτικο όνομα της που ήταν αντίστοιχα

Μαγκουφάνα, Μπογιάτι, Χαρβάτι, Κουκουβάουνες, Δουργούτι, Κατσιπόδι, Μπραχάμι, Κουτσουκάρι και Χασάνι.

Όλοι δε αυτοί σίγουρα όταν πάνε να ψωνίσουν στο σικ Mc Arthur Glen Designer Outlet στην Παιανία δεν γνωρίζουν ότι αυτή λεγόταν Λιόπεσι.

Έτσι αλλάζοντας τα ονόματα,έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βαφτίζοντας με ένα ελληνικό όνομα ένα τόπο διαγράφεται και η προϊστορία του, όταν αυτή δεν μας είναι αρεστή.

Έτσι ακριβώς λειτούργησε και η δημιουργία του συνθήματος Η Μακεδονία είναι ελληνική. Με αυτό το σύνθημα διαγράψαμε την ιστορία μιας ολόκληρης περιοχής και όσοι είχαν την ατυχία να έχουν γεννηθεί εκτός των ελληνικών συνόρων,μέσα στα όρια του παγκοσμίως αναγνωρισμένου γεωγραφικού όρου Μακεδονία, δεν μπορούν να ονομάζονται Μακεδόνες, αφού η Μακεδονία είναι ελληνική και αυτοί δεν είναι Έλληνες. Το  πώς θα πρέπει να ονομάζονται, σύμφωνα με την λογική πολλών συνελλήνων δεν μας ενδιαφέρει, να πάνε να κόψουν το λαιμό τους να βρουν μόνοι τους πως θα ονομάζονται, ακόμα και τώρα που συμφωνήσαμε πως ζουν στην  Βόρεια Μακεδονία.

Για να είμαστε αντικειμενικοί η παραποίηση της ιστορίας δεν αποτελεί μόνο ελληνική πρωτοτυπία.

Είναι πρόσφατη η προσπάθεια των, ας βρουν μόνοι τους το όνομα τους,  βόρειων γειτόνων μας να οικειοποιηθούν την ιστορία των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου επί κυβερνήσεως Γκρούφσκι.

Τα ίδια δε έχουν κάνει και οι Τούρκοι και γι΄αυτό και γράφει και ο  Αζίζ Νεσίν:

«Δυστυχώς, τις ελληνικές ονομασίες δεν τις αφήσαμε. Πώς ήταν δυνατό να υπάρχουν, λέει, στην Τουρκία περιοχές με ελληνικές ονομασίες! (Ποιος ξέρει πόσοι «στραβοκέφαλοι» σαν τους δικούς μας να υπάρχουν και στην Ελλάδα!). Τις ελληνικές ονομασίες τις αλλάξαμε, τις κάναμε τουρκικές. Λόγου χάρη την περιοχή «Πόδημα» της Μαύρης Θάλασσας την ονομάσαμε «Γιαλίκιοϊ» κι ησυχάσαμε. Μα δεν ξέραμε ότι η λέξη «γυαλί» είναι ελληνική κι όχι τουρκική. Τι ιλαροτραγωδία! Είναι, βλέπετε, αδύνατο ο Τούρκος να απαλλαγεί απ’ τον Έλληνα κι ο Έλληνας απ’ τον Τούρκο. Κι εξάλλου, ποιος ο λόγος ν’ απαλλαγεί ο ένας από τον άλλο;».

*Η ύπαρξη τόσων πολλών  τουρκικών τοπωνυμιών οφείλεται στο γεγονός ότι σύμφωνα με την επίσημη τουρκική Στατιστική του Βιλαετείου Θεσσαλονίκης, που δημοσιεύτηκε μεταφρασμένη στην Αθήνα το 1910 από το Υπουργείο Στρατιωτικών, ο πληθυσμός κατά θρησκευτική κοινότητα του Καζά Καβάλας από τους 22747 ντόπιους κατοίκους οι περισσότεροι ήσαν Οθωμανοί 17219,  ενώ αντίστοιχα οι Έλληνες ήσαν 4430 (19,4%).

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΘΑΝΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ

Ξεκαθαρίζοντας ένα φάκελο με παλιές φωτογραφίες της μάνας μου, πρόσεξα μια φωτογραφία που ενώ την είχα ξαναδεί παλιότερα δεν της είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Ήταν η παραπάνω φωτογραφία ενός νεαρού άνδρα, προφανώς παρμένη από κάποια άλλη μεγαλύτερη, γιατί στον αριστερό του ώμο φαίνεται ένα χέρι κάποιου πίσω του με στολή.

