Από όλα αυτά δημοσιεύω μερικές, κατά την γνώμη μου, ενδιαφέρουσες παραγράφους. Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.
Από
το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη Ο
Τσίπρας στη «χρονοκάψουλα των αγανακτισμένων»
Πρώτη φράση: «τα κομματικά ραντάρ έχασαν την κοινωνία».
Δεύτερη φράση: «υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, την ύπαρξη της οποίας ούτε καν γνωρίζαμε».
Οι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ λένε, λοιπόν, –ανοιχτά πλέον– αυτό που τόσο καιρό λέγαμε κάποιοι δημοσιογράφοι. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται μόνο σε αυτούς που είναι στο Τουίτερ και στα κομματικά γραφεία και όχι στην πραγματική Ελλάδα. Αλληλοπείστηκαν ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα κόλαση γεμάτη γκρινιάρηδες και «σε αυτούς τους γκρινιάρηδες πρέπει μόνο να απευθυνθούμε».
Όλη τους η καμπάνια στήθηκε για να προσελκύσει αυτούς τους γκρινιάρηδες. Ασπρόμαυρες αρνητικές διαφημίσεις και συνεχείς απαξιωτικές αναφορές στον Μητσοτάκη. Το «Αι μεντ» κάθισε και μέτρησε τις αναφορές κάθε αρχηγού στους αντιπάλους του. Προσέξτε: την προεκλογική περίοδο ο Τσίπρας έκανε 330 αναφορές στον Μητσοτάκη ενώ αντιστοίχως ο Μητσοτάκης έκανε μόνο 67 αναφορές στον Τσίπρα .
..ότι μια σχετική πλειοψηφία των συμπολιτών μας διαλέγει το ρεύμα της ανόδου, όπως έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα. Μαζί τους και οι χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι που μπορεί να είναι νέοι, αλλά και βούληση έχουν και φρόνηση. Δεν είναι λούμπεν. Και δεν θέλουν να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο γράφοντας πεντάρια. Και μόνο αυτό αποτελεί μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον. Τελικά ο Αλέξης δεν έσκιζε στη νεολαία, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν οι επιτήδειοι.
Επί 15 χρόνια η πατρίδα ταλανίζονταν από το ψεύδος, την τερατολογία, τη χυδαιότητα, το μίσος, την εχθροπάθεια και την τοξικότητα μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που είχε την ικανότητα να ιππεύει το κύμα της οργής, να πείθει πολλούς και να ταλαιπωρεί περισσότερους.
Λάνσαρε τον εαυτό της ως απειλή. «Ερχόμαστε και θα είναι αλλιώς». Ανίκανη να αισθανθεί ότι όλο το κόλπο είναι ένα φακελάκι, ένα ψηφοδέλτιο, μια σχισμή και ένα κουτί. Κι από τη μια στιγμή στην άλλη σε στέλνει στο 20% και από κει ίσως στα αζήτητα της Ιστορίας. Όπως τόσους και τόσους που αγάπησαν τον όχλο, αλλά δεν σεβάστηκαν τον πολίτη.
Και μόνο από τα κοινωνικά δίκτυα έβλεπες ότι υπήρχε απαίτηση για μεταρρυθμίσεις και συνάμα δυσφορία όταν η κυβέρνηση δίσταζε ή πισωπατούσε να αλλάξει πίστα σε έναν τομέα. Η Ελλάδα διψά για θετική ενέργεια. Για ένα καλό νέο. Για μια ευρωπαϊκή νίκη. Για μια παγκόσμια αναγνώριση. Σου έλεγε καθαρά ότι ήθελε να αφήσει πίσω της τον Άρη Βελουχιώτη και τον Κουφοντίνα. Ότι θέλει να γαληνέψει, να αγαπήσει, να μελετήσει, να προοδεύσει, να μεγαλουργήσει. Να ζωγραφίσει και να τραγουδήσει.
..διάολε, ετοιμάζουμε βάσεις στον Άρη, δεν γίνεται να μη μιλάς τα εγγλέζικα, δεν γίνεται να χάσκεις, να μπερδεύεσαι, να στέκεσαι βουβός, να λες ΧΩΡΑΤΑ. Δεν είσαι ο Φλωράκης. Και ούτε αυτό είναι ένα εκεί δα κόμμα που κάνει τα πρώτα του βήματα. Δεν είναι, ξαναλέω, του Βαρουφάκη ή της Ζωής, ή κάτι περίεργων ακροδεξιών που πουλάνε παντούφλες με φουντίτσες. Εδώ ο Μακρόν και έχει ένα επιτελείο ανθρώπων γύρω του που προσέχουν μη βγει «έτσι» και όχι «αλλιώς» το πιγούνι του και η μύτη του στη φωτογραφία. Ο Μακρόν. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ξέρω γω.
Πόσο εκτός τόπου παραμένουν τα στελέχη του Σύριζα φάνηκε και από τις αντιδράσεις που είχαν στην εκλογική τους κατάρρευση. Αντί να αναζητήσουν τα λάθη τους άρχισαν να αναπτύσσουν τις πιο αστείες θεωρίες. Πολλοί επιτέθηκαν στους ψηφοφόρους επειδή, λέει, έγιναν ξαφνικά ατομιστές που κοιτάζουν το στενό τους συμφέρον - θα τους παρακολουθεί από ψηλά ο Μαρξ και θα γελάει. Άλλοι υιοθέτησαν την θεωρία της Πόπης Τσαπανίδου ότι παραπλανήθηκαν, ή ότι έχουν «ομίχλη» στο μυαλό τους ή σε πιο κουλτουρέ εκδοχή, ότι είναι θύματα των μέσων μαζικής χειραγώγησης του συστήματος. Ακόμα και τον θυρωρό της νύχτας επιστράτευσε ο πρώην υπουργός πολιτισμού συγχέοντας τον κινηματογράφο με την πραγματικότητα. Οι πιο θεωρητικοί ανακάλυψαν συντηρητική στροφή στην κοινωνία. Το καλύτερο όμως ήταν από τον ίδιο τον Τσίπρα ο οποίος καταλόγισε ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΚΕ! Μεγαλύτερη ομολογία αδυναμίας να καταλάβουν την πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει.