Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΤΕ ΤΟΝ ΒΑΘΜΟ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΑΖΙ ΣΑΣ





Μου ήρθε με e-mail ένα επιστημονικά μελετημένο βαθμολόγιο που μπορεί να αξιολογήσει κανείς αντικειμενικά τον βαθμό ικανοποίησης μιας γυναίκας στην καθημερινή συμβίωση της με τον άνδρα της.
Η βαθμολόγηση βασίζεται σε απλούς και ευκολονόητους κανόνες.

Κάνεις κάτι που της αρέσει, παίρνεις πόντους.
Κάνεις κάτι που δεν της αρέσει, σου αφαιρούνται πόντοι.
 Δεν παίρνεις πόντους για κάτι που είναι αναμενόμενο.

Ακολουθεί ένας ενδεικτικός κατάλογος.

Απλά καθήκοντα:
  • Στρώνεις το κρεβάτι (+1)
  • Στρώνεις το κρεβάτι αλλά δεν βάζεις τα διακοσμητικά μαξιλάρια (0)
  • Πετάς το κάλυμμα του κρεβατιού πάνω στα άστρωτα σεντόνια (-1)
  • Αφήνεις το κάθισμα της λεκάνης όρθιο (-5)
  • Αλλάζεις το χαρτί υγείας όταν τελειώσει (0)
  • Όταν τελειώσει το χαρτί υγείας χρησιμοποιείς χαρτομάντιλα (-1)
  • Όταν τελειώσουν τα χαρτομάντιλα χρησιμοποιείς την άλλη τουαλέτα (-2)
  • Πας έξω να της αγοράσεις λεπτές σερβιέτες με φτερά (+5)
  • Και χιονίζει (+8)
  • Αλλά γυρίζεις πίσω με μπύρες (-5)
  • Ελέγχεις έναν ύποπτο θόρυβο την νύχτα (0)
  • Ελέγχεις έναν ύποπτο θόρυβο την νύχτα και δεν είναι τίποτα (0)
  • Ελέγχεις έναν ύποπτο θόρυβο την νύχτα και είναι κάτι (+5)
  • Που το εξουδετερώνεις χτυπώντας το με το ψαλίδι (+10)
  • Είναι το γατάκι της (-10)
Κοινωνικές συναναστροφές:
  • Μένεις μαζί της σε όλη τη διάρκεια του πάρτι (0)
  • Μένεις μαζί της για λίγο και μετά πας και μιλάς με το κολλητάρι από το Πανεπιστήμιο που τα πίνατε μαζί (-2)
  • Και λέγεται Κατερίνα (-4)
  • Η Κατερίνα είναι χορεύτρια (-6)
  • Η Κατερίνα έχει βάλει σιλικόνη (-80)
 Τα γενέθλια της:
  • Την βγάζεις έξω για δείπνο (0)
  • Την βγάζεις έξω για δείπνο και δεν είναι μαγαζί που έχει SuperSport (+1)
  • Καλά, είναι μαγαζί που έχει SuperSport (-2)
  • Και είναι βραδιά προσφοράς (-3)
  • Είναι μαγαζί που έχει SuperSport, είναι βραδιά προσφοράς και το πρόσωπο σου είναι βαμμένο στα χρώματα της ομάδας σου (-10)
Βραδινή έξοδος με την ανδροπαρέα:
  • Πας με τον κολλητό σου (-5)
  • Ο κολλητός σου έχει έναν ευτυχισμένο γάμο (-4)
  • Ο κολλητός σου είναι τρομακτικά άγαμος (-7)
  • Και οδηγάει μία Mustang (-10)
  • Με αμερικανικές πινακίδες που γράφουν «GR8 N BED»( Great In Bed) (-15)
Βραδινή έξοδος:
  • Την πας σινεμά (+2)
  • Την πας σινεμά σε ταινία που της αρέσει (+4)
  • Την πας σινεμά σε ταινία που τη σιχαίνεσαι (+6)
  • Την πας σινεμά σε ταινία που τη λατρεύεις (-2)
  • Έχει τίτλο «Φονικός μπάτσος 3» (-3)
  • Και δείχνει σάιμποργκς που τρώνε ανθρώπους (-9)
  • Και της είπες ψέματα ότι ήταν ευρωπαϊκός κινηματογράφος με θέμα τα ορφανά (-15)
Η φυσική σου κατάσταση:
  • Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα (-15)
  • Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα και γυμνάζεσαι για να την ξεφορτωθείς (+10)
  • Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα και καταφεύγεις σε φαρδιά τζιν και σε φουσκωτά πουκάμισα  (-30)
  • Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα και της λες «Δεν πειράζει, έχεις και εσύ» (-8000)

Το μέγα ερώτημα:
  • Ρωτάει : «Σου φαίνομαι χοντρή;» (-1) (Ω ναι! Χάνεις πόντο έτσι και αλλιώς!)
  • Διστάζεις να απαντήσεις (-10)
  • Απαντάς : «Που;» (-35)
  • Οποιαδήποτε άλλη απάντηση (-20)
Επικοινωνία (όταν θέλει να μιλήσει για ένα πρόβλημα):
  • Ακούς δείχνοντας προβληματισμένος (0)
  • Ακούς για πάνω από 30 λεπτά (+50)
  • Ακούς για πάνω από 30 λεπτά και χωρίς να κοιτάξεις την τηλεόραση (+1000)
  • Καταλαβαίνει ότι αυτό συμβαίνει επειδή σε πήρε ο ύπνος (-2000)


Με αυτή την ανάλαφρη ανάρτηση θα σας αφήσω για καμιά 15ρια μέρες γιατί θα φύγω αύριο σε ταξίδι.
Επειδή γνωρίζω ότι μερικοί μπορεί να πάθουν στερητικό σύνδρομο όταν δεν με διαβάσουν, βάζω ένα ευρετήριο με τις πρόσφατες και παλιότερες αναρτήσεις μου.

 ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ

κατάλογος όλων των ποστ από τον Μάιο 2006 μέχρι τον Ιούλιο 2007 (1-186) υπάρχει εδώ

Από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008 (187-256) υπάρχουν εδώ

Από τον Φεβρουάριο του 2008 μέχρι τον Ιούλιο του 2008 (257-299) υπάρχουν εδώ

Από τον Ιούλιο 3008 μέχρι τον Ιούνιο 2009 (300-385) υπάρχουν εδώ

Από τον Ιούλιο 2009 μέχρι τον Δεκέμβριο 2010 (386-522) υπάρχουν εδώ

Από τον Ιανουάριο 2011 μέχρι  τον  Ιούλιο 2011(523-578)  υπάρχουν εδώ



2011

595-ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ 14-10 Ψυχογιός Κερατέα- Μαρίνος καταλήψεις
608-ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ  20-11 Κακλής-Σκουλάς-Archie Shepp - Chucho Valdés

2012

640- ΕΞΙ  4-5
667- 666+1 13-8

2013

715-ΜΕΡΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ 19-2  ΣΚΟΥΡΙΕΣ Χαλκιδικής
Α΄ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ  16-7
Β΄ΤΟΥ  ΖΕΥΓΟΥΣ ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ 20-7
16-10


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ





Χάρις στο μπλογκ   http://roides.wordpress.com/  διάβασα το ποστ του Λασκαράτου για το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα,  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου».
Όπως είπε, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας του στον Γιώργο Κιούση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 5-10-2013:

Είναι  ένα  αλφαβητικό λεξικό των σινεμά (και των χώρων που έπαιξαν ταινίες σε κάπως μόνιμη βάση, ακόμα κι αν δεν ήταν σινεμά π.χ. καφενεία), όσων λειτούργησαν από το 1896 μέχρι και το 2013, στα όρια που καλύπτει ο σημερινός Δήμος Αθηναίων.
Σε κάθε κύριο λήμμα περιλαμβάνονται, ιδανικά, τα εξής: ονομασία/ διεύθυνση/ τηλέφωνο/ σχόλια για το όνομα / διάταξη / σχόλια για το χώρο/ ιδιοκτήτης/ εποχή του χρόνου που λειτουργεί/ χρονολόγηση λειτουργίας/ ερευνητικά ή άλλα περιστατικά/ προσωπικές, λογοτεχνικές, κινηματογραφικές ή άλλες αναφορές/ σημερινή κατάσταση του χώρου /διαφημίσεις / διάφορα/ ενδεικτικές ταινίες σε ετήσια (και όχι κατ’ ανάγκην σε μηνιαία) σειρά.
Όταν ρωτήθηκε πόσα σινεμά περιλαμβάνει το βιβλίο του απάντησε:
«Δεν τα 'χω μετρήσει, θα πρέπει να είναι καμιά τετρακοσαριά. Αλλά είναι όλα όσα βρήκα, είναι πολύ δημοκρατικό λεξικό. Είναι όλα εδώ: Λαϊκά και κυριλέ, καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, τσοντάδικα και οικογενειακά, συνοικιακά και κεντρικά. Μιλάμε για 960 σελίδες word times new roman 12άρι, με 3.500 υποσημειώσεις».

Στην ερώτηση όμως για το που θα κυκλοφορήσει η απάντηση δείχνει και την αμείλικτη πραγματικότητα που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα όταν ένα βιβλίο δεν ανήκει στα ευπώλητα.
 «Ανεβαίνει αποκλειστικά στο Ιντερνετ, ταυτόχρονα σε έξι σάιτ. Η έντυπη μορφή αποκλείστηκε γιατί ένας παραδοσιακός εκδότης δεν μπορεί να σηκώσει το κόστος, αυτοέκδοση για τον ίδιο λόγο αποκλείεται, δημόσιοι φορείς δεν ενδιαφέρθηκαν, ιδιωτικά ιδρύματα ενδιαφέρθηκαν, αλλά μου είπαν "κάνε εταιρεία να σε στηρίξουμε και να το βγάλουμε, δεν βοηθάμε φυσικά πρόσωπα". Κι αυτό ενώ τους εξήγησα εξαρχής: "Δεν πρόκειται να βγάλω λεφτά, δεν μ' ενδιαφέρει"».
Έτσι τουλάχιστον όσοι έχουν πρόσβαση στο ινερνέτ θα μπορούν να το απολαύσουν δωρεάν.
Τα site αυτά είναι :
 www.staxtes.com, και


Το μόνο,σχετικό με το θέμα  βιβλίο που έχω υπόψη μου, είναι ένα αντίστοιχο αξιόλογο βιβλίο του χειρουργού ιατρού Χαρίλαου Πατέρα με τίτλο Οι κινηματογράφοι της Αθήνας (1896-2006)  240 σελ. Εκδόσεις Συλλογές 2006
Ο ίδιος έχει γράψει πρόσφατα  και το βιβλίο Κινηματογράφοι του Πειραιά και των γύρω Δήμων Εκδόσεις Συλλογές 2012
Ο Πατέρας είναι  ένα εξαιρετικός συλλέκτης στοιχείων για τα θεάματα και την πόλη της Αθήνας όπως γίνεται φανερό από τα βιβλία του που είναι:
Θέατρο 1941-1946 Συλλογές 2007


Η διαφορά μεταξύ των δύο βιβλίων είναι στο ότι οι συγγραφείς τους για να τα γράψουν ξεκινούν από τελείως διαφορετικά ερεθίσματα.
Ο μεν Πατέρας ξεκινά την έρευνα του από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που έχει για την ιστορική καταγραφή των κινηματογράφων της πόλης ενώ αντίθετα ο Φύσσας είναι ένας γνήσιος κινηματογραφόφιλος που καταλήγει στην συγγραφή του βιβλίου του από τον τεράστιο όγκων στοιχείων που έχει συγκεντρώσει από χρόνια και από αγάπη για τους κινηματογράφους και τις ταινίες που είδε σε αυτούς.
Η έρευνα που έχει κάνει  εκτός από τα σχετικά με την  τοποθεσία των κινηματογράφων κτλ περιλαμβάνει συνεντεύξεις με άτομα που γνωρίζουν σχετικά με την προϊστορία κάποιου  κινηματογράφου και έχει και αναφορές από κείμενα που αναφέρονται σε γεγονότα σχετικά με αυτούς.
Στο πλήθος των αναφορών που παραθέτει  έχει και  5  από κείμενα παλαιότερων ποστ μου .
Το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο είναι πως δεν έχει την στυγνή δομή ενός καταλόγου αλλά με διάφορα κείμενα που περιέχει σχετικά με γεγονότα που αφορούν τους κινηματογράφους αποτελεί και μια ιστορική αναδρομή στην σύγχρονη ιστορία της πόλης.