Στο πίσω μέρος υπάρχει αφιέρωση.

Η αφιέρωση γράφει :Στο επιμελέστατο και αγαπημένο μου Αραπάκι 23/3/920 και η υπογραφή είναι δυσανάγνωστη, χωρίς να μπορώ να αποκλείσω να είναι κάποιο ψευδώνυμο με πιθανότερο το Μπαγάσας.

Η προσφώνηση Αραπάκι είναι γιατί η μάνα μου ήταν μελαχρινή και μάλιστα την πείραζαν οι δικοί της ότι την έχουν πάρει από τους «γύφτους», πείραγμα που την ενοχλούσε έντονα όπως μου είχε πει όταν ήταν παιδί, αλλά δεν το έδειχνε για να μην το συνεχίζουν.

Η παρακάτω φωτογραφία της είναι από την παιδική της ηλικία.

Το 1920 η μητέρα ήταν 14 ετών.

 Είχα υποθέσει λοιπόν, από το «επιμελέστατο» πως της την είχε αφιερώσει κάποιος δάσκαλος που της έκανε τότε μαθήματα στο σπίτι, γιατί καθώς την θεωρούσαν φιλάσθενη σχολείο πήγε μόνο τις δύο τελευταίες τάξεις του σημερινού Λυκείου στην σχολή Χίλ στην Πλάκα. 

Κοιτάζοντας με προσοχή αυτή την φορά την φωτογραφία είδα πως αυτή έχει ληφθεί σε ένα φωτογραφείο του Ηράκλειου της Κρήτης με το περίεργο όνομα  Behaeddin  Hamza Rusteme

Ψάχνοντας στο ιντερνέτ βρήκα εδώ,   που δημοσιεύονται και πολλές φωτογραφίες του ,πως: ο  R. Behaeddin ήταν ο πρώτος επαγγελματίας Τούρκος στην εθνικότητα φωτογράφος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

 Στο Ηράκλειο είχε το φωτογραφείο του, αλλά περιέτρεχε όλη την Κρήτη φωτογραφίζοντας με υποδειγματική επαγγελματική ευσυνειδησία εκδηλώσεις, γεγονότα, πρόσωπα και τοπία. Δεν έκανε εξαιρέσεις υπαγορευμένες από την τούρκικη καταγωγή του, γι αυτό και η Κρήτη του οφείλει πολλά γιατί με τον φακό του απαθανάτισε την ιστορία και λαογραφία της στις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά από τον Π. Διαμαντόπουλο είναι ο σημαντικότερος φωτογράφος που έδρασε στο νησί. Ατυχώς εγκατέλειψε την Κρήτη το 1910, συνεχίζοντας την φωτογραφική του πορεία στην Τουρκία.

Φεύγοντας o Behaeddin από το Ηράκλειο παρέδωσε (πούλησε;) το Φωτογραφείο του στον HAMZA RUSTEM, ο οποίος αρχικά τύπωνε τις φωτογραφίες του σε χαρτόνια με επωνυμία Behaeddin, βάζοντας και μια δική του σφραγίδα.

Η οικογένεια της μάνας μου δεν είχε καμία σχέση με την Κρήτη.

 Μου ήρθε όμως στο μυαλό η εξής θύμηση.

 Την 10ετία του 50 η μητέρα είχε πάει στο Ηράκλειο της Κρήτης για ένα μήνα για να αντικαταστήσει ένα γιατρό που έλειπε στο εκεί ΙΚΑ. Τον επόμενο μήνα πήρε την άδεια της και έτσι πήγα και εγώ αεροπορικώς και την βρήκα, για να κάνουμε τις καλοκαιρινές διακοπές μας εκεί. Μια μέρα πήγαμε μαζί σε ένα σπίτι που το θεωρούσε ιδιαίτερα αξιόλογο γιατί εκεί έμενε ο αδελφός της Έλλης Αλεξίου.

Ήμουν μικρός, δεν θυμάμαι τίποτα από αυτή την συνάντηση αλλά  εκεί συναντήσαμε τον Λευτέρη Αλεξίου (1890-1964)  αδελφό της Έλλης και της Γαλάτειας Καζαντζάκη με τον οποίο κουβέντιασε αρκετή ώρα .