Σας μεταφέρω ένα χαρακτηριστικό σπαρταριστό απόσπασμα από το λήμμα για τον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ
 Το 1988, όταν έπαιζε τον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορτσέζε, διάφοροι χριστιανοφασίστες αποπειράθηκαν να αποτρέψουν την προβολή της ταινίας με τη βία, όπως είχαν κάνει στην «Όπερα» και στο «Έμπασσυ». Εδώ όμως τα βρήκαν μπαστούνια. Απολαύστε εκτεταμένα κομμάτια από σπαρταριστό ρεπορτάζ της Ιωάννας Σωτήρχου:
«ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΑ ΝΑ … ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ο λαός απαιτεί η ταινία να παιχτεί’. Ήταν οι εξαγριωμένες φωνές των θεατών, που τελικά δεν κατάφεραν να δουν ολόληρη την ταινία, μαζί με τους ταλαίπωρους από τις φωνές και τα δακρυγόνα θαμώνες της πλατείας Κολωνακίου, που πραγματοποίησαν γύρω στις 7 χθες το απόγευμα αυθόρμητη αντιδιαδήλωση και απώθησαν τους … χριστιανούς.
Αυθόρμητα, αλλά δυναμικά, οι αντιδιαδηλωτές ανέβηκαν την Πατριάρχου Ιωακείμ και αποφασιστικά ήρθαν αντιμέτωποι με τους χριστιανούς, οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν κι άρχισαν να οπισθοχωρούν. ..Τους πιστούς ακολούθησαν μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας οι αντιδιαδηλωτές φωνάζοντας ‘Ακάκιε μην ξεχάσεις, οι εικόνες να είναι από το Άγιον όρος’…
 Έξω από τον κινηματογράφο ‘Άαβόρα’ είχε μαζευτεί πολύς κόσμος που ήθελε να δει την ταινία. Μέσα η προβολή συνεχιζόταν κανονικά… Σε λίγο κατέφθασαν άνδρες των ΜΑΤ. Δεν άργησαν να φανούν από την Αλεξάνδρας και οι χριστιανοί, που έκλεισαν την Ιπποκράτους … και … άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα. Ο κόσμος που περίμενε να παρακολουθήσει την ταινία –αρκετοί από αυτούς είχαν γυρίσει όλους σχεδόν τους κινηματογράφους για να το καταφέρουν- πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση… δίνοντας μια φαιδρή νότα στην κατάσταση…: ‘Χριστέ βοήθα να δούμε την ταινία’, ‘Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Πρεβέζης’, ‘Έξω οι παπάδες από τους σινεμάδες’, ‘Δεν γεμίζετε ναό’, ‘Αν δεν δούμε την ταινία δεν θα πάμε εκκλησία’, ‘666 – Ιούδα είσαι σέξι’, ‘Δώστε τον κρίνο στο λαό’. Οι χριστιανοί τους απειλούσαν ότι είναι καταραμένοι κι ότι θα αφοριστούν, ‘Κάθε θεατής είναι σταυρωτής’ φώναξαν. ‘Δεν υποχωρούμε, αν δεν αφοριστούμε’, τους ερχόταν η απάντησηαπό τους αντιδιαδηλωτές και ‘Είμαστε καλά παιδιά λα λα λα’. ‘Εδώ δεν είναι Αλβανία, είναι Ελλάδα – Ορθοδοξία’ φωναζαν οι χριστιανοί. ‘Εδώ θα γίνει Αλβανία’, ‘Τίποτα τίποτα δεν μας σταματά, το έργο θα το δούμε με τον τσαμπουκά’, φώναζαν οι αντιδιαδηλωτές. Οι χριστιανοί τραγούδησαν τον Ακάθιστο Ύμνο. Οι αντιδιαδηλωτές έψαλαν το Χριστός Ανέστη….και … φώναζαν ‘Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί’ και ‘Ιούδα ζεις, εσύ τους οδηγείς’».


Το βιβλίο του γοητεύει τον αναγνώστη γιατί εκτός από τις αναμνήσεις που φέρνει σε όσους αγαπούν τον κινηματογράφο, σου επαναφέρει στην μνήμη αίθουσες που ενώ κάποτε έχεις  περάσει πολλές ευχάριστες ώρες  μέσα σε αυτές, η μνήμη τις είχε λησμονήσει. 
Ταυτόχρονα διαβάζοντας το σου ξανάρχεται η εικόνα μιας Αθήνας που δεν ξέρω αν ήταν καλύτερη από την σημερινή αλλά για μας που την ζήσαμε σίγουρα ήταν καλύτερη γιατί ήταν τα χρόνια της νιότης μας τότε που ο κινηματογράφος αποτελούσε μία  από τις βασικές μας διασκεδάσεις.



Μερικά από τα ποστ που έχω γράψει σχετικά με κινηματογράφους και ταινίες











Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Η ΒΙΑ ΚΑΙ Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ (Θ. Τάσιος)





Μετά την δημοσίευση των δύο κειμένων του Ραφαηλίδη (εδώ και εδώ) είχα σκοπό να συνεχίσω με δικά μου κείμενα, αλλά ένα άρθρο  του ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κ. Θεοδόση Τάσιου στην ΒΗΜΑ της 6-10-2013 πήρε από μόνο του την σημερινή του θέση  γιατί ήρθε να επιβεβαιώσει τόσο τα πρόσφατα  άρθρα του Διόδωρου και του Κ.Καρακώστα που δημοσίευσα στο Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ KAI Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ όσο και το δικό μου ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΒΙΑ;
Ταυτόχρονα το θέμα της βίας κατέστη εκ νέου επίκαιρο όχι μόνο λόγω της ΧΑ αλλά και λόγω της πρόσφατης αναζωπύρωσης της συζήτησης για την βία των δύο άκρων.  
 Το κείμενο βέβαια , όπως αναφέρεται σε υποσημείωση του, γράφτηκε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και πριν τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής.  
Ο καθηγητής κ. Τάσιος εκθέτει πάντα τις απόψεις του με καταπλήσουσα σαφήνεια και ενάργεια και στο παρελθόν έχω ξαναδημοσιεύσει το κείμενο του  ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ;
Οι επισημάνσεις με bold είναι δικές μου και με κόκκινο  του ίδιου του συγγραφέα.
Από εδώ βρήκα και τα λινκ των άρθρων που αναφέρονται στο κείμενο. 
Διατήρησα την ορθογραφία του αρχικού κειμένου και άλλαξα λίγο την μορφοποίηση του για να γίνεται πιο ευανάγνωστο.



1. Εδώ και μερικά χρόνια, απ' αυτήν εδώ τη στήλη (όπου τότε μιλούσα συχνότερα…) είχα κι εγώ την ευκαιρία να υποστηρίζω ότι στην άκρια τούτη των Βαλκανίων η διάθεση για τη βία ενδημεί. Και επειδή η διάγνωση «ολίγον έγκυος» δεν είναι σοβαρή, όταν λέμε βία θα εννοούμε ό,τι εννοεί όλος ο κόσμος: Άσκηση σωματικής (ή άλλης) δύναμης, με σκοπό την επιβολή της θέλησής-μου επάνω σου. 'Άρα, είναι το αποτέλεσμα, αλλά είναι και η πρόθεση που μετράει. Πρόθεση που εκδηλώνεται με ποικίλα μέσα, όπως: Σε απειλώ να σου προκαλέσω ένα κακό, σε εμποδίζω στην άσκηση των δικαιωμάτων σου, σε δέρνω, σου καταστρέφω περιουσιακά σου στοιχεία, σε τραυματίζω, σε σκοτώνω, προκειμένου να επιβάλω την άποψή μου. Όλα τούτα είναι βία.

Αναφερόμενος λοιπόν στην παράνομη βία (θα ξανάρθουμε σε λίγο σ' αυτήν τη διάκριση), έδινα κατά καιρούς παραδείγματα εθισμού σ' αυτό το ενδημικό νεοελληνικό φαινόμενο:

 (21.01.2007) «Πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία (την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων στις «καταλήψεις») να μπορεί να υποστηριχθεί ένα ιδεώδες».

(13.04.2008) «Οι εραστές των απόλυτων πολιτικών αληθειών θα προτιμούσαν την άσκηση βίας "για το καλό μας". Βίας κρυφής ή φανερής, η οποία αναιρεί την πολιτική διεργασία, και αναβάλλει εμμόνως τον εθισμό μας στη δημοκρατική συμβίωση. Τά 'χουμε λουστεί και τα ξέρομε: Είτε απ' τις αλλεπάλληλες δικτατορίες της Δεξιάς, είτε απ' τις απόπειρες κομμουνιστικής σωτηρίας, είτε κι απ' την έρπουσα βία του αρνητισμού των γκρουπούσκουλων».

(28.12.2008) «Τα τελευταία 30 χρόνια παρακολουθήσαμε τη σταδιακή γαλούχηση των παιδιών-μας με τα δικά-μας ελαττώματα: με την ανοχή-μας σε "μικρές" μορφές βίας».

2. Αν τυχόν αυτή η περί ενδημικότητας της βίας παλιά υποψία-μας ευσταθεί, τότε δεν είναι περίεργο που κατά διαστήματα ο ιός αυτός θα βρίσκει αφορμές και ευκαιρίες για να δείχνει το φριχτό του πρόσωπο, όλο και συχνότερα κι όλο και εντονότερα - ενώ εμείς θα εκθαμβούμεθα εκάστοτε ως παρθένοι. Υπέρ της υποψίας αυτής συνάδει (τρομάρα στο συνάσμα του δηλαδή) και ο κατάλογος φαινομένων νεοελληνικής βίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο:
   (ι) Ποιός άλλος ευρωπαϊκός λαός έκαμε (ενθουσιωδώς δε) εμφύλιο πόλεμο μετά το 1945; Κι αφήστε αυτά τα ανιστόρητα «καλέ, οι Εγγλέζοι μάς βάλανε» (ας μην είχαμε εμείς το απύθμενο πάθος της βίας…).
   (ίί) Και ποιός άλλος υπέστη δικτατορίαν στην Ευρώπη στο τέλος του 20ού αιώνα; Ναί, ξέρω, «οι Αμερικανοί τούς φέρανε» - θυμηθείτε όμως τα απέραντα μίση, την απολιτικότητα και τον κονφουζιονισμό της δεκαετίας 1960-70.
   (ίίί) Τριάντα χρόνια ανεχθήκαμε (ντρέπομαι να πω θρέψαμε) τη φονοκρατία των δήθεν πολιτικών νοεμβριστών και κόμπανυ - τα ξεχάσαμε;
   (iv) Κι άλλα τόσα χρόνια μας φούντωσε ο κουκουλισμός - άλλο δήθεν πολιτικό αποθέωμα της βίας, που δηλητηριάζει (ατιμωρητί δε) τα πολιτικά πράγματα και αποπροσανατολίζει τον Λαό μας.
   (v) Όπου, νά 'σου και ο βλαχοναζισμός που, όπως αποδεικνύεται, χρόνια δούλευε συστηματικά χωρίς να τον ξεφωνίζομε.
Ο κατάλογος αυτών των αλλεπάλληλων βιαιολατρικών φαινομένων δεν είναι καθησυχαστικός - και πάντως δεν μου φαίνεται να ταιριάζει με την ελπίδα ότι θα ξερριζώσομε το κακό χτυπώντας τα συμπτώματα μόνο. Μέσα στην απαισιοδοξία μου μάλιστα, παρατηρώ ότι (για δες σύμπτωση) η πλειονότητα των πολιτικάντηδων και των μουμουέδων που ορκίζονται σήμερα κατά της βίας, χρησιμοποιούσαν μέχρι χθες μια ρητορική και μιαν ορολογία εμφανέστατα βιαιοφιλική (για να μην πω εμφυλιοπολεμόφιλη) - απ' την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά…