Πιθανολογώ λοιπόν, συνδυάζοντας το πάζλ των αναμνήσεων, πως στην Φωτογραφία είναι ο Λευτέρης Αλεξίου ο οποίος το 1920 ήταν 30 ετών και θα πρέπει να υπήρξε ίσως κάποιο διάστημα καθηγητής της μάνας μου ή την είχε γνωρίσει μέσω της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη της καθηγήτριας που της έκανε τα μαθήματα στο σπίτι. Η Μαυροειδή Παπαδάκη αποτελούσε περιστασιακό μέλος της λογοτεχνικής παρέας του Λευτέρη Αλεξίου, του Καζαντζάκη, της τότε γυναίκας του Γαλάτειας, της Έλλης Αλεξίου και της Θάλειας Καλλιγιάννη εκδότριας του περιοδικού Κρητικές Σελίδες.

Από αυτόν τον κύκλο η μητέρα μου προφανώς είχε γνωρίσει και την Γαλάτεια, όπως μου είχε πει, αλλά και την Έλλη Αλεξίου, με την οποία είχε κρατήσει και μετέπειτα επαφή, με αποτέλεσμα να την γνωρίσω και εγώ λίγο πριν πεθάνει, όπως γράφω στο ποστ μου ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ. ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΓΩΝΑ

Η Έλλη Αλεξίου την δεκαετία 1920-1930 ζούσε στην Αθήνα.

Υπάρχει μια νεανική  φωτογραφία του Αλεξίου  με όλη την οικογένεια εδώ.

Είναι ευτύχημα το ότι η μάνα μου στα νιάτα της  είχε την τύχη να γνωρίσει και να συναναστρέφεται αυτά τα τόσο αξιόλογα άτομα με αποτέλεσμα να αναπτύξει στην ζωή της ένα προοδευτικό και ανεξάρτητο πνεύμα παρά το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πατέρα βασιλόφρονα, που την εποχή του διχασμού τον είχαν βάλει και στην φυλακή οι βενιζελικοί!

ΛΙΘΟΒΟΛΕΙΣΤΕ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕΣ!

Αρκετά συχνά διαβάζουμε για λιθοβολισμούς γυναικών σε μουσουλμανικές χώρες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Σαουδική Αραβία, την Σομαλία, την Υεμένη ή σε επαρχίες του Πακιστάν.

Εάν λοιπόν σας δώσουν να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα:

Εάν όμως η κατηγορία του συζύγου είναι αληθής και όντως δεν ευρεθή παρθένος η νεάνις, θα οδηγήσουν την γυναίκα αυτήν εις την θύραν της οικίας του πατρός της και θα την θανατώσουν δια λιθοβολισμού

και σας ρωτήσουν από πού είναι, είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι θα πουν από το Κοράνι.

Και όμως! Δεν υπάρχει αναφορά του λιθοβολισμού στο Κοράνι.! Για τις γυναίκες που διαπράττουν μοιχεία το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων προβλέπει «σκληρή μεταχείριση» και όχι αυτό που κατά τη Διεθνή Αμνηστία συνιστά «τη χειρότερη μορφή βασανιστηρίου».

Το απόσπασμα είναι από βιβλίο της Αγίας Γραφής το Δευτερονόμιο κεφ ΚΒ εδαφ12-21.
Στο παρακάτω σχήμα μπορεί να δείτε σε συντομία τι προβλέπει η Βίβλος σε περίπτωση βιασμού στο κεφάλαιο 22 του Δευτερονομίου. 

Ο λιθοβολισμός δε στην Αγία Γραφή αποτελεί επίσης και αποτελεσματικό και παιδαγωγικό τρόπο υπακοής στους γονείς του, για κάθε ανυπάκουο γιό,  που είναι: 

 πεισματώδης και απειθής· δεν υπακούει στη φωνή μας· είναι λαίμαργος και μέθυσος· τότε, ο πατέρας του και η μητέρα του θα τον πιάσουν, και θα τον φέρουν έξω στους πρεσβύτερους της πόλης του, και στην πύλη τού τόπου του· και όλοι οι άνθρωποι της πόλης του θα τον λιθοβολήσουν με πέτρες, και θα πεθάνει. (Δευτερονόμιον 21: 18-21)

Όλα αυτά τα απαράδεκτα για την εποχή μας εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσαν να τα έχουν εξοβελίσει από την Αγία Γραφή οι ασχολούμενοι με αυτήν χρησιμοποιώντας μάλιστα την Καινή Διαθήκη!