3. Ιδού λοιπόν γιατί ξαναχρειάζεται ονομάτων επανεπίσκεψις:
α) Απ' το «πολιτικό» εύρος της προέλευσης του κακού, το καρκίνωμα δεν φαίνεται να είναι κομματικής αιτιολογίας μόνον. Ενώ
β) απ' την έκταση των σχετικών φαινομένων (από μαθητές μέχρι ξεσαλωμένους γέρους), καθώς κι απ' την ποικιλία των περιστασιακών αφορμών (η βία στην άσφαλτο, η ομηρία εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών-μου για χάρη της διαδηλωσούλας μου, η ανάλγητη εχθρότητά-μου προς τον «ξένο» ενγένει κ.ά.), το κακό μοιάζει να είναι ευθέως ηθολογικό / πολιτισμικό.



Αλλοίμονό μας δηλαδή, αφού το Ήθος (i) συνιστά την ουσία της Συλλογικότητας (ως το τσιμέντο συνοχής της Ομάδας, προκειμένου ν' αποχτήσει εξελικτικό πλεονέκτημα) και (ii) είναι προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Και με τούτο το τελευταίο φθάνομε στον τελικό διπλό κόμπο:

Κόμπος πρώτος, η Δημοκρατία (παρά τις μηχανιστικές περί αυτής απόψεις) είναι ηθική συναίνεση και προσυμφωνημένες διαδικασίες (δηλαδή «νόμοι» της Ομάδας). Κι η συναίνεση ακυρώνεται απ' το δηλητήριο της βίας: Η βία μιάς ομάδας σπρώχνει τις άλλες Ομάδες σε αντισυλλογικές πραχτικές, και ροκανίζει τις δημοκρατικές διαδικασίες. (Τ' ακούτε δημοκράτες;).

Ωστόσο, κόμπος δεύτερος και δυσκολότερος, τι κάνω όταν κατά τη γνώμη-μου η Δημοκρατία δυσλειτουργεί ή όταν δοκιμάζω στο πετσί-μου κατάφωρη κοινωνική αδικία; Εδώ υπάρχει θεωρητικό πρόβλημα και βλέπομε την τάση του «λιγότερου κακού» να δικαιώνει τάχα την «μικρή» βία. Καλά. Άς θυμηθούμε όμως πρώτα ότι οι Επαναστάσεις δεν γίνονται τρεις φορές το χρόνο, αλλα μιά φορά στα εκατό χρόνια. Δεύτερον, οι περισσότερες απ' αυτές κατέληξαν σε στυγνές Δικτατορίες.

Και, τρίτον, το σχήμα της Δημοκρατίας είναι η μόνη εφικτή μέχρι σήμερα  εμπειρική  λύση για την αυτοδιόρθωσή της - τ' άλλα όλα είναι αψίκορες (άρα ανεύθυνες) θεωρίες. Τέταρτο και τελευταίο επιχείρημά-μου κατά της αυτόκλητης «δίκαιης» βίας στην Ελλάδα είναι ότι το όνομα του αδικοχαμένου νέου στο Κερατσίνι είναι (και δικαίως) στο στόμα όλων μας τώρα, τα ονόματα όμως των τριών δολοφονημένων εργαζομένων στην Μαρφίν τα έχομε ξεχάσει.



Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Ραφαηλίδης - Η ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ





Μετά την αναγνωσιμότητα που είχε το προηγούμενο άρθρο του Ραφαηλίδη ΟΛΟΙ 0Ι ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ.. ,που το είχε γράψει  έχοντας σαν ερέθισμα γι΄αυτό το βιβλίο του Γερά­σιμου Κακλαμάνη «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους»,  (έκδοση του συγγραφέα, Αθήνα, 1986) μεταφέρω σήμερα ένα ακόμα κεφάλαιο.
 Είναι το 10ο κεφάλαιο από το βιβλίο του "Ελληνες και Νεοέλληνες" στο οποίο   είχε συγκεντρώσει τα κείμενα που είχε γράψει στο ΕΘΝΟΣ μετά τον ενθουσιασμό που του είχε προκαλέσει η ανάγνωση του βιβλίου του Κακλαμάνη και είχε δημοσιευθεί στις  19-4-87.

Παρά τα 26 χρόνια που πέρασαν από τότε, δυστυχώς φαίνεται πως τα αυτονόητα που γράφει ο Ραφαηλίδης  δεν  είναι τόσο  αυτονόητα σε ελλειμματικούς εγκεφάλους όπως των οπαδών της Χρυσής Αυγής, όταν τους ακούς να φωνάζουν το σύνθημα "Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή"  που δεν είναι τίποτα άλλο από το σύνθημα «Blut und Ehre» (Αίμα και Τιμή), που ήταν το μότο της ναζιστικής νεολαίας (Hitlerjugend) του Αδόλφου Χίτλερ και είναι σήμερα απαγορευμένο στη Γερμανία.

 Η ίδια απαγόρευση υπάρχει και για το τραγούδι «Die Fahne hoch» (Ορθά τα Λάβαρα) που ήταν ο Εθνικός Ύμνος της ναζιστικής Γερμανίας.
 Το Ορθά τα Λάβαρα έγινε και ύμνος βέβαια της ΧΑ παρά την δήλωση του ψοφοδεούς φυρερίσκου στον ανακριτή ότι "δεν είναι ναζιστής"!!
Πριν να διαβάσετε το κείμενο του Ραφαηλίδη μπορείτε να απολαύσετε το βιντεάκι που αποδεικνύει με σατιρικό τρόπο την προέλευση του ¨Ορθά τα λάβαρα"

(τα bold  είναι δικές μου υποσημειώσεις)

ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμα.
 Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιότητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.
Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει" την «καθαρότητα του αίματος  της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέ­λη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυτή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες. Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες.

 ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής.
 'Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, ταγμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματος τους. Και ωστόσο, δεν έλειψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ' ένα οιονεί αναπαραγωγικό ιπποφορβείο. 
Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακριβώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια καθαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.




Αυτή η ολοφάνερα ανόητη πίστη, η τόσο διαδεδομένη ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε πως ο «χόμο σάπιενς» έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα, προκειμένου να γίνει όντως σοφός.
Και εν πάση περιπτώσει, απ' τον «χόμο. σάπιενς» πρέπει να αποκλειστούν  εξαρχής οι ρατσιστές, που εδώ σε μας πήραν το ψευδώνυμο «εθνικόφρονες».
 Που σημαίνει «άνθρωποι που φρο­νούν - σκέφτονται - εθνικά».
 Αλλά για να σκέφτεσαι εθνικά πρέπει να σκέφτεσαι... αιματολογικά. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύεις πως το αίμα σου έχει μια ειδική ποιότητα, οπωσδήποτε καλύτερη απ' την ποιότητα οποιουδήποτε άλλου που ανήκει σε άλλη... ομάδα (εθνικού) αίματος.
Ο ρατσισμός, λοιπόν, είναι φασισμός.
 Και ο φασισμός είναι πρωτογονισμός, ακριβώς γιατί είναι ρατσισμός. Για ράτσες μιλούν σήμερα μόνο οι ζωολόγοι, οι κτηνίατροι και οι κρετίνοι.




 Κάθε «εθνικόφρων» λοιπόν κρύβει μέσα του ένα φασίστα.
 Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυ­χαίο που τα φασιστικά καθεστώτα στηρίχτηκαν στους «εθνικόφρονες». Ούτε είναι τυχαίο ακόμα, που η εθνικοφροσύνη έχει την τάση να πυκνώνει όσο προχωρού­με προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από δω και η λογικότατη άποψη, πως η κουταμάρα πολώνεται προς τα δεξιά - χωρίς, δυστυχώς, να είναι αποκλειστικό της προνόμιο. Διότι υπάρχει και μια... αριστερή κουταμάρα. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν έχει την... αιματολο­γική καθαρότητα της δεξιάς κουταμάρας, που είναι πολύ πιο εκνευριστική και, φυσικά, πολύ πιο επικίνδυνη. (Ανάμεσα σε δύο ηλίθιους θα διάλεγα τον αριστερό ηλίθιο απ' τον οποίο κινδυνεύω λιγότερο, παρότι η ηλιθιότητα καθαυτή είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη.
 Και για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, πρέπει να τονίσουμε πως η ηλιθιότητα είναι ιδιότητα υπαρξιακή και υπερκομματική.
 Κι αλίμονο στον έξυπνο αριστερό που θα συγκρουστεί με βλάκα αριστερό. Είναι από χέρι χαμένος, γιατί η βλακεία έχει τη δύναμη να μετακινεί όρη, όπως ακριβώς και η πίστη).   