Σε αυτήν υπάρχει η περίφημη σκηνή που θέτουν στον Χριστό το ερώτημα τι πρέπει να κάνουν στην μοιχαλίδα  όταν στον νόμον μας ο Μωϋσής διέταξε να λιθοβολούνται αυταί αι γυναίκες και αυτούς τους απάντησε με το πασίγνωστο  “ο αναμάρτητος από σας ας ρίψη πρώτος λίθον επάνω της” που ενώ αποτρέπει μεν, δεν καταργεί τον λιθοβολισμό ως ποινή τιμωρίας. (Κατά  Ιωάννην  8:4-7)

Με ένα λογισμικό που κατηγοριοποίησε λέξεις που απαντώνται στο Κοράνι, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη,  με βάση  οκτώ συναισθήματα: Χαρά, Αναμονή, Θυμός, Αηδία, Θλίψη, Έκπληξη, Φόβος/Aγχος, διαπιστώθηκε πως η Βίβλος συγκέντρωσε υψηλότερο σκορ στον «Θυμό» και χαμηλότερο σκορ στη «Χαρά» – σε σχέση πάντα με το Κοράνι. Η Παλαιά Διαθήκη αποδείχτηκε αρκετά πιο βίαιη από την Καινή Διαθήκη.

Από τα 3 βιβλία, το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης φαίνεται να είναι το πιο βίαιο. Οι δολοφονίες και η καταστροφή αναφέρονται λίγο περισσότερο στην Καινή Διαθήκη (2,8%) σε σχέση με το Κοράνι (2,1%). Η Παλαιά Διαθήκη όμως προηγείται εμφανώς -σχεδόν με διπλάσια ποσοστά σε σχέση με το Κοράνι- όσον αφορά στις αναφορές σε καταστροφές και δολοφονίες με ποσοστό 5,3%.

Οι διάφορες αλληλομισούμενες χριστιανικές εκκλησίες μπορεί να σκοτώνονται για τις τελετουργικές διαφορές που έχουν η μια από την άλλη,  ομονοούν όμως  όλες, στην αποδοχή του παραπάνω, αλλά και πλήθους άλλων απαράδεκτων για την σημερινή εποχή συστάσεων, συμπεριφορών  και προτροπών που υπάρχουν στην Αγία Γραφή αντί να καθίσουν και να ξεκαθαρίσουν από αυτήν ένα πλήθος από φρικαλεότητες που περιέχει.

Αφού δε μας εξηγήσουν πως:

Ο Κύριος είπε καθαρά: «ουκ ήλθον καταλύσαι, τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (Ματθ. Ε' 17).

Δεν ήλθα να καταλύσω τον ηθικό νόμο του Μωϋσή ή την ηθική διδασκαλία των προφητών. Ήρθα να τα συμπληρώσω και να τα παραδώσω τέλεια.

προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα:

Σε ζητήματα πίστεως και ηθικής πρέπει να επικαλούμεθα το φως της αποκαλύψεως της Π. Διαθήκης, χωρίς όμως να παραπέμπουμε αδιακρίτως στα σχετικά χωρία της και να τα συσχετίζουμε αδιακρίτως προς τα παράλληλα χωρία της Κ. Διαθήκης. Διαφορετικά οδηγούμεθα σε παρερμηνείες και σε νόθευση του πνεύματος της χριστιανικής διδασκαλίας.

Όλες οι χριστιανικές εκκλησίες αποφεύγουν για ευνόητους λόγους να αναφέρονται στις φρικαλεότητες της Αγίας Γραφής και έτσι η πλειονότητα των χριστιανών έχει την πεποίθηση πως η Βίβλος είναι ένα βιβλίο που διδάσκει την αγάπη. Το παρακάτω πείραμα που έκαναν δυο τηλεοπτικοί παρουσιαστές στην Ολλανδία το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο.

Πήραν μια Βίβλο και υπογράμμισαν κομμάτια της τα οποία ακούγονται φριχτά, όπως για το ότι η θέση της γυναίκας είναι να υπακούει τον άνδρα, ότι η γυναίκα απαγορεύεται να διδάσκει, η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών είναι σατανική και οι άνδρες πρέπει να πεθάνουν, ότι αν πιάσεις έναν να κλέβει πρέπει να του κόψεις το χέρι κ.λπ. Οι δημοσιογράφοι σκέπασαν το εξώφυλλο της Βίβλου – έβαλαν του Κορανίου. Βγήκαν στον δρόμο και ρώτησαν ολλανδούς πολίτες, όλων των ηλικιών, τη γνώμη τους για αυτά τα αποσπάσματα. Όλοι, ανεξαιρέτως, τα βρήκαν φριχτά, σκοταδιστικά, και ότι δεν έχουν θέση στη σύγχρονη ζωή. Όταν τους είπαν δε ότι είναι από το Κοράνι και τους ρώτησαν τη διαφορά μεταξύ Κορανίου και Βίβλου, όλοι είπαν ότι η Βίβλος δεν έχει καμία σχέση με τη βία, ότι δεν μιλά υποτιμητικά για τις γυναίκες, ότι έχει μεγαλύτερη κατανόηση και είναι πιο ανοιχτή.