ΤΟ ΕΘΝΟΣ, λοιπόν, είναι ένας αρχαϊσμός και ένας αταβισμός. Επιβιώνει ως έννοια για να δημιουργεί στα απλοϊκά μυαλά την ψευδαίσθηση της συνοχής και της συνέχειας μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που συνεχίζουν να πιστεύουν, γιατί έτσι θέλουν, πως ανήκουν σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με κοινό γενάρχη.
 Κάποτε, ωστόσο, η έννοια της εθνότητας έπαιζε έναν πολύ σοβαρό ρόλο. Πράγματι, η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας άρχισε με τη συσσωμάτωση των ατόμων σε ομάδες ευρύτερες της μικρής, τυπικής οικογένειας, οι οποίες αποτελούν μια ευρεία, αιματοσυγγενική οικογένεια.
 Τούτες οι ομάδες ανέπτυξαν έναν κοι­νό πολιτισμό στη βάση μιας κοινής γλώσσας.
Με τους αιώνες, η αιματοσυγγένεια, με τις συνεχείς επιμειξίες, έπαιζε ολοένα και μικρότερο ρόλο, ενώ αντίθετα τα πολιτιστικά δεδομένα, που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στάδιο της αιματοσυγγένειας, διατηρήθηκαν και αναπτύχθηκαν, για να  αποτελέσουν στη συνέχεια, αυτά και μόνο, τα ειδικά χαρακτηριστικά μιας εθνότητας.
Μ' άλλα λόγια, η έννοια της εθνότητας υπάρχει και σήμερα, αλλά είναι καθαρά και αποκλειστικά πολιτιστική. Συνεπώς, μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας είναι άνθρωποι που έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό πολιτισμό, που διαφέρει απ' τον πολιτισμό μιας άλλης εθνότητας.
 Όμως, με την όσμωση ανάμεσα στους λαούς που επέφερε η βελτίωση και στις μέρες μας η καλπαστική ανάπτυξη των επικοινωνιών και των συγκοινωνιών, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες άρχισαν να ατονούν και να τείνουν προς μια ισοπέδωση, που κανένα διοικητικό μέτρο δε θα ήταν δυνατό να την ανακόψει.
Για να περιοριστούμε στον κινηματογράφο και μόνο, σήμερα γνωρίζουμε τόσο καλά τα αμερικανικά ήθη εξαιτίας της πληθώρας των αμερικάνικων ταινιών που έχουμε δει, όσο δε γνωρίζουμε τα εγχώρια ήθη. Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι μια πραγματικότητα. Αλ­λά προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το μεμπτό σ' αυτή τη μορφή ιμπεριαλισμού, που ωστόσο ακολουθεί, όπως η ουρά το κεφάλι, τον κυρίως ειπείν ιμπεριαλισμό (τον οικονομικό). Εφόσον, δηλαδή, η Αμερική κυριαρχεί οικονομικά στο Δυτικό κόσμο, είναι φυσικό να κυριαρχεί και πολιτιστικά. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αναχαιτιστεί η πολιτιστική της κυριαρχία, αν προηγουμένως δεν αναχαιτιστεί η οικονομική. 
Τον πολιτισμό τον δημιουργούν πάντα οι οικονομικά ισχυρότεροι. Κι αυτό που λέγεται «λαϊκός πολιτισμός» αναφέρεται μό­νο και αποκλειστικά σε κλειστές κοινωνικές ομάδες, κυρίως αγροτικές.
Αλλά τούτη η κλειστότητα, το ξέρουμε καλά, είναι εντελώς αδύνατη σήμερα. Και μόνο η τηλεόραση είναι επαρκής παράγων για να εισβάλει ο ένας πολιτισμός μέ­σα στον άλλο και να δημιουργηθεί ένα αξεδιάλυτο πο­λιτιστικό μπέρδεμα, που στη μεταβατική περίοδο που περνάμε σήμερα μπορεί να μας ενοχλεί, αλλά τους αν­θρώπους του 21ου αιώνα είναι βέβαιο πως δε θα τους ενοχλεί καθόλου. Οι πολιτισμοί, άλλωστε, δεν είναι για να φυλακίζονται στα μουσεία, αλλά για να κυκλοφορούν, να ενοποιούνται και να δημιουργούν τη χωρίς σύνορα πανανθρώπινη κοινωνία. Το τι είδους κοινωνικό καθεστώς θα έχει αυτή η υπερεθνική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος είναι ένα άλλο ζήτημα, που ξεπερνάει τα όρια αρμοδιότητας της επιστήμης της Εθνολογίας και μετατίθεται στην περιοχή της αρμοδιότητας των επιστημών της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής Οικονομίας.
ΛΟΙΠΟΝ, κάτω από συνθήκες αυξανόμενης πολιτιστικής όσμωσης, το να μιλάει κανείς για «εθνική καθαρότητα» ακόμα και με την ελαστική πολιτιστική έννοια είναι τόσο αστείο, όσο περίπου και το να μιλάει για «εθνική καθαρότητα» με την πανάρχαια αιματολογική έννοια. Διότι, δε σμίγουν μόνο τα αίματα, αλλά και τα ήθη, και τα έθιμα, και οι νόμοι, και οι θεσμοί και οι ιδέες. 
Σήμερα, το πεδίο δράσεως, τόσο της οικονομίας όσο και των ιδεών είναι η υδρόγειος σφαίρα. Μια μέρα, τα εθνικά σύνορα θα καταρρεύσουν οπωσδήποτε, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξει κανείς συνειδητά.
 Η ανθρώπινη κοινωνία, από τότε που εμφανίστηκε, βαδίζει συνεχώς και αδιάλειπτα προς την ενοποίηση. Που δε θα ολοκληρωθεί, αν όλοι οι άνθρωποι ολόκληρης της Γης δεν αισθανθούν πως ανήκουν στην ίδια εθνότητα, δηλαδή την κοινότητα όλων των ανθρώπων, ολόκληρης της Γης.
Πρόκειται για ένα ιδανικό κοινό και στο χριστιανισμό και στο μαρξισμό και στον καπιταλισμό.
Μόνο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τούτη την ενότητα στη βάση μιας διαφορετικής ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας.
Και, βέβαια, αυτή η ενότητα δε θα είναι ούτε πλήρης ούτε σταθερή αν δε συντελεστεί στη βάση της οικονομικής ενότητας, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση για κάθε άλλης μορφής ενότητα. (Ακόμα και στην πατρική οικογένεια δεν είναι δυνατό να υπάρξει ενότητα αν τη συνοχή της τη διαβρώνουν παράγοντες οικονομικής τάξεως. Ο μαρξισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εμφατική επισήμανση της πρωταρχικότητας του οικονομικού παράγοντα στα πάντα. Και είναι κωμικό να τον αμφισβητούν άνθρωποι που ολόκληρη τη ζωή τους τη δομούν γύρω από ένα χρηματοκιβώτιο, και καμιά φορά γύρω από μια και μοναδική λίρα ή από έναν κηπάκο ευτελούς αξίας.).