ΜΕΡΙΚΑ  ΑΚΟΜΑ ΠΟΣΤ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΊΚΕΣ

ΠΟΝΗΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 

ΟΙ ΟΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΟΥΣΤ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ !

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗ

Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΒΙΑ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ISIS

ΟΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΤΖΙΜΕΡΟΣ

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Για τον  πρόσφατα εκλιπόντα   ιστορικό, φιλόλογο και δοκιμιογράφο Σαράντο Καργάκο έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες πολλά και ενδιαφέροντα άρθρα σε εφημερίδες και στο ιντερνέτ.

Προσωπικά το μόνο βιβλίο του που έχω διαβάσει είναι το ΛΙΒΥΗ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ «ΣΙΛΦΙΟ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΗΝΗ (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης - Αθήνα 2009) μόλις γύρισα από το ταξίδι μου σε αυτήν την χώρα, δύο χρόνια μετά από αυτόν και χρησιμοποίησα αρκετές πληροφορίες από αυτό το βιβλίο, για να γράψω τα παρακάτω σχετικά ποστ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

2.-Η ΛΙΒΥΗ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Η ΤΡΙΠΟΛΗ ΜΕ ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ

3.-LEPTIS MAGNA- Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΜΟ

4.-Η ΣΑΜΠΡΑΘΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ

5.-ΓΚΑΝΤΑΜΕΣ, ΜΙΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

6.-ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ,ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΗΝΑΪΚΗΣ
7.- ΟΛΒΙΑ - Ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
8-ΚΥΡΗΝΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

9-  ΚΥΡΗΝΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ -β΄ μέρος

Η ΛΙΒΥΗ ΣΗΜΕΡΑ

Δεν ξέρω αν το  κείμενο του, που μεταφέρω στην συνέχεια, που από καιρό είχα φυλάξει στο αρχείο μου, είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα της γραφής του, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνεται για την οξυδερκή, αν και ιδιαίτερα σκληρή και σαρκαστική αντιμετώπιση των νέων, έχοντας βέβαια σε πολλά από αυτά που γράφει απόλυτο δίκιο. Έχω τονίσει μάλιστα με έντονα γράμματα μερικές από τις πικρές αλήθειες που γράφει.

Είχε δημοσιευτεί την 1-11-2004 στο περιοδικό Ευθύνη. 
Είναι εντυπωσιακό από  μία μεριά πως, μετά από 15 χρόνια από τότε που γράφτηκε, παραμένει επίκαιρο, αλλά από την άλλη, είναι τραγική η διαπίστωση πως μετά από όλα αυτά τα χρόνια τίποτε δεν άλλαξε.

Κηφηνείον “Η ωραία Ελλάς”

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι ' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ΜΟΡΑΛΗΣ-Η ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ

Πολλοί από όσους  κυκλοφορούν στην Αθήνα και δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με την τέχνη, δεν συνειδητοποιούν πως συχνά ο οπτικός τους ορίζοντας, έστω και άθελα τους, ομορφαίνει καθώς βλέπουν μπροστά τους έργα ενός από τους σημαντικότερους ζωγράφους της χώρας μας του Γιάννη Μόραλη, όπως πχ τα έργα του στην πλαϊνή όψη του Χίλτον ή στον σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο.

Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε το 1916, στην Άρτα. Σπούδασε, από το 1931 έως το 1936, ζωγραφική και χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ), στη συνέχεια στη Ρώμη και στο Παρίσι (1937-40), ενώ στην ΑΣΚΤ διετέλεσε καθηγητής από το 1947 έως το 1982. Όπως γράφω στο ποστ μου ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ ΘΥΜΑ ΣΕΜΝΟΤΥΦΙΑΣ το 1949 μαζί με την δεύτερη γυναίκα του συμμετέχει στην ομάδα ΑΡΜΟΣ που συγκεντρώνει τους σημαντικότερους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής.

 Έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις και συνεργαζόταν σταθερά με τις εκδόσεις Ίκαρος, και ιδιαίτερα στις ποιητικές συλλογές του Ελύτη, αλλά και του Σεφέρη. Το 1958 παρουσίασε έργα του, στην Biennale της Βενετίας. Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 2009.

Στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς υπάρχει μια εξαιρετική αναδρομική έκθεση 400 έργων του από την 10ετια του 1930 μέχρι αυτήν του 2000 από την Εθνική Πινακοθήκη, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, την Γκαλερί Ζουμπουλάκη και το ίδιο το μουσείο.

Πριν μερικές μέρες ξεκινήσαμε ένα πρωί Τετάρτης με την γυναίκα μου να δούμε την έκθεση και όταν μετά κάπου μια ώρα, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης, φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι το μουσείο είναι ανοικτό μόνο Πέμπτη  & Κυριακή, 10:00 -18:00, Παρασκευή & Σάββατο 10:00 – 22:00. Ο επιμένων όμως νικά και έτσι το περασμένο Σάββατο καταφέραμε με την κόρη μου αυτή τη φορά, να την δούμε.

Ευτυχώς η έκθεση έχει παραταθεί μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου λόγω της μεγάλης προσέλευσης κόσμου . Το παρακάτω βίντεο προβάλλεται σε ειδικό χώρο μέσα στην έκθεση.

Στην συνέχεια  υπάρχουν μερικές από τις φωτογραφίες από πίνακες ζωγραφικής που τράβηξα στην έκθεση, γράφοντας το όνομα του έργου σε όσα το θυμόμουν, ή σε όσα βρήκα στο βιβλίο ΜΟΡΑΛΗΣ των Εκδόσεων ΑΔΑΜ (1993)

                                                      Κεφαλή γριάς, 1936

 Ο Ζωγράφος και ο φίλος του ζωγράφος Νίκος Νικολάου, Ρώμη 1937

                                                                         Γυμνό 1947

 Δύο φίλες 1946. Είναι νεαρές γλύπτριες: η Μπούμπα Λυμπεράκη, που έμελλε να γίνει η δεύτερη γυναίκα του Μόραλη, και η Ναταλία Μελά (με το κόκκινο φόρεμα) Ανήκει  στους πίνακες που εμπνέονται από την παράδοση του Φαγιούμ και τα πορτρέτα της Αναγέννησης.

                                           Ο Ζωγράφος με την γυναίκα του 1942-3

 Έγκυος γυναίκα 1948. Είναι η σύζυγός του Αγλαΐα Λυμπεράκη, έργο που ο Μόραλης είχε στο εργαστήριό του για πολλά χρόνια. Όταν τον ρωτούσαν για το μήλο που κρατάει στο χέρι της και τι συμβολίζει, τους απαντούσε :Εγώ το έβαλα εκεί για τη σύνθεση.

                           Καθισμένη μορφή1952-  Μορφή 1952- Μορφή 1951

                                        Αναπόληση 1959- Επιτύμβια σύνθεση 1958

                                                    Εδωδιμοπωλείο, Αίγινα 1950

                                                Επιτύμβια σύνθεση Γ 1958-63

                                                            Αύγουστος 1971

                                                          Κλασσική Αθήνα

                                                          Ρωμαϊκή Αθήνα 

Αποτελούν 2 από τα 5 μέρη μιας ζωοφόρου που είχε ζωγραφίσει για το σπίτι του Δοξιάδη με θέμα την Αθήνα.(Κλασσική, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Νεοκλασσική και Σύγχρονη). Στην επόμενη φωτογραφία η σύνθεση στο διαμέρισμα. 

                                                            Ζευγάρι 1963

                                                     

                                                        Αύγουστος 1971

                                                           Ερωτικό 1986

                                                                 Καν καν

Το κορίτσι που ζωγραφίζει. δίπτυχο 1971 Η έμπνευση του ήταν μια συμφοιτήτρια του. Επίτηδες το πόδι της δεν συνεχίζει στην ίδια γραμμή για να ξεχωρίζει το δίπτυχο.

Στο 0:18΄του βίντεο εξηγεί γιατί έβαλε το κόκκινο μολύβι στο χέρι της.

                                                         Γεώργιος Μαύρος

                                                                     Ταπισερί

Μια ενδιαφέρουσα εργασία, από την οποία πήρα και τις φωτογραφίες για την σύνθεση του Αθήνα, αφορά την ενασχόληση του Από την ζωγραφική στην Αρχιτεκτονική