Αν το έθνος είναι μια έννοια που ανήκει πλέον στην αρχαιολογία της σκέψης, πράγμα που δημιουργεί την ανάγκη της επικάλυψης της απ' την πάντα δρώσα επικαιρότητα του συναισθήματος (μόνο το συναίσθημα θα δικαιολογούσε την προσκόλλησή μας στην έννοια της εθνότητας, που κατάντησε έννοια περίπου... ερωτική), η έννοια του κράτους, αντίθετα, είναι πάντα επίκαιρη και πάντα δρώσα.
 Το κράτος σε καμιά περίπτωση δεν είναι συνώνυμο του έθνους. Όπως ήδη αντιληφθήκαμε, το έθνος είναι έννοια εξαιρετικά πλατιά - τόσο πλατιά που να ξεχειλώνει από παντού και κανείς να μην μπορεί να τη συμμαζέψει. Άλλωστε, κανείς μελετητής δεν κατάφερε να δώσει έναν σαφή ορισμό της έννοιας «έθνος». Πώς θα ήταν δυνατό να οριστούν με σαφήνεια τα συναισθήματα;
 Η έκφραση, για παράδειγμα, «αγαπώ την Ελλάδα» (νοούμενη ως έθνος) δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την έκφραση «αγαπώ τη Μαρία». Και οι δύο εκφράσεις είναι το ίδιο δυσπερίγραπτες λογικά, γιατί είναι το ίδιο συναισθηματικές.
Και. επειδή κάτι πρέπει ν' αγαπάει κανείς σε τούτο τον κόσμο, όταν δεν είναι σε θέση να αγαπήσει τις γυναίκες (και οι γυναίκες τους άντρες) καταλήγει τελικά ν' αγαπήσει μέχρι παραφροσύνης... τη σημαία, το στέμμα και άλλα τέτοια φετίχ, αποδεικνυόμενος γνήσιος ειδωλολάτρης. Παρά ταύτα, έχει την αξίωση να τον αντιμετωπίζουμε ως πολιτισμένο άνθρωπο.
 Ε, όχι. Πάει πολύ. Είναι τόσο βάρβαρος, όσο και ο Αφρικανός ανθρωποφάγος. Γιατί, αν δεν ήταν ανθρωποφάγος δε θα επιθυμούσε να «φάει τον εχθρό», ή να τον «πετάξει στη θάλασσα» (δηλαδή να τον πνίξει σαν γατί) ή να του «πιει το αίμα» σαν βρικόλακας. Ας το καταλάβουμε καλά: Ο εθνικισμός είναι πρωτογονισμός και βαρβαρότητα, κυρίως όταν ο «εθνικόφρων» είναι τόσο βλαξ, που να μην μπορεί να καταλάβει πως πίσω απ' αυτό τον πρωτόγονο συναισθηματισμό κρύβονται τα πεζά σχέδια τον οικονομικά ισχυρών.
Η ομηρική λέξη κράτος, λοιπόν, σημαίνει στην κυριολεξία ισχύς, δύναμη, εξουσία, βία, κυριαρχία. (Η λέξη παράγεται απ" το ρήμα κρατώ που σημαίνει είμαι ισχυ­ρός, είμαι δυνατός, είναι κυρίαρχος.) 
Αν το έθνος είναι έννοια συναισθηματική, που έγινε τέτοια από εκπεσμό του αρχικού φυλετικού και στη συνέχεια του πολιτιστικού της περιεχομένου, το κράτος είναι έννοια λογική μέχρι παραλογισμού. Τίποτε δεν είναι πιο υπαρκτό, πιο βασανιστικό και πιο καταπιεστικό απ' το σύγχρονο κράτος, σ' όλες του τις μορφές. Σε τελική ανάλυση, κράτος είναι οι νόμοι του κράτους, οι χωροφύλακες του κράτους, οι δεσμοφύλακες του κράτους. Και οι... παπάδες του κράτους, στην περίπτωση που οι παπάδες πλην της πνευματικής θέλουν να ασκούν και κοσμική εξουσία, καλή ώρα σαν τους δικούς μας δεσποτάδες, που ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται απ' τό πνεύμα και ολοένα και περισσότερο πλησιάζουν το... οινόπνευμα. (Το καλό κρασί θέλει και καλό φάϊ, λέει ο λαός.)
Παρόλο που το κράτος στηρίζεται συναισθηματικά στο έθνος, στις περιπτώσεις εκείνες που, όπως εδώ, δεν μπορεί να στηριχτεί σ' αυτό ούτε φυλετικά ούτε πολιτιστικά, αδιαφορεί πλήρως για το έθνος. Και μη μου πείτε πως οι υδροκέφαλοι «κρατικοί λειτουργοί» εδώ στην Ελλάδα των Ελλήνων κομπιναδόρων πιστεύουν έστω και μια λέξη απ' αυτά, που λένε στους εκφωνούμενους κατά τις εθνικές επετείους λόγους. Πρόκειται, απλώς, για λόγια παχιά που απευθύνονται σε εγκέφαλους αδύνατους
. Και καμιά φορά, πρόκειται για λόγια παχιά που κυοφορούνται σε εγκέφαλους αδύνατους και απευθύνονται σε εγκέφαλους το ίδιο αδύνατους. (Είναι η περίπτωση των «εθνικών» άλογων λόγων του Γ. Παπαδόπουλου και των περί αυτόν κρετίνων.)
ΚΑΠΟΥ, λοιπόν, τα πράγματα έχουν μπλέξει επικίνδυνα. Τόσο που εδώ στην Ελλάδα να μην ξέρουμε πια που σταματάει το κράτος και που αρχίζει το έθνος - και αντίστροφα. 'Έτσι, τα κρατικά τα βαφτίζουμε εθνικά, ενώ τα εθνικά δεν είναι παρά κρατικά. Κουλουβάχατα, κατά το δη λεγόμενο.
Μ' άλλα λόγια, ακόμα δεν καταλάβαμε πως Έλληνας, έτσι πεζά, είναι ο καθένας που έχει την ελληνική υπηκοότητα, που υπακούει, δηλαδή, στους νόμους του ελληνικού κράτους, άσχετα απ' τη φυλετική του προέλευση. Εντούτοις θέλουμε τους 'Έλληνες να υπακούουν και στους «νόμους του αίματος», ως γνήσιοι Αφρικανοί. Και παρά ταύτα δε μας πετούν με τις κλωτσιές απ' την ΕΟΚ, κι απ' όπου αλλού υπάρχουν πολιτισμένοι άνθρωποι.
Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο επίμοχθο και σχολαστικά τεκμηριωμένο έργο του «Επί της δομής του Νεοελληνικού Κράτους» (έκδοση του συγγραφέα) λέει: «Η συνεπής επιδίωξη της θρησκευτικής κλειστότητας στην τουρκοκρατία, ενώ διατήρησε την εθνική συνείδηση μεγάλων τμημάτων του ανά την Μικρά Ασία ελληνισμού, επί των Βαλκανίων επέφερε ένα αξεδιάλυτο συνειδησιακό μείγμα μεταξύ Ελλήνων, Σλάβων, Βλάχων, Αλβανών», κλπ. Και συνεχίζει: «Η κατάσταση του νεοελληνικού εθνισμού των πρώτων επαναστατικών χρόνων ήταν η συνειδησιακή  πολλαπλότητα διαφόρων τμημάτων του ελληνισμού και συνεπώς η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ιδεολογίας». Και διερωτάται ευλόγως: «Ποια εξωτερική πολιτική μπορεί να έχει μια χώρα μειονοτήτων;». Και διευκρινίζει αλλού: «Οι πολιτικοί δε δημιουργούν Ιστορία. Απλώς την υπηρετούν».
Εδώ όμως, ούτε ο λαός δημιουργεί ενσυνείδητα Ιστορία. Διότι υπηρετεί τους πολιτικούς και όχι τον εαυτό του. Και η νεοελληνική Ιστορία δεν υπακούει σε καμιά πρόθεση. Απλώς, αναφύεται τυχαία και αναγκαία, όπως το χορταράκι στους αγρούς. Η νεοελληνική Ιστορία είναι... αγροτική ιστορία στην πιο απόλυτη κυριολεξία.

